Oni staną się symbolem tego turnieju. Włosi najlepiej przetrwali kryzysy i wygrali siłą grupy

Azzurri jechali na EURO jako jeden z faworytów. Będąc niepokonanym od 2018 roku wysyłali wystarczająco silny sygnał, że powalczą o trofeum. Ich występ w grupie był spektaklem i demonstracją siły, czym tylko umocnili wiarę na Półwyspie Apenińskim, że to może być ten czas, kiedy po raz drugi, po 53-letniej przerwie, sięgną po tytuł najlepszych na Starym Kontynencie.

Potem przyszły jednak poważne kryzysy, ale już po finale można podsumować, że Włosi poradzili sobie z nimi świetnie. Cztery mecze fazy pucharowej kosztowały ich trzy dogrywki i dwie serie rzutów karnych. Wiele drużyn na którejś z przeszkód zapewne by się wywróciło. Ale nie oni. Zbigniew Boniek mówi mi na kilka godzin przed finałem, że Włosi mają niespotykanie chłodną krew. Duża presja ich scala a nie burzy. Wiceprezydent UEFA, były piłkarz Juventusu, w naszej rozmowie przewidział dokładny scenariusz finału na Wembley.

Ostatnie mistrzostwo świata w 2006 roku też wygrywali po serii rzutów karnych. Niebieska krew jakby mniej się gotuje w momentach słabości. Włosi, wbrew temu co pokazują nam na zewnątrz są mentalnymi gigantami. Odśpiewanie przez nich hymnu to emocjonalna uczta. Mieszanka pasji i radości. Plastyczne gesty w ramach protestu? Klasyka. Z kolei Giorgio Chiellini ściskający Jordiego Albę podczas losowania stron przed wykonywaniem jedenastek mógłby wyjść na lekkoducha, ale magister ekonomii wkalkulował sobie te zachowania do swoich gierek psychologicznych. Wyszedł z nich zwycięsko. Italia chwiała się w spotkaniach z Austrią, Belgią, Hiszpanią i Anglią, ale każdego ostatecznie odprawiła z kwitkiem, dlatego „Football is coming Rome”.

Prawdziwą twarzą zwycięstwa Włoch był szef jedenastek, wybrany na zawodnika turnieju, Gianluigi Donnarumma. 22-latek z doświadczeniem dekadę starszego piłkarza po obronie strzału Bukayo Saki wyglądał jakby szedł po bułki do sklepu, a nie właśnie został ojcem wielkiego zwycięstwa.

Roberto Mancini zbudował świetną maszynę, która nastawiła się na ten sukces już dawno temu. Gdy z powodu pandemii COVID-19 rok temu EURO zostało odwołane powiedział: - Teraz najważniejsze jest zdrowie ludzi. Mogliśmy wygrać ten turniej teraz, ale za rok będziemy jeszcze silniejsi.

Selekcjoner Azzurrich postawił na grupę. Oczywiście w poszczególnych meczach można mówić o spektakularnych występach pojedynczych graczy: Jorginho, Donnarummy, Spinazzoli, Chiesy i innych. Ale koniec końców wygrywała drużyna, która trzymała się razem i czuła się ze sobą świetnie, co było widać w mediach społecznościowych federacji. Jasne że to oficjalny przekaz, ale tych zachowań nie da się reżyserować. Choćby wsparcie jednego z najlepszych wahadłowych turnieju, wspomnianego Spinazzoli, gdy ten zerwał Achillesa, będzie jednym z obrazków turnieju.

Dla planu wielu drużyn utrata takiej broni na boku byłaby potężnym ciosem. Włochów także zachwiała, bo nie byli już tak zabójczy na skrzydłach bez „Spiny” - najszybszego piłkarza fazy grupowej, który z Lorenzo Insigne na lewej stronie biegał jak po sznurku. Włosi się przegrupowali, a odpowiedzialność wzięli senatorowie jak Giorgio Chiellini czy Leonardo Bonucci - najlepsza para stoperów EURO, której ANI RAZU nie przedryblował żaden piłkarz w ciągu siedmiu spotkań ME.

Chiellini jechał na turniej pokiereszowany sezonem spod znaku walki z kontuzjami. Przez półtora roku zagrał jedynie w czterech z trzynastu meczów Azzurrich. Opinia publiczna miała więc prawo pytać, czy to już czas na pożegnanie z legendą, i postawienie na następcę - Alessandro Bastoniego. 36-latek okazał się kluczowym ogniwem zespołu, a wiara Manciniego w jego przydatność była niezachwiana. Współpraca w defensywie z Bonuccim, cytując Jose Mourinho, mogłaby być wykładana na Harvardzie. Obaj udowodnili, że wiek to tylko liczba. Drużyny potrzebują takich nestorów, z którymi ze względu na PESEL futbol chce żegnać się zbyt szybko.

O tym, że Włosi wygrali siłą grupy a nie gwiazdami świadczy, jak szeroka grupa zawodników zagrała w turnieju. Manicni nie bał się stawiać na zmienników i korzystał z bardzo szerokiego wachlarza zawodników. Podczas EURO 2020 zagrało aż 25 z 26 piłkarzy. Swoje role do odegrania mieli piłkarze Sassuolo czy Torino.

Poza zawodnikami z pierwszej linii frontu walczyli i postawili swój stempel na sukcesie zawodnicy dalecy od statusu gwiazd: Matteo Pessina, Bryan Cristante czy Giacomo Raspadori. Zagrał nawet rezerwowy bramkarz Salvatore Sirigu, co pokazuje, ile dla Manciniego znaczyła siła grupy. Selekcjoner tym sposobem przykrył nawet brak posiadania napastnika z najwyższej półki.

Italia wraca do domu jako zwycięzca absolutnie zasłużony. Drużyna, która po sielance meczów w Rzymie przebiła się do finału przez bardzo trudną drabinkę, aby na koniec rozprawić się z wypełnionym dziesiątkami tysięcy wrogo nastawionych gardeł Wembley.

Włosi staną się symbolem tego turnieju grając piłkę nowoczesną, opierającą się na bardzo wysokim pressingu bez piłki, świetnych wahadłach, szybkim konstruowaniu akcji z futbolówką przy nodze (choć w finale wykazali się niezwykłą cierpliwością) i szczelnej defensywie. Są najskuteczniejszą włoską ekipą w historii, niepokonani od 34 spotkań i jeśli w pierwszym meczu jako mistrzowie Europy znów zapunktują, wyrównają rekord Brazylii (1993-1996) i Hiszpanii (2007-2009).

Po prostu mistrzowie.