Odbijali kolegom żony, bili się w pizzerii, jeździli po pijaku. Kiedyś FC Bayern przypominał dom wariatów

Hasło “FC Hollywood” od początku nie kojarzyło się dobrze. Nawet jeśli miało współgrać z blichtrem i przepychem Bayernu, najbogatszego klubu i niemieckiej instytucji sportowej numer 1.

- Wkurzyłem się, gdy zobaczyłem ten tytuł w gazecie - odtwarza sobie w pamięci Karl-Heinz Rummenigge, który w latach 90. pełnił funkcję wiceprezesa drużyny z Bawarii. - Ale z perspektywy czasu muszę przyznać, że redaktor miał rację. Mario Basler, Stefan Effenberg, Lothar Matthaeus, Andreas Herzog… To przypominało prostu Hollywood - przyznaje w wywiadzie dla “11freunde”.

Taka łatka przykleiła się do Bawarczyków podczas chaotycznych dwóch kadencji Giovanniego Trapattoniego za sterami “Die Roten”. Włoch prowadził monachijczyków jak scenarzysta kolumbijskiej opery mydlanej. W szalony sposób walczył na wielu frontach. Co chwilę w szatni wybuchały konflikty, a słynny “Trap” pożary te próbował gasić benzyną. Symbolem tamtych wariackich czasów był “roast” szkoleniowca na konferencji prasowej w marcu 1998 roku. Przez ponad trzy minuty oskarżał swoich zawodników o nieprofesjonalizm (“są słabi jak puste butelki”), nakręcając się z każdym zdaniem, kalecząc przy tym język niemiecki w sposób niemożliwy.

- Dlaczego włoskie kluby nie kupują naszych graczy? Bo w ostatnim czasie grają fatalnie! Strunz?! Od dwóch lat nic nie gra! Ciągle kontuzjowany! - wrzeszczał Trapattoni. Ostatecznie odszedł wraz z końcem sezonu 1997/1998, ale zapis tej przedziwnej konferencji do dziś chętnie się powtarza w niemieckich stacjach telewizyjnych.

Legendarnym miejsce spotkań “rozrywkowej grupy Bayernu” był lokal P1 w Monachium. Mityczna dyskoteka. Magnes dla pięknych i bogatych. A ponieważ do takich należą zawodowi piłkarze, gospodarze zawsze chętnie ich zapraszali, a oni, rzecz jasna, z rzadka, jeśli w ogóle, odmawiali. “Najtrudniejsze drzwi w Niemczech”, jak określała klub prasa, ze względu na bardzo wysublimowaną selekcję. Lokal monitorował niegdyś zza krzaków sam Louis van Gaal.

To tutaj Stefan Effenberg w październiku 2000 roku rozpoczął niezapomnianą kłótnię w słowami “Jestem Effenberg. Chcę tu usiąść. Wypie***ać!”, która ostatecznie zakończyła się w sądzie. Osobą, którą wypraszał była 31-letnia lekarka. Wymierzył jej cios w twarz. Problem “Tygrysa” polegał na tym, że tuż obok niej siedział Florian Ufer, syn bardzo znanego adwokata w tym mieście. Wyrok? Prawie 150 tys. marek niemieckich. Najdroższe spoliczkowanie w historii.

W P1 swoje przygody miał również Oliver Kahn, najpopularniejszy bramkarz na świecie w tamtym okresie. W 2003 roku poznał tu barmankę Verenę Kerth, blondynkę z przekłutym nosem i zamiłowaniem do ekstremalnie krótkich spódniczek. W części dla VIP-ów przyłapano ich na namiętnych pocałunkach, które Kahn przerywał tylko, by zapalić papierosa. Zostawił żonę, będącą wówczas w ciąży, na 10 dni przed narodzinami drugiego dziecka. Czteroletnia relacja z Vereną nie przyniosła piłkarzowi niczego dobrego. Po zerwaniu kobieta wystąpiła w sesji dla “Playboya” z napisem na koszulce “Ex-Kahn”.

Absolutnie tytuł największego rozrabiaki w Bayernie należał się Mario Baslerowi. Trudno powiedzieć, czy bardziej wypełniał gazety piłkarskim geniuszem czy jednak skandalami. Zaczęło się w 1994 roku, kiedy ogłosił, że nagra płytę z dość popularną w Niemczech aktorką porno Dolly Buster. Poznali się na wyścigach konnych w Gelsenkirchen, wymienili się numerami telefonów i powzięli plany. Wszystko spaliło na panewce, gdy do akcji ruszyli działacze niemieckiego związku piłkarskiego, którzy nie mogli pozwolić na tego typu ekscesy jednego z najlepszych piłkarzy w kraju.

Szalał także za murami budynków klubowych. Potrafił publicznie skrytykować Trapattoniego za opracowanie “taktyki do dupy”. Uli Hoeness wlepił mu wtedy skromną karę w wysokości 10 tys. marek. Rok później został zatrzymany o 4 rano w pizzerii w Ratyzbonie, chociaż miał leżeć w domu na zwolnieniu lekarskim. Poszło o pobicie, o które oskarżono jego i Svena Scheuera, rezerwowego bramkarza “Die Roten”.

Według Baslera awanturował się pobity klient restauracji, a decydujący cios miał zadać Scheuer, który zresztą już wcześniej miał problemy z prawem. Zaledwie kilka tygodni wcześniej przyłapano go na jeździe po pijaku. Bayern nie chciał już ich widzieć na oczy i rozwiązał kontrakty.

- Dzięki Bogu, nie będę już musiał słuchać tych bzdur w przyszłości - skonstatował tylko Basler. Długo nie siedział na bezrobociu. Prawie natychmiast zatrudniło go Kaiserslautern.

W Monachium byli do stopnia zaniepokojeni wybrykami niektórych graczy i zdeterminowani, by przeciąć spiralę autodestrukcji drużyny, że zatrudniono prywatnego detektywa, który monitorował poczynania “profesjonalistów”. Nie przyniosło to spodziewanych rezultatów. W tym czasie piłkarze Bayernu nie próżnowali, a ci bardziej znudzeni przekraczali kolejne granice. Wzięli się za żony kolegów. Prawdziwa bitwa rozgorzała na linii Effenberg-Strunz.

Żona Thomasa zaprosiła Stefana na obiad jako “dobrego przyjaciela”. - Nie chcieliśmy jeść w żadnej restauracji, tylko sami w pokoju hotelowym - czytamy jego relację w autobiografii “Niepokorny”. - W telewizorze wyświetlono teledysk Xaviera Naidoo z piosenką “Dokąd leziesz?”. Zrobiło się romantycznie. Pocałowałem Claudię po raz pierwszy - pisze Effenberg.

Po jednej z gorących nocy, które nastąpiły potem, pomocnik wysłał kochance smsa. Przypadkowo odczytał go Strunz. Zrobił z mieszkania totalną demolkę. Rzucał butelkami po cytrynówce, zadzwonił też do “kolegi” i rzucił mu tylko do słuchawki: “Ty świnio, ukradłeś mi żonę! Spróbuj jeszcze raz się z nią spotkać, to wydarzy się coś złego!”. Effenberg uznał to za wyzwanie. Do dziś Claudia jest jego partnerką.

- Strunz nie świętoszkował. Zdradzał żonę z inną, więc jego związek i tak by nie przetrwał - tłumaczył się w książce.

Ten sam “Effe” czuł się jak Bóg. Nikt nie miał odwagi nadwerężyć statusu “najtwardszego piłkarza Bundesligi”. Gdy zapytano go, czy naprawdę zarabia 5 milionów euro, szybko poprawił dziennikarza. - Pięć i PÓŁ miliona - wtrącił. Nienawidził Lothara Matthaeusa, libero i kapitana Bayernu, zarzucając mu, że jest zbyt “miękki” na piłkarza, skoro poprosił o zmianę w finale Ligi Mistrzów w 1999 roku. - Gdyby o mnie chodziło, to grałbym nawet ze złamaną nogą - mówił. Matthaeusowi poświęcił nawet jeden rozdział w książce. “Co Lothar wie o piłce nożnej?” zawierał jedną pustą stronę…

W Bayernie od dawna istniał pewien pierwiastek diabła. Uli Hoeness, honorowy prezydent, przyznał, że w latach 80. prowokował w mediach rywali, aby wzbudzić zainteresowanie i pomóc zapełnić stadion. Teraz, gdyby nie pandemia, nie miałby z tym żadnego problemu. Klub broni się wynikami i zdumiewającym stylem. Chwalą się, że nikt nie przechodzi obok nich bez komentarza. Są kochani lub znienawidzeni, nigdy pośrodku. Dziś, dzięki rozsądnemu zarządzaniu i przestrzeganiu twardych zasad Bayern postrzega się jako wiodącą niemiecką markę, symbol futbolowej potęgi, a nie jako nieustający generator dziwacznej rozrywki. Żeby znaleźć się w tym punkcie, monachijczycy przeszli naprawdę bardzo długą drogę.