Kompleks Neymara zmienił Real Madryt. "Galacticos" przestaje istnieć, teraz słychać rytmy "Joga Bonito"

Data być może niewiele powie większości kibiców Realu Madryt, ale 3 czerwca 2013 roku trzeba zakreślić czerwonym zakreślaczem i wpisać do kroniki klubowej, bo jedno wydarzenie na długo odmieniła aktywność „Królewskich” na rynku transferowym. Tego dnia na Camp Nou, w obozie nieprzyjaciela, zaprezentował się uśmiechnięty Neymar. Tym samym Barcelona wygrała ze swoimi wielkimi rywalami w emocjonującej i zaciekłej bitwie o względy cudownego nastolatka z brazylijskiego Santosu.

Potężny cios w szczękę madryckiego klubu. Tym większy, że mieli go na wyciągnięcie ręki już wcześniej. W wieku 14 lat utalentowany junior trenował w młodzieżowych drużynach Realu, gdy w dorosłej ekipie niekwestionowanymi gwiazdami byli m.in. Ronaldo, Zidane, Beckham czy Robert Carlos, słowem „Galacticos”, co się zowie. Co zatem się stało, że „młody” wrócił do Brazylii?

Poszło o pieniądze. Wielkie? Skądże. Wieść gminna głosi, że wielki Real pożałował „grosza” i to dosłownie. Agent i ojciec Neymara zażądali za chłopaka zaledwie… 60 tys. euro, a trzeba dodatkowo podkreślić, że siedem lat temu nie istniał przepis o „kupczeniu” nastoletnimi piłkarzami. Cena jednak przerosła możliwości magnatów z Madrytu.

Za sterami klubu siedział wtedy nowy prezes Fernando Martin, który w przeciwieństwie do swojego poprzednika Florentino Pereza, oglądał pieniądz z każdej strony i nie chciał wziąć na siebie odpowiedzialności, żeby zapłacić za 14-latka takiej kwoty. Jedenaście lat później dojrzały już napastnik, jedna z najjaśniejszych gwiazd futbolu, przeszedł do PSG za rekordowe 222 miliony euro. 60 tysięcy stało się symbolem beznadziei tamtego Realu.

Piękne chwile Neymara w Barcelonie, zdobyte trofea i hype w mediach doprowadziły do niewyobrażalnego wręcz kompleksu, który wyrósł w psychice Pereza, prezesa przepełnionego dumą i ambicją, człowieka-instytucji na Santiago Bernabeu.

Za punkt honoru postawił sobie cel, by do drugiego takiego 3 czerwca 2013 roku już więcej nie doszło. Od tamtego fatalnego popołudnia Perez poruszył niebo i ziemię zapewniając, by najlepsze młode brazylijskie talenty przenosiły się do stolicy Hiszpanii, a nie Katalonii.

Zmieniono wektory w polityce transferowej klubu, przestawiono wajchę, a prezes potrzebował kogoś, kto stanie się twarzą jego nowej wizji. Padło na Juniego Calafata, byłego hiszpańskiego dziennikarza sportowego, prowadzącego popularny program „Fiebre Maldini”, a także komentującego późno-wieczorne spotkania brazylijskiej ekstraklasy.

Perez będąc pod wrażeniem olbrzymiej wiedzy Calafata, zaprosił go do Realu w 2014 roku i zaoferował mu pracę na stanowisku szefa ds. rekrutacji na kontynencie południowoamerykańskim, a następnie szybko awansował w szeregach klubu. Obecnie kieruje całym działem międzynarodowym pionu sportowego i stał się jednym z najsilniej umocowanych ludzi Florentino.

Jego imię może nie przyciągać uwagi nawet wśród najzagorzalszych „madridistas”, ale to właśnie Calafat był mózgiem wielu transferów Realu w ostatnich latach. Chociaż prawdopodobnie jego największy sukces to sprowadzenie Casemiro, w dużej mierze właśnie jemu przypisuje się budowanie wielkiego brazylijskiego kontyngentu „Królewskich”.

Umiejętność nawiązywania relacji z klubami i rodzinami graczy, a także z samymi piłkarzami sprawiły, że „Los Blancos” pokonywali największe i najbogatsze firmy na świecie, aby wcześniej podpisać umowy z Viniciusem i Rodrygo, a także ostatnio z Reinierem. Cel za każdym razem jest ten sam – znaleźć zawodnika robiącego różnicę i zakontraktowanie go zanim jego wartość sięgnie 200 milionów euro lub nawet więcej.

Nie zawsze trafiał w sam środek tarczy, to jasne. Zdarzały mu się też wpadki, kompletnie mylne posunięcia, jak np. transfery Williana Jose (teraz w Realu Sociedad, przymierzany do Tottenhamu), Pablo Felipe (Sao Paulo), Lucasa Silvy (Gremio) czy Abnera Felipe (Atletico Paranaense), z których żaden nie miał znaczącego wpływu na rezultaty pierwszej drużyny.

Calafat utrzymuje dyskrecję, unika uwagi opinii publicznej i zwykle pracuje cicho za kulisami. W ten sposób udaje mu się załatwić podpisy klubów i zawodników, a jednocześnie wymykać się spod wścibskiego wzroku mediów.

- Juni odegrał kluczową rolę w przekonaniu Rodrygo, by poleciał do Madrytu. Nie znałem go, ale podczas pobytu w Betisie, wziął mnie na bok i zadawał pytania w temacie kilkunastu zawodników – wspomina spotkanie agent Neto Genovez.

Wśród dyrektorów sportowych klubów piłkarskich panuje zgoda, że wyrwanie brazylijskich cudów jest obecnie znacznie trudniejsze niż kiedyś. I nie ma tu winy Neymara. Próbuje to wyjaśnić Monchi, odpowiedzialny za transfery w Sevilli:

- Gdy kupowaliśmy Daniego Alvesa, nasi poszukiwacze talentów w Brazylii spotykali może pięciu lub sześciu podobnych im ludzi. Teraz jest ich około 500 – opowiada. I dodaje: - To bardzo skomplikowane, bo kluby po zaledwie kilku meczach żądają za swoje młode gwiazdy niewyobrażalnych pieniędzy. To, niestety, efekt Viniciusa, Rodrygo i innych.

Tymczasem „brazylijska rodzina” Realu rośnie w oczach. Ostatni nabytek, Reinier, po turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk olimpijskich trafi do Castilli, z myślą, że w perspektywie długoterminowej zostanie członkiem pierwszego zespołu.

Dokładnie tak samo, jak to miało miejsce w przeszłości z Vinim i Rodrygo. Wraz z nim Zidane będzie miał do dyspozycji aż sześciu piłkarzy z Kraju Kawy. Z tej szóstki tylko dwóch przekracza 22 lata (Marcelo i Casemiro mają odpowiednio 31 i 27 lat).

Zresztą ci dwaj ostatni odgrywają szczególne role w procesie adaptacji swoich rodaków. Marcelo jest drugim kapitanem drużyny, zdobył z ekipą 21 tytułów i powoli akceptuje nową pozycję w drużynie i oddaje pole młodszemu, bardziej roztropnemu w defensywie Ferlandowi Mendy’emu.

Casemiro z kolei daleko do bycia weteranem Realu, ale dzięki wydajności, zaangażowaniu, utrzymywaniu nerwów na wodzy i strzelaniu niezwykle istotnych goli, stał się najmocniejszym filarem ekipy. To na nich młodzi Brazylijczycy patrzą jak w obrazek.

Gdy obaj będą usuwać się w cień, Real ma gotowych sukcesorów. Widać wyraźnie, w jakim to idzie kierunku. Mówi się o końcu „galaktycznej” ery Madrytu, a stumilionowy transfer Hazarda może być ostatnim z tego gatunku.

Odpuszczenie Neymara, rezygnacja z Pogby i nieznane stanowisko w sprawie Mbappe, to wszystko wskazuje, że „Królewscy” nie zamierzają ścigać się z klubami z bliskowschodnim kapitałem. Tu, na sprawdzonych fundamentach rośnie dawno niewidziany, radosny styl „Joga Bonito”. To nowy plan Pereza. Udany?