Oto XI sezonu Ligi Mistrzów! "Dajcie mu Złotą Piłkę!"

Nie będziecie zdziwieni, że najszerszą reprezentację w tej "jedenastce" mają zawodnicy Paris Saint-Germain.

Gdyby nie Donnarumma, PSG pewnie w ogóle nie pojawiłoby się w finale Ligi Mistrzów. Włoch zatrzymał jednak w półfinale Arsenal, wchodząc na poziom rzadko osiągalny dla innych bramkarzy dzisiejszego