"Czekam na ofertę. Najlepiej z Realu Madryt, ale jakoś nie dzwonią". "Rzeźnik" o Legii i MLS [NASZ WYWIAD]

JAKUB RZEŹNICZAK: Nietypowe są też czasy. Pandemia koronawirusa sprawiła, że nigdzie nie wylecieliśmy. Władze klubu obawiały się ryzykować zdrowia zawodników, chciały też uniknąć ewentualnych komplikacji. Niebezpieczeństwo było spore, a my przecież na jesieni mieliśmy duże problemy kadrowe związane z Covid-19 i nie chcieliśmy, by się to powtórzyło. Stąd Siedlce.

Trafiliśmy chyba najgorzej, jak mogliśmy. Byliśmy tam przez tydzień i cały czas trenowaliśmy przy minusowej temperaturze, a zdarzały się zajęcia przy -14 stopniach. Lekko więc nie było. Dla mnie nie była to nowość. Przeżyłem kiedyś jeszcze gorszy obóz. 15 lat temu, za czasów trenera Wdowczyka, byliśmy z Legią w Mrągowie i biegaliśmy w ponad dwudziestostopniowym mrozie. Chłopaki wycinali dziury w skarpetach i robili sobie kominiarki.

Aż tak ostro nie było, choć rzeczywiście dało się to wszystko odczuć, a i boisko nie pomagało, było twarde, zmrożone. Ale nie narzekajmy. Takie warunki też potrafią zahartować. Być może zresztą przygotowania na mrozie mogą okazać się naszym atutem na początku rundy, bo nie wiadomo przecież jaka będzie temperatura i jak będą wyglądały murawy.

Czas leci, ale ja nadal czuję się młodo. Młodo wyglądam, dobrze się konserwuję. Przez całą karierę starałem się dbać o swoje zdrowie i ciało. Teraz to procentuje. Jestem doświadczonym zawodnikiem i niewątpliwie mi to bardzo pomaga. Staram się też wspierać młodszych. Każdy w Wiśle Płock wie, że może do mnie przyjść, porozmawiać, zwrócić się o radę.

Czasy się zmieniły. Przede wszystkim kiedyś były dwa obozy i pierwszy służył przygotowaniu fizycznemu, to było przysłowiowe bieganie po górach, w czasie którego czekało się na ten drugi, na którym były wreszcie zajęcia z futbolówką. Teraz mieliśmy tylko jedno zgrupowanie i trzeba było połączyć zajęcia siłowe z grą w piłkę. Były więc treningi na siłowni i na boisku. Dla piłkarza to fajne, bo zawsze lepiej biegać z futbolówką niż bez.

Chciałem jeszcze szybciej! Liczyłem, że liga wróci tydzień wcześniej, bo i taka była możliwość. Sądzę, że skoro na Zachodzie mogą grać więcej, to my również. Nie widzę problemu.

Na pewno nie można zawodników katować. Mieliśmy krótkie, kilkunastodniowe urlopy, w trakcie których otrzymaliśmy szczegółowe rozpiski, co mamy robić, tak by nie stracić tego, co się wypracowało wcześniej.

Doskonale! I czekam na jakąś ofertę. Najlepiej z Realu Madryt (śmiech).

Z Realu jakoś jednak nie dzwonią. Tak poważnie, niespełnionym marzeniem pozostaje MLS i chyba już nie zdążę go spełnić. Zmieniła się tam polityka, do ligi ściągają głównie perspektywicznych piłkarzy albo gwiazdy, jak Ibrahimović. Może być więc ciężko, ale jestem optymistą i wierzę, że może jeszcze... (śmiech).

