Kewin Komar przerywa milczenie! "Straciłem wszystko, co kochałem" [NASZ WYWIAD]

KEWIN KOMAR: Na samym początku chciałbym wspomnieć, że to jest jedyny wywiad w tej sprawie. Dotychczas nie wypowiadałem i nie kontaktowałem się z dziennikarzami, ale pojawiło się tyle spekulacji i osądów tej sytuacji, że postanowiłem przerwać milczenie i opowiedzieć, jak to było.

Po meczu o godz. 22.30 wróciłem do swojego domu w Starym Wiśniczu. Kiedy byliśmy w drodze do domu, rodzice mojej dziewczyny zadzwonili do nas, czy wraz z dziewczyną nie wpadniemy ich odebrać z festynu w Wiśniczu Małym.

Dojechaliśmy na miejsce, zaparkowaliśmy auto obok remizy i poszliśmy do rodziców. Usiedliśmy z nimi w altance i tata mojej dziewczyny poprosił, czy nie zostaniemy jeszcze chwilę z nimi. Rodzice mojej dziewczyny chcieli jeszcze zostać na festynie, dlatego zdecydowaliśmy się zostać. Posiedzieliśmy kilka minut z rodziną mojej partnerki i po chwili w dwójkę postanowiliśmy pójść do znajomych mojej dziewczyny, którzy byli kilkadziesiąt metrów od miejsca, w którym byliśmy. Siedzieli na takich ławeczkach ze stolikiem rozstawionymi na boisku przy remizie. Idąc do tego miejsca, miałem wrażenie, że zostałem rozpoznany przez grupkę osób, która zaczęła śpiewać przyśpiewki Wisły Kraków.

Miałem wrażenie, że kiedy szedłem z dziewczyną do znajomych, to właśnie dopiero w tym momencie zaczęły się te przyśpiewki. Spojrzałem w ich stronę, ale w żaden sposób nie zareagowałem.

Tak. Były, że "Wisła to jest potęga" i tak dalej, a potem zaczęli śpiewać, że "je**ć Puszczę i Cracovię".

Kiedy doszliśmy na miejsce, stanąłem obok ławki, gdzie siedzieli znajomi mojej dziewczyny i chwilę później podeszła do mnie jedna z tych osób, które śpiewały te przyśpiewki. Podał mi rękę i powiedział, że mnie rozpoznał. Że bronię w Ekstraklasie... A i na samym początku pogratulował mi awansu, ale dodał, że mnie nie szanuje, bo wyeliminowałem jego klub z baraży. Po tym wszystkim odszedł na swoje miejsce.

Uważam, że tak. Później usiadłem już wraz ze znajomymi na końcu ławki. Obok mnie moja dziewczyna, dalej jej kolega, kolejna dziewczyna z chłopakiem. Pięć osób. Po chwili podchodzi do mnie dwóch mężczyzn.

Tak, dopiero potem dowiedziałem się, że to byli oni.

Nie.

Zupełnie nie wiedziałem, kto to jest. Siedziałem z prawej strony ławki. Właściwie na jej brzegu. Jeden z nich stanął przede mną, drugi od prawej ręki. Tak jakby mnie otoczyli. Jeden z nich, ten po prawej stronie, trzymał w ręce piwo. Na pewno był pod wpływem alkoholu. On zapytał mnie: "Co ku**o teraz?".

Tak, dziewczyna jest to w stanie potwierdzić. Spojrzałem na tego mężczyznę, a ten wytoczył cios w lewą część mojej głowy.

Tak.

Nie jestem w stanie tego określić. Dostałem od niego cios z prawej ręki i obaj zaczęli mnie atakować. Wstałem i zacząłem się bronić, zasłaniając twarz. Trwało to może kilkanaście-kilkadziesiąt sekund. Zacząłem wymachiwać lewą i prawą ręką, żeby ich odgonić. Wtedy reszta tej grupki, z której oni przyszli przyglądała się temu wszystkiemu.

Nic nie krzyczeli. Po kilkunastu sekundach musiałem trafić jednego z tych napastników, ponieważ ten się przewrócił.

Tak. Po zdarzeniu dowiedziałem się, że ta osoba nazywa się Dominik W. Trafiłem go i po moim ciosie przewrócił się na ziemię. Przestraszyłem się tej sytuacji. Spojrzałem na niego, co się stało. A drugi napastnik w tym czasie dalej mnie atakował. Po chwili wbiegła do całej sytuacji osoba z innego stolika i pomogła mi obezwładnić do ziemi tę osobę dalej mnie atakującą. Ta osoba obezwładniła tego drugiego, a mnie wtedy moja dziewczyna zabrała i próbowała jak najdalej odciągnąć od tej sytuacji.

Nie mówiła mi o tym. Ja go nie znałem i wtedy tego nie wiedziałem. Zabrała mnie na róg oddalonego o kawałek boiska. Podeszło do mnie dwóch ludzi, jedną z nich był ten pan, który pomógł obezwładnić drugiego napastnika i jego kolega. Usiedliśmy w czwórkę na ławce i wtedy do nas przybiegł jeden ze strażaków i pyta, czy wszystko jest okej i co się stało.

Nie, to nie prawda. Moja dziewczyna powiedziała wtedy, że chciała załagodzić sytuacje i dodała, że wszystko jest już okej i rozmawiają teraz ze znajomymi, z którymi wtedy siedzieliśmy na tej ławce. Ona rozmawiała ze strażakiem. Nic nie powiedzieliśmy, że sobie "żartujemy", bo dla nas sprawa była bardzo poważna.

Nie. Wtedy w tamtej chwili na 100 proc. nie miałem złamanej ręki. Poza tym na tej ławce siedzieliśmy około pięciu minut. Nagle w oddali zauważyłem, że cała tamta grupa, z której było tych dwóch gości, zaczyna się zbierać. Zacząłem na szybko analizować, jak mogę uciec z tego boiska. Rozglądałem się wokół, ale boisko było ogrodzone siatką, a przede mną znajdowała się cała grupka tych osób.

No tak, odczuwałem. Zaczęły też dochodzić różne krzyki: "Kewin ty k**wo" i tak dalej. Zaczęli mnie wyzywać. Wyzywali też tego mężczyznę, który udzielił mi pomocy.

Na tę chwilę nic takiego nie było. Wyzywali tylko mnie i tę osobę, która mi pomogła. Nagle dziewczyna też krzyknęła, że "Kewin, oni idą w Twoją stronę". Tak niestety było. Wziąłem wtedy dziewczynę za rękę i chciałem ich ominąć z lewej strony.

No tak, wziąłem dziewczynę i myślałem, że obchodząc ich z lewej strony jakoś to się zakończy i stamtąd wyjdę.

Myślę, że tak. Nagle nastąpiła mobilizacja w tamtej grupce, bo usłyszałem: "Dobra k***a dawaj, jazda z nim". No i wszyscy ruszyli na mnie.

Około 20 osób.

Puściłem dziewczynę i zacząłem uciekać tą lewą stroną w głąb boiska, gdzie nie było tych ławek. Na początku biegłem jak najszybciej sprintem, ale jak poczułem, że napastnicy są idealnie za mną, to odwróciłem się ciałem do nich, żeby dowiedzieć się, jak blisko są ode mnie i wtedy zacząłem się bronić, a oni mnie atakowali.

Tak. Kolejni napastnicy podbiegali do mnie, wyprowadzając ciosy i kopnięcia we mnie. Próbowałem zasłaniać twarz i zacząłem wyprowadzać ciosy, żeby ich odgonić. Po chwili dalej uciekając, poślizgnąłem się lub przewróciłem po ciosie i przewróciłem się na plecy. Wtedy doskoczyli do mnie i zaczęli mnie kopać oraz obijać. Bili, gdzie mogli. Po kilku sekundach próbowałem jak najszybciej wstać. Udało mi się i dalej uciekałem najszybciej, jak się da. Ostatnia faza jest taka, że biegnę i nagle z mojej lewej strony pojawił się mężczyzna w moim wzroście, szerokiej postury, który bardzo dużo ważył. Dobiegł do mnie na bliski dystans i zaczął zasypywać mnie ciosami rękoma. Przewróciłem się na ławkę, która tam była i po tych uderzeniach wkroczyła straż.

Tak, opowiem dalej. Straż wbiegła na boisko i zabrała mnie z niego. Kiedy wychodziłem z boiska, to przybiegła kobieta i krzyczy do mnie oraz do strażaków: "Zabierzcie go stąd, to bramkarz Puszczy Niepołomice, a to są kibole Wisły Kraków i oni się nad nim wyżywają".

Nie znałem jej, to była jakaś kobieta z tego festynu.

Od razu strażacy zabrali mnie za boisko i spojrzałem na swoją rękę. Mój kciuk był ułożony w nienaturalny sposób, przemieszczony. Cała ręka była spuchnięta. Byłem tak roztrzęsiony, cały się trząsłem. Wszystko mnie bolało... żebra, głowa. Poczekam jeszcze na wszystkie wyniki, ale na ten moment, jak chodzi o złamania, to innych nie stwierdzono.

Prosiłem strażaków, żeby mnie stąd jak najszybciej zabrali. W tym momencie przybiegła też moja dziewczyna, przekazała mi, że po drodze zaczepił jeden z napastników, którego ona znała. Powiedział jej, że "Emila, jak ja Cię kocham, to Kewin dostanie albo na pięści, albo ze sprzętem".

Jak się potem dowiedziałem, to nie. Jeden z napastników, ale inny.

Na festyn przyjechałem samochodem. Na drugi dzień (niedziela przyp.red.) mieliśmy mieć trening o godz. 8 rano w klubie. Dodatkowo dodam, że jestem abstynentem i zawsze byłem przeciwko alkoholowi. Zawsze sobie mówiłem, że alkohol mi w niczym nie pomoże i od małego rodzice oraz wszyscy wpajali mi, że jestem profesjonalistą i tego nie potrzebuje.

Strażacy zabrali mnie do garażu, odeskortowali mnie do samochodu i pojechałem z moją dziewczyną na SOR. Ona prowadziła. Wchodzimy na SOR, rejestrujemy się i nagle podchodzi do nas kolega napastników, który był kierowcą, ale on nie uczestniczył w napaści na mnie, ale myślimy, że był jednym z niewielu, który był trzeźwy. W skrócie - najprawdopodobniej był kierowcą poszkodowanego. On podszedł do mojej dziewczyny i powiedział, że "tutaj są chłopacy z napaści. Zaraz przyjedzie reszta i lepiej, żeby wyjść bokiem, jak będziecie stąd wychodzić".

Potraktowałem to jako ostrzeżenie. Za chwilę podchodzi do nas pielęgniarka i zapytała mojej dziewczyny, czy my też jesteśmy z wydarzenia z Wiśnicza Małego? Moja dziewczyna spojrzała na poczekalnie i zauważyła, że jeden z tych osób, która przyjechała z Dominikiem W., pokazała jej ruchem głowy, że ma powiedzieć, że nie. Że nie jesteśmy z wydarzenia z Wiśnicza Małego. Chodziło oczywiście o festyn.

Oboje wystraszyliśmy się i ona powiedziała, że "nie jesteśmy z Wiśnicza Małego, przyjechaliśmy stąd" (SOR - znajdował się w Bochni - przyp. red.). Staliśmy przy rejestracji, bo nie chciałem wchodzić do poczekalni, bo wiedziałem, że tam są napastnicy. Po kilku chwilach pod rejestrację przyszła pielęgniarka, która zaprosiła mnie do środka, żeby mnie przyjąć. W tym momencie, kiedy tam szedłem, Dominik W. był wołany do doktora.

Ja przechodzę, a on idzie w drugą stronę. Odwrócił się do mnie i pokazał mi gest poderżnięcia gardła i jak do mnie dwa razy strzela z pistoletu. Dominik W. był jednym z tej dwójki, która mnie na początku zaatakowała.

Byłem cały roztrzęsiony i wystraszony, nie wiedziałem, co zrobić. Pani spytała mi się, co się stało. Powiedziałem, że uderzyłem ze złości w domu w ścianę.

Było widać. Wydaje mi się, że lekarze najprawdopodobniej wiedzieli, że jestem z tamtego zdarzenia i że to nie prawda. Miałem sine ucho... ale tak pani powiedziałem i tak zapisała. Gdy byłem na SORze, to przyjechała siostra mojej dziewczyny z narzeczonym i sąsiadami, którzy byli i widzieli tę sytuację. Przyjechali zobaczyć, co ze mną i czy jakoś mi pomóc. Kiedy weszli do szpitala, to powiedzieli mi, że spod niego odjechały właśnie dwa samochody, w których były młode osoby. Pytałem ich, czy są w stanie mi opisać jakieś osoby. Z jej opisu wynikało, że jedną z osób w tym samochodzie, która siedziała na fotelu pasażera z przodu był najprawdopodobniej jeden z chłopaków, który mnie podbił.

Tak. Tak jak powiedziałem do siostry mojej dziewczyny dowiedziałem się, że właśnie te dwa samochody odjechały spod szpitala.

Tak, wyszliśmy i pojechaliśmy wszyscy do domu. Podjechaliśmy, weszliśmy, spokojnie układaliśmy się już do snu. I nagle przez uchylone okno usłyszałem, że pod pokój mojej dziewczyny podchodzą jakieś osoby i po cichu między sobą rozmawiają. I nagle jeden z nich krzyknął: "Dobra ku**a, wjeżdżamy mu na chatę". Nie jestem w stanie powiedzieć, ilu ich było, było ciemno. Szybko wstałem z łóżka i po domu biegłem do wszystkich mieszkańców, żeby zapalili światła w pokojach i na zewnątrz. Zapaliliśmy i wtedy ci goście, którzy byli pod domem, uciekli w las. Było wtedy widać ich sylwetki i znikli. Wtedy mama mojej dziewczyny zadzwoniła po policję.

Nie, nic takiego nie widzieliśmy. Po prostu wiedzieliśmy, że uciekli po zapalonych światłach w las.

Kiedy mama mojej dziewczyny dzwoniła, to prosiłem, aby nie mówiła, że są to ci napastnicy z Wiśnicza Małego. Dalej byłem wystraszony całą sytuacją. Wyszliśmy jeszcze później z domu zobaczyć, czy ci napastnicy gdzieś się może blisko nie schowali. W oddali słyszeliśmy jeszcze grupkę ludzi, która się wydzierała, ale nie słyszeliśmy, co krzyczą.

Po takim czasie, że nikogo nie było.

Byłem bardzo wystraszony tą sytuacją...

Przyjechałem na drugi dzień rano do klubu i powiedziałem, jaka była prawda. Tak samo jak teraz, te wydarzenia przedstawiłem w klubie. Po rozmowach z klubem oraz bliskimi, w niedziele zdecydowałem zgłosić sprawę na policję. W niedziele źle się czułem, bolała mnie głowa i żebra. Byłem ponownie na SOR, gdzie przeszedłem dalsze badania. W poniedziałek na KPP w Bochni złożyłem zawiadomienie o pobiciu. Skończyłem składać zawiadomienie przed 16.

Ciężko mi stwierdzić. Nie znałem tych wszystkich osób, które były na tym festynie. Mówię tylko to, co słyszałem, że idąc tam, były przyśpiewki kibicowskie. Potem jeszcze ta pani, która przybiegła i krzyczała do strażaków, zdarzenia na SOR, które odebrałem jako groźby. Nie jestem w stanie opisać, czy to było na tle kibicowskim czy nie, nie mi to oceniać. Nie chce się też wypowiadać na ten temat. Wiem, że na pewno ci napastnicy, którzy do mnie podeszli, to nie powiedzieli mi, że teraz dostajesz za baraż czy nie wiem co. Dla mnie najważniejsze jest to, że to ja zostałem przez tych napastników zaatakowany i pobity, o motywach niech się wypowiedzą oni, mogę się ich jedynie domyślać.

Nie, nie miałem nigdy takich sytuacji. Szczerze mówiąc, ja nigdy nigdzie jakoś nie wychodziłem na miasto. U dziewczyny w Wiśniczu mieszkam około dwa miesiące, na które przypadał okres przygotowawczy do sezonu. Przyjeżdżałem na treningi i wracałem.

No co... czuję się bardzo słabo psychicznie. Fizycznie... nawet wczoraj jechałem do doktora Jurgi i znowu rozpoznał mnie ktoś pod jego blokiem i znowu coś do mnie gadał. Ja teraz... po prostu... wszystkiego się obawiam. Jestem pierwszy raz w takiej sytuacji. Jest to wszystko dla mnie bardzo ciężkie.

Pod względem kariery jestem najbardziej załamany. Straciłem wszystko, co kochałem. Kochałem trenować, grać mecze w Ekstraklasie. Każdy chłopak za dzieciaka o tym marzył. Jest mi teraz pod tym względem bardzo ciężko.