Jako nastolatek wygrał Złotą Piłkę, przed trzydziestką ledwo biegał. Dwie kariery Michaela Owena

- To byłem ja - Michael Owen nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu, który nagle zagościł na jego twarzy. - Strzelałem takie gole jak przeciwko Argentynie. Mijałem obrońców, byłem szybki, wybiegałem na wolne pole, dośrodkowywałem. Taki byłem.

Najlepszy do niedawna strzelec w historii reprezentacji Anglii w meczach o stawkę szybko jednak znowu spoważniał.

- Przez ostatnich sześć, siedem lat mojej kariery zmieniłem się w jedyne, czym mogłem się stać. Byłem sparaliżowany strachem, kiedy miałem wykonać sprint. Po prostu wiedziałem, że zerwę mięsień. A najgorsze było to, że mój instynkt ciągle podpowiadał mi, bym wybiegł na wolne pole. Musiałem powiedzieć sobie: “nie, nie możesz, nie rób. Cofnij się do podania do nogi.” Straciłem wszystko i nienawidziłem wszystkiego, co robiłem przez sześć, siedem ostatnich lat mojej kariery. Przez większość tego okresu nie mogłem się doczekać, aż przejdę na piłkarską emeryturę. Nie byłem sobą.

Żaden zawodnik urodzony w 2002 roku nie zdobył jeszcze bramki w Premier League. Ansu Fati i Nianzou Kouassi są jedynymi graczami z tego rocznika, którzy - obaj po dwa razy - wpisali się na listę strzelców w pięciu największych, europejskich ligach w 2020 roku. Michael Owen został w wieku 18 lat królem strzelców (wyczyn ten powtórzył też zresztą w kolejnym sezonie) i najlepszym zawodnikiem Premier League. Po czym minął jak tyczkę Roberto Ayalę w pamiętnym meczu 1/8 finału Mistrzostw Świata we Francji. Można by spierać się bez końca, który nastolatek zanotował bardziej elektryzujące wejście do zawodowego futbolu: Kylian Mbappe czy właśnie Owen.

- Widziałem parę lat temu zestawienie statystyczne, w którym ujęto mnie, Rooneya, Giggsa, Scholesa czy Gerrarda - przywoływał wychowanek Liverpoolu kilka lat po zakończeniu kariery. - Do około 22. roku życia rozegrałem dwa razy więcej meczów niż każdy z nich (na tym etapie kariery). A mimo to ludzie mówią, że zawsze byłem kontuzjowany!

Jako 22-latek Michael Owen odebrał już “Złotą Piłkę” magazynu “France Football” dla najlepszego zawodnika w Europie. W 2001 roku wygrał wraz z Liverpoolem wszystkie pucharowe rozgrywki, w których wziął udział. Od Pucharu Ligi, przez Puchar Anglii, aż po Puchar UEFA, Tarczę Dobroczynności i Superpuchar Europy. W pięciu decydujących meczach strzelił cztery gole, zaliczył dwie asysty i wywalczył jeden rzut karny. Lee Dixon, Tony Adams oraz David Seaman ciągle nie mogą uwierzyć, co zrobił z nimi Owen w końcówce finału FA Cup.

Do 2004 roku, kiedy przeprowadził się z Merseyside do Realu Madryt, Michael Owen zdążył rozegrać w barwach Liverpoolu 297 meczów i zdobyć 158 bramek. Od 18. do 25. roku życia tylko raz zanotował mniej niż 40 klubowych występów w sezonie. A przecież regularnie grał też w reprezentacji Anglii. Jest jedynym zawodnikiem w historii, który strzelał dla niej gole na czterech turniejach mistrzowskich z rzędu. Od mistrzostw świata w 1998 roku aż po Euro 2004.

Czy młody Owen grał za dużo?

- To uczciwe pytanie - przyznał sam były napastnik. - Naprawdę nie znam odpowiedzi, choć podejrzewam, że to możliwe. Z drugiej strony, mój tato, który był profesjonalnym piłkarzem przez ponad 20 lat, miewał problemy z mięśniami pachwiny, dwugłowymi czy uda. Moi bracia, którzy są bardzo dobrymi piłkarzami i lekkoatletami, też zmagają się z okropnymi kontuzjami mięśniowymi.

Kłopoty zdrowotne Michaela Owena mogą mieć zatem również podłoże genetyczne. - Urodziłem się szybki. Nie wiem, czy to dobrze czy źle. W mojej opinii po prostu zawsze byłem podatny na kontuzje mięśniowe. Z powodu mojej szybkości.

Swojej pierwszej, poważnej kontuzji Owen nabawił się jeszcze jako nastolatek. W wyjazdowym meczu Liverpoolu przeciwko Leeds United na Elland Road odezwał się mięsień dwugłowy. Podobnie jak kilkanaście lat później w przypadku Jacka Wilshere’a, tamta kontuzja tak naprawdę nigdy nie została wyleczona.

- W tamtych czasach nie wykonywało się zabiegów chirurgicznych na mięśniach - wspominał Owen. - Bardzo upraszczając, są trzy tylne mięśnie uda w każdej nodze. U mnie jeden z nich został całkowicie rozerwany. Od 19. roku życia biegałem z dwoma tylnymi mięśniami uda w prawej i trzema tylnymi mięśniami uda w lewej nodze.

W odróżnieniu od wspomnianego Wilshere’a, problemy zdrowotne na dobre zahamowały jednak karierę Michaela Owena dobrych kilka lat później, dopiero po jego powrocie z Realu Madryt do Premier League. Podczas swoich pierwszych dwóch sezonów gry dla Newcastle United - przedzielonych finałami Mistrzostw Świata w Niemczech, na których nabawił się poważnej kontuzji na samym początku spotkania fazy grupowej ze Szwecją - rozegrał ledwie 14 ligowych meczów. Czyli o dwa więcej niż w swoich… dwóch ostatnich sezonach gry w Manchesterze United. W swoim ostatnim klubie - Stoke City - zdołał pojawić się na murawie dziewięć razy we wszystkich rozgrywkach.

W drugiej połowie swojej kariery Michael Owen rzeczywiście nie był już sobą. Nie był już szybkim jak błyskawica napastnikiem, który obrońcom pokroju Ayali i Adamsa wymykał się z dziecinną łatwością. Stał się mało przydatnym w grze snajperem, który nie zajmował nawet odpowiednich pozycji na boisku. Po co miał rozciągać obronę przeciwnika, skoro i tak nie mógłby ruszyć do prostopadłego podania? Tylko w polu karnym ciągle wiedział, jak się ustawić.

Czteroletni pobyt w Newcastle zakończył z dorobkiem 30 goli i spadkiem z ligi, o którego okoliczności nadal sprzecza się na łamach mediów ze swoim partnerem z ataku z tamtych Mistrzostw Świata w 1998 roku i późniejszym, tymczasowym menedżerem klubu z St James’ Park, Alanem Shearerem.

W końcówce sezonu 2008/09 Owen zmagał się oczywiście z kontuzją. Biorąc pod uwagę, że i tak wygasał mu kontrakt ze “Srokami”, zapewne niekoniecznie chciał ryzykować stan swojej pachwiny. Z drugiej strony, Newcastle potrzebowało tylko remisu w ostatnim meczu sezonu na Villa Park z Aston Villą, żeby utrzymać się w Premier League. Ostatecznie Owen wszedł z ławki. Jego drużyna przegrała jednak 0:1. Shearer nie okazał się zbawcą. Menedżerem zapewne nie zostanie już nigdy.

Jako gracz Manchesteru United były napastnik Liverpoolu wywalczył jedyne krajowe trofeum, jakiego brakowało w jego kolekcji. Nawet jeżeli do rekordowego dla klubu z Old Trafford tytułu mistrza Anglii przyczynił się zaledwie 11 występami i dwoma zdobytymi bramkami. W koszulce “Czerwonych Diabłów” miał swoje ostatnie wielkie momenty. Zwycięskiego gola strzelonego w doliczonym czasie gry szalonych derbów miasta. Hat-tricka w wyjazdowym spotkaniu Ligi Mistrzów z Wolfsburgiem.

- Moim marzeniem nigdy nie była gra dla Stoke, Manchesteru United ani Newcastle - wyjawił jednak po latach.

- Myślę, że w piłce nożnej wszystko jest często kwestią punktu widzenia - podsumowywał swoje dokonania Michael Owen pięć lat po zawieszeniu butów na kołku na antenie “BT Sport”. - Oczywiście, że miałem kontuzje. Nadal rozegrałem jednak mnóstwo meczów. Mój problem polega na tym, że w późniejszej części mojej kariery zmagałem się z wieloma kontuzjami i byłem przeciętnym zawodnikiem. A ludzie zazwyczaj lepiej pamiętają to, co wydarzyło się w mniej odległej przeszłości.

Michael Owen rozpoczął swoją piłkarską karierę w tak niesamowitym stylu, że nawet w pełni zdrowia miałby niełatwo dorównać swoim osiągnięciom z przełomu tysiącleci w kolejnych latach. Okoliczności, w jakich zaledwie 32-letni wówczas wychowanek Liverpoolu wywiesił w końcu białą flagę w 2013 roku, mogą jednak ściskać za serce.

- Kilka ostatnich lat mojej kariery pod wieloma względami stanowiło dla mnie frustrację. Nie mogłem robić tego, do czego byłem przyzwyczajony i co sugerował mi mój mózg. Po prostu nie mogłem już wykonywać sprintów.

Nic tylko pozazdrościć tym, którzy mieli przyjemność oglądać Michaela Owena w pełnej krasie jego piłkarskich, i sprinterskich, możliwości. Nawet Ayali i Adamsowi.