No są różne plotki łączące mnie z Motorem. Znam się dobrze z Michałem Żewłakowem, Bogusławem Leśnodorskim i Markiem Saganowskim, a co będzie, to się okaże. Jestem po rozmowach z prezesem Wisły. Ustaliliśmy, że do tematu ewentualnego przedłużenia kontraktu wrócimy w trakcie rudny wiosennej. Klub chce zobaczyć, jak będzie wyglądała sprawa z moim zdrowiem. Jestem świadomy swojego wieku, rozumiem podejście Wisły. Im człowiek starszy, tym na umowę musi dłużej poczekać. Dbam więc o zdrowie, bo o umiejętności i swoją przydatność zespołowi jestem spokojny.

Musimy pamiętać, że ubiegły rok był dla nas bardzo trudny. Mieliśmy sporo zachorowań w drużynie. W klubie bardzo poważnie podchodzono do kwestii koronawirusa i jako pierwsza, a jednocześnie jedyna przeszliśmy kwarantannę w okresie przygotowawczym.

No nikt. Myślę więc, że to wpłynęło znacząco na początek sezonu. I graliśmy bardzo średnio. Potem, gdy udało się wygrać ze Śląskiem i pechowo zremisować z Piastem, znów pozytywne wyniki miało kilkanaście osób. W końcówce zaczęliśmy sobie lepiej radzić, w dwóch ostatnich spotkaniach zgromadziliśmy komplet punktów, ale przyszła przerwa. Mieliśmy szarpaną rundę, brakowało nam stabilizacji. Zdajemy sobie sprawę, że mamy sporo do poprawy. Przede wszystkim musimy grać bardziej efektywnie w ataku, bo mieliśmy takie mecze, w których dobrze utrzymywaliśmy się przy piłce, ale nie potrafiliśmy stwarzać sobie okazji strzeleckich. Natomiast wbrew temu, co można było usłyszeć nie można nam wiele zarzuć w kwestii przygotowania fizycznego. Czytałem opracowania i wynika z nich, że jesteśmy czwartą drużyną w Ekstraklasie pod względem liczby przebiegniętych kilometrów.

Niewiele można na razie powiedzieć. Po pierwsze dlatego, że graliśmy na zaśnieżonych boiskach, na których trzeba było bardziej skupiać się na tym, by uniknąć kontuzji niż na grze. Po drugie zaś mierzyliśmy się z Wigrami Suwałki i Motorem Lublin, czyli zespołami drugoligowymi. Za prawdziwy sprawdzian uznaję mecz z Lechią, który rozegramy w Gdańsku w prawdopodobnie dobrych warunkach. Po nim będzie wiadomo coś więcej.

Można powiedzieć, że byłem talizmanem Legii, bo mój wkład w te promocje był raczej niewielki. Jest jak jest. Ciężko mi się wypowiadać, gdy nie jest się w drużynie. Jako osoba związana z tym klubem, co roku życzyłem mu awansu. Szkoda zwłaszcza tych pierwszych podejść po moim odejściu, bo Legia miała jeszcze wysoki współczynnik, na który swego czasu ciężko zapracowaliśmy i ta droga do awansu była znacznie łatwiejsza. Z roku na rok robiło się jednak coraz trudniej. Takie czasy.

Nadal są internauci, którzy szukają tego normalnego kontaktu, czy informacji, ale oczywiście najlepiej pokazać gołą d... albo piersi, treści, które niewiele albo i nic nie wnoszą. No niefajnie się zrobiło, zwłaszcza w ostatnim roku. Sam ograniczyłem swą aktywność na Twitterze, bo zrobiła się tam jazda bez trzymanki. Oczywiście wciąż uważam, że po to są media społecznościowe, by każdy mógł opublikować, to na co ma ochotę, ale czy trzeba to robić kosztem innych? Wpływ na to wszystko ma epidemia. Ludzie zostali pozamykani w domach, pojawiły się różnego rodzaju problemy i zaczęły wysiadać głowy. Nie dziwię się zupełnie ludziom, którym się grozi, których się obraża w nieprzyzwoity sposób, że zgłaszają takie zdarzenia na policję. Anonimowość może być fajna, ale tylko do pewnego momentu, w którym zaczyna się przekraczać granice.