Messi przejął kierownicę, w szatni zapanował bunt i chaos. Jak nowy trener Milika urządził piekło Argentynie

Jorge Sampaoli lubi sobie komplikować życie. Szuka problemów. Do pewnego momentu jego kariera trenerska przebiegała wzorowo. Jeździł po Ameryce Południowej, obejmował mniejsze i większe zespoły z Argentyny, Brazylii i Chile, przenosił je do wyższych lig lub wygrywał mistrzostwa. Reprezentacja? Proszę bardzo. Z Chilijczykami na Copa America 2015 rozprawił się z Urugwajem, Argentynę pozostawił w płaczu w finale rozgrywek. Mistrzostwo kontynentu było jego szczytowym momentem. W nagrodę otrzymał szansę sprawdzenia się w europejskiej piłce klubowej.

Sevilla Sampaoliego grała miłą dla oka, innowacyjną i agresywną piłkę, przepojoną zasadami swojego trenera: wysoką linią obrony, natychmiastowym odzyskaniem posiadania, proaktywnością. To ekipa z Andaluzji za panowania Argentyńczyka pokonała na początku stycznia 2017 roku Real Madryt Zinedine’a Zidane’a 2:1, kończąc niesamowitą serię “Królewskich” 40 meczów bez porażki. Wykręcił z Sevillą najlepszy dorobek punktowy w historii. Ale Hiszpania mu się szybko znudziła. Pragnął zawojować świat…

Kiedy nadarzyła się pierwsza szansa, zamierzał ją wykorzystać. W maju 2017 roku prezes Argentyńskiej Federacji Piłkarskiej (AFA) “Chiqui” Tapia odwołał Edgardo Bauzę z funkcji selekcjonera reprezentacji “Albicelestes”, a Sampaoli pierwszy wysłał do Buenos Aires podanie o pracę. CV miał rzeczywiście dobre, w środowisku go ceniono, w porównaniu do kontrkandydatów Marcelo Gallardo i Mauricio Pochettino mógł pochwalić się sukcesami międzynarodowymi. Diego Simeone z kolei nadal odrzucał zaloty, twierdząc, że jest zbyt wcześnie na pracę dla drużyny narodowej.

- Mój projekt nie dotyczy listy zawodników, których powołam - mówił na pierwszej konferencji uśmiechnięty Jorge. - Dotyczy 40 milionów Argentyńczyków - dodał, najwyraźniej zadowolony z hasła, które miało porwać kraj pochłonięty futbolem. Nikt bardziej niż Sampaoli, zawsze zawieszony między marzeniem a konkretem, nie wydawał się bardziej odpowiedni do tego stanowiska. Populistyczny “caudillo”, przywódca, pełen taktycznych pomysłów, gotowy poświęcić się dla dobra sprawy.

Od samego początku miał pod górkę. Drużyna grała słabo i szybko znalazła się nad przepaścią, od odpadnięcia w kwalifikacjach mistrzostw świata dzielił ją krok. Na ratunek Sampaoliemu ruszył oczywiście Leo Messi, strzelając hat-tricka Ekwadorowi w decydującym o awansie meczu. Trener nie wiedział, jak narzucić podopiecznym swoje pomysły. Reprezentacja grała topornie, balansując między tym, co chciał Jorge, a tym, jakimi realnie środkami dysponowała. Nie był w stanie znieść myśli, że zamiast niego szatnią rządzi grupa weteranów, na czele z Javierem Mascherano i Messim właśnie.

- Ta drużyna jest bardziej Messiego niż moja - mówił w marcu, mając jeszcze wtedy na myśli zdolności Leo do wyciągnięcia tego, co najlepsze z kolegów. Po kilku miesiącach, chaosie i kompletnej klapie na mistrzostwach, słowa te nabrały innego brzmienia. Świetnie pasowały do sposobu zarządzania kadrą. Zapadnię uruchomiono na krótko przed startem najważniejszej imprezy w kalendarzu. W jednym z ostatnich meczów przygotowawczych Sampaoli zanotował klęskę w towarzyskim meczu z Hiszpanią. Wynik 1:6 dokładnie odzwierciedlał stan argentyńskiej kadry.

Rezultaty to jedno, ale reprezentacją jeszcze przed mundialem wstrząsały kolejne skandale obyczajowe. Dziennikarze oskarżali Ezequiela Lavezziego o palenie marihuany, a sam szkoleniowiec został oskarżony o… molestowanie seksualne kucharki w placówce federacji. Dziennikarz, które podał tę informację, po kilku dniach wycofał zarzuty, ale w kadrze nadal panowała duszna atmosfera.

Rosyjska wyprawa “Albicelestes” to w 90 procentach katastrofa. Nie tak miało wyglądać to lato. Szczycąc się najlepszym zawodnikiem na świecie, falangą wybitnych graczy ofensywnych i trenerem z dobrymi wynikami na poziomie międzynarodowym, Argentyna przybyła do Rosji z nadzieją, że będzie lepsza niż w Brazylii cztery lata wcześniej, kiedy przegrała dopiero w finale. Co więc poszło nie tak?

Już remis 1:1 z Islandią zwiastował nieszczęście. Trener i piłkarze znaleźli się w ogniu krytyki. Na pracę i sposób prowadzenia zespołu narzekali kibice, eksperci i legendy argentyńskiej piłki, m.in. Diego Maradona.

- Jeżeli Sampaoli będzie nadal tak pracował, może nie wracać do kraju. Jego taktyka to hańba. Islandczycy mają zawodników po 190 cm wzrostu, a nasza drużyna grała górnymi piłkami, to skandal - grzmiał wówczas “Boski Diego”.

Sytuacja znacząco pogorszyła się w drugim meczu. Nastąpiła miażdżąca porażka 0:3 z Chorwacją, po której zaczęły krążyć pogłoski o buncie w szatni i swoistym zamachu stanu na pozycję selekcjonera. Uważano, że obecność Sampaoliego na ławce trenerskiej przypominała raczej figuranta. Jednym z powodów, dla których wciąż pozostawał w okopach po dwóch meczach był fakt, że AFA nie mogła sobie pozwolić na jego zwolnienie. Federacja znajdowała się w poważnych tarapatach finansowych, a wyrzucenie trenera na bruk kosztowałoby 16 milionów dolarów.

Przekonujące zwycięstwo nad Nigerią w ostatnim meczu grupowym wcale nie zjednoczyło obozu po kompromitacji z Chorwacją. Od wyraźnego pokazu obrzydzenia ze strony Aguero wymierzonego w Sampaoliego w mix-zonie, przez pogłoski o uderzenie Mascherano i Cristiana Pavona, po fakt, że gracze wyraźnie mieli coś do powiedzenia w sprawie wyjściowego składu na Nigerię. Absolutnie bezprecedensowe wydarzenie miało miejsce w drugiej połowie. Argentyna remisowała jeszcze wtedy z reprezentacją z Czarnego Kontynentu 1:1, a kamery obserwowały zachowanie szkoleniowca. Mikrofony nagrały rozmowę Sampaoliego z Messim.

- “Pulga” (“Pchła”, to pseudonim Leo), co robimy? Mam wpuścić Kuna (Aguero)? - gorączkowo dopytywał się Sampaoli.

Odpowiedzi kapitana nie zarejestrowano. Aguero rzeczywiście pojawił się na boisku, ale bramkę na 2:1 zdobył Marcos Rojo. “Albicelestes” byli uratowani, przynajmniej na chwilę. Kat jeszcze czekał na egzekucję Jorge, jednak jego głowa nadal spoczywała na pieńku.

Chociaż z pewnością otrzymał zadanie nie do pozazdroszczenia, szybko okazało się, że misja go przerosła. Zdobycie Pucharu Świata to ciężar nie do udźwignięcia. Poprzeczka zawieszona stanowczo za wysoko. W głowie Sampaoliego kłębiło się mnóstwo myśli, których nie potrafił uporządkować. Widać to choćby na przykładzie składów, które zestawiał. W swoich 15 meczach posłał do boju 15 różnych jedenastek, a w tych ostatnich w Rosji, po prostu improwizował. Ze szkodą dla drużyny.

Bohaterska batalia z Francją, ostatecznie mistrzem świata, zakończona nieznaczną porażką 3:4, nie zmieniła sytuacji. Jorge pozostawił po sobie zgliszcza, jednocześnie nie zamierzał łatwo abdykować. Na początku przygody z kadrą mówił o patriotyzmie, miłości do kraju, kiedy jednak sprawa wymagała wzięcia odpowiedzialności i honorowego podania się do dymisji, nie zrobił tego. Liczył, że przepędzą go ze stołka siłą, przez co dostanie wysokie odszkodowanie. W ten sposób najmniejsza cząstka sympatii wśród kibiców uleciała. W Argentynie mógł się już nie pokazywać.

Jeden z jego tatuaży brzmi “Wiele z tego, co zabronione, daje mi życie”. To wers z piosenki zespołu rockowego Callejeros. Po kilku latach od największej klęski dostał szansę w miejscu, które przypomina chaos wydarzeń z “Seleccion” trzy lata temu. To Olympique Marsylia daje mu nowe życie.

- Ten klub ma duszę. Dlatego tu jestem - oświadczył na konferencji prasowej. “El Loquito” wraca do Europy, by obudzić śpiącego olbrzyma.