Oceny po Polska - Nowa Zelandia. Jeden błysk w zalewie przeciętności

Wyjściowa nota to 5. Oceny wystawiliśmy w skali 1-10.

Dziwny występ. Z jednej strony Drągowski miał swoje momenty, w 24. minucie w gruncie rzeczy uchronił nas przed stratą gola. Przed wyższą notą skutecznie uchroniła go jednak niepewność przy walkach o górne piłki, a przede wszystkim fatalna skuteczność dłuższych podań, które posyłał przestraszony.

Kędziora nie powalił na kolana, był najmniej pewnym punktem defensywy. Kilkukrotnie pomylił się przy długich piłkach, więcej pewności pokazywali zawodnicy znacznie młodsi.

Widać, że Ziółkowski musi się jeszcze sporo nauczyć, jest piłkarzem wciąż nieokrzesanym, ale to właśnie ta swoboda jest tak pociągająca. Z Nową Zelandią nie ustrzegł się mniejszych pomyłek, lecz też zaliczył kilka efektownych interwencji, uwiódł walecznością. A to dobrze przeciął podanie, a to sprzyjało mu szczęście, a to pokazał, że ma kości z tytanu.

Porządnie zaprezentował się stoper Spezii. Już nie tak dobrze, jak w swoich pierwszych występach w kadrze, ale nadal trudno było mieć do niego pretensje. Nie zachwycił, a z drugiej strony nie popełnił poważnego błędu.

W pierwszej połowie to właśnie on stwarzał największe zagrożenie pod bramką Nowej Zelandii, raz groźnie uderzył, obsłużył też Szymańskiego. W drugiej części przygasł, nie podejmował też najlepszych decyzji - przykładem sytuacja tuż przed zmianą, gdy na siłę szukał podania, zamiast oddać strzał.

Warto docenić jeden lub dwa dobre odbiory, ale nie ratują one całkowitej noty dla Piotrowskiego. Środkowy pomocnik miewał problem z kontrolowaniem rywali, uciekali mu, więc musiał faulować. Nie zachwycił również w rozegraniu. To zdecydowanie nie był występ na poziomie, jaki pokazuje w Serie A.

Jedna bajeczna akcja winduje ocenę, ale jak się strzela gola w taki sposób, doprowadzając do sytuacji w taki sposób, to nie może być inaczej. Ale nie tylko w tym względzie Zieliński się wyróżniał, bo przecież to on wykreował pierwszą groźną akcję, a także posłał kilka podań rozrywających szeregi rywala.

Bardzo słabe spotkanie w jego wykonaniu. Szymański zmarnował przede wszystkim okazję wykreowaną przez Skórasia, ale też zaliczył niebezpieczną stratę pod naszą bramką. Trudno znaleźć argumenty, aby wciąż i wciąż wystawiać go w pierwszym składzie.

Miał kilka nieszablonowych podań i zagrań faktycznie napędzających grę reprezentacji. Nieźle dogadywał się z Zielińskim, a kiedy podkręcił tempo, wyraźnie górował nad przeciwnikami. W końcówce mądrze zastawił piłkę i wywalczył cenny rzut wolny.

Kolejny mecz, w którym po prostu przemknął. W kilku akcjach kompletnie nie dogadał się z kolegami, co poskutkowało stratą piłki. Pod koniec pierwszej połowy doznał kontuzji mięśniowej, która najpewniej wykluczy go ze spotkania z Litwą.

Prawdopodobnie najgorszy ze wszystkich Polaków, wszak grał dłużej niż Szymański, a i tak nie wykorzystał szansy na rehabilitację po bardzo słabej pierwszej połowie. Piątek sporo faulował, przeszkadzał kolegom, nie pokazywał się do podania, a gdy już dostał piłkę od Świderskiego, to oddał rozpaczliwie lekki strzał.

Wszedł i od razu dał celne podanie, które Zieliński zamienił na gola. Niedługo później wywalczył rzut wolny, zatem w pięć minut zrobił więcej niż Frankowski w kilkadziesiąt. Później było już słabiej, ale weteran z Legii i tak zasługuje na kilka braw.

Wspólna ocena dla trzech zmienników, którzy zagrali na bardzo zbliżonym do siebie poziomie. Jeśli kogoś z nich wyróżnić, to chyba Grabarę. Golkiper cały czas utrzymał koncentrację, nie spękał w dość nerwowej końcówce.

Wypracował okazję Piątkowi, ale ten jej nie wykorzystał. Poza tym był bardzo aktywny, pokazywał się we właściwie każdej akcji. Obok Wszołka zdecydowanie najbardziej konkretny ze zmienników.

Grał za krótko, aby go rzetelnie ocenić. Gratulujemy jednak debiutu w narodowych barwach.