Najlepszy duet napastników na świecie. Potwór "LuLa" nie pasuje do współczesnej piłki? Bzdura!

Najlepszy duet napastników na świecie. Potwór "LuLa" nie pasuje do współczesnej piłki? Bzdura!
FOTO Alberto Lingria / Xinhua / PressFocus
Romelu Lukaku i Lautaro Martinez stali się jednym z najbardziej skutecznych ataków w historii Interu. Pomimo rozegrania zaledwie 24 meczów w Serie A, zabójczy duet “Nerazzurrich” już przekroczył granicę 30 trafień i pomaga drużynie bić rekordy, które utrzymywały się od dziesięcioleci. Przy okazji pędząc po Scudetto.
Są postrachem całych Włoch. Belg i Argentyńczyk. Łagodny olbrzym i nadmiernie podekscytowana pracowita mrówka. “Big Rom” oraz “Lauti”. Dwie cyfry: 9 i 10. Para napastników, o których marzy każdy zespół. Akronim: LuLa. Zasadniczo: twarze “Nerazzurrich”. Conte ukształtował swój Inter także i przede wszystkim na osobach Lukaku i Lautaro, zaczynając od zasady tak bardzo drogiej włoskiemu trenerowi: dwaj ponadprzeciętni napastnicy są na wagę złota. A jeśli rodzi się między nimi taki boiskowy związek, wtedy krąg się zamyka, zaś ambicje rosną.
Dalsza część tekstu pod wideo

Zaraz po Lewandowskim i Muellerze

Dzięki nimi “Interisti” muszą jedynie dopiąć guziki, uszczelnić tylną osłonę i patrzeć, co się dzieje z przodu. A tam, jak w derbach Mediolanu, piękny spektakl dwóch aktorów w La Scali futbolu. Pierwszy gol przeciwko Milanowi to wyłącznie praca zjawiskowego tandemu. Lukaku działa jak boja, jest punktem odniesienia dla kolegów i flarą ostrzegawczą dla rywali. Lautaro zwykle szuka wolnej przestrzeni, przemieszcza się pomiędzy liniami, znajdując mały skrawek ziemi niczyjej. Rezultat? Czwarta asysta Belga do jego południowoamerykańskiego przyjaciela. W sumie panowie obdarowali się nawzajem siedmioma ostatnimi podaniami w tym sezonie.
Liczby nie wyjaśniają wszystkiego w piłce nożnej, ale często są jednoznacznie potwierdzeniem czegoś, co działa. Siedem wzajemnych asyst to skrzyżowanie dwóch światów, ponieważ Lukaku i Lautaro Martinez stają się druzgocący dla przeciwników nie tylko jako para. Wiedzą też jak wywyższać się nad pozostałymi będąc indywidualnościami. Romelu strzelił w ligowych rozgrywkach 18 goli, Lautaro 13. Żaden duet ofensywnych graczy we Włoszech nie może się równać z takimi osiągnięciami. Sporo z tyłu znajdują się Cristiano Ronaldo z doczepionym na siłę Federico Chiesą (razem mają 27), z kolei Luis Muriel i Duvan Zapata z Atalanty cieszyli się wspólnie z 23 bramek.
Szukając lepszych duetów, musimy więc przekroczyć granicę Italii. I dopiero w Bundeslidze znajdziemy bardziej bramkostrzelny mechanizm. W Europie od “LuLi” lepiej radzi sobie tylko Robert Lewandowski z Thomasem Muellerem, którym brakuje już jedynie dwóch oczek, by minąć linię 40 goli w sezonie. Ograniczając dyskusję do historii Interu, nie było tak skutecznego duetu po 24 meczach od kampanii 1958/59 z niesamowitymi Antonio Valentinem Angelillo i Eddiem Firmanim, autorami 41 goli. Od lat sześćdziesiątych żadna para nie zdołała nawiązać do statystyk “LuLi”.

Mały i duży

Partnerstwo dwóch napastników, niegdyś stały element światowego futbolu, dla niektórych wymarło. Dlaczego? Ofensywni gracze stali się sprawniejsi i bardziej wszechstronni, trenerzy poświęcili dodatkowe postaci przednich formacji, aby zapewnić lepsze pokrycie innych obszarów boiska z trzyosobowym blokiem pomocników. Inter ma najbardziej jednorodną i przede wszystkim najbardziej klasyczną parę napastników, przez co wielu fachowców ocenia ją za nieprzystającą do nowoczesnego futbolu.
Do tej pory niewiele ekip w Serie A gra z typowymi dwoma snajperami. Większość przyjmuje formacje 4-3-3 lub 4-2-3-1, gdzie najbardziej wysunięty obszar ofensywy zarezerwowano dla jednego gracza. Inni napastnicy otaczają “9” lub wspierają, ale rzadko grają w tej samej linii. W Interze zamiast tego Lukaku i Lautaro dzielą przestrzenie, a więc zarazem i współczynnik niebezpieczeństwa, a także liczbę bramek. W końcu obaj już mają dwucyfrówkę na koncie.
Ale pomijając strategię, jest coś wyjątkowo przyjemnego w partnerstwie dwóch snajperów, a już zwłaszcza w tandemie duży człowiek-mały człowiek. Połączenie duetu napastników z zupełnie różnymi umiejętnościami, pomagającymi sobie nawzajem w obronie, to coraz rzadszy widok na najwyższym poziomie. Inter to ewenement na skalę światową. Perełka, na którą zawsze warto zwrócić uwagę. Jedna z nielicznych drużyn walczących o trofea, dająca kibicom odrobinę różnorodności, a przy tym wiele radości z oglądania.

Powtórki nie będzie

Znają się jak dwa łyse konie. Współpraca na placu gry przynosi korzyści także dzięki temu, że utrzymują kontakty także po wyjściu z szatni. Radość po ostatniej bramce Lukaku podczas Derby della Madonnina, kiedy stanęli naprzeciwko siebie i symulowali oddawanie strzałów z wirtualnych strzelb, nie jest niczym nowym.
- To nasza nowa cieszynka. Lautaro uczy się grać w Call of Duty, a Hakimi i ja próbujemy mu w tym pomóc. W taki sposób celebrujemy teraz bramki na boisku - wyjaśnił Belg.
To kolejny znak silnej relacji nie ograniczającej się jedynie do asyst i goli, ale karmionej również w codzienności. Na pierwszej kuli wystrzelonej przez Romelu musiało być napisane “pięć kolejnych bramek w derbach”, argentyński wystrzał za to brzmiał jak “drugi najmłodszy obcokrajowiec z Interu, który przynajmniej dwukrotnie uszkodził Milan”. Oto śmiertelne kule, z których pochodzi eksplozja entuzjazmu tifosich Interu.
Do klasy Argentyńczyka wszyscy zdołali się przyzwyczaić, chociaż część publicystów apeluje, by wstrzymać się od laudacji, zanim zdobędzie coś spektakularnego. Co innego z Lukaku, który praktycznie przez całą karierę musi coś udowadniać. Że nie jest słoniem w składzie porcelany, że w jego grze nie chodzi o samą fizyczność, że ma “depnięcie”, że nie ma rozregulowanego celownika, itp. itd. W ostatnich sezonach obala kolejne mity “piłkarza z kiepskim przyjęciem, strzelającego gole tylko słabym drużynom”. Pod koniec miesiąca na ustach całego świata byli Kylian Mbappe oraz Erling Haaland, w tym czasie 27-latek prawie po cichu pokazywał pełnię umiejętności, inteligencję i niezwykłą świadomość taktyczną.
Jako że obecny świat piłkarski to głównie fetysz liczb, a nie analizy postaw na boisku, zerknijmy też na rubryki ze statystykami. A tam mamy pełną paletę możliwości, odwzorowującą to, co widać u Belga podczas gry. 24 gole we wszystkich rozgrywkach, 6 asyst, 5 asyst drugiego stopnia, średnio 18 pojedynków w ofensywie na mecz, z co trzeciego z nich wychodził zwycięsko. Co spotkanie dostaje w szesnastce sześć piłek, które albo wykańcza strzałami, albo rozprowadza dalej. To warszawski Dworzec Centralny Interu. Wszystko przez niego przechodzi. Dyryguje tak samo, jak egzekwuje. Robi to z uroczą fantazją.
Mimo że Juventus zdaje się powoli wrzucać czwarty i piąty bieg, złapanie Interu nie będzie należało do łatwych zadań. Nawet w kontekście głęboko niepokojących problemów finansowych klubu, które, przynajmniej do tej pory, nie zdestabilizowały poczynań piłkarzy. Jeśli w biurach Interu tworzą się już plany przyszłorocznych cięć, wydaje się, że w przypadku “Nerazzurrich” mamy do czynienia z misją: teraz albo nigdy. Niewykluczone, że fantastyczny duet “LuLa” latem przestanie istnieć. Tym bardziej trzeba wykorzystać to, co jest teraz.

Przeczytaj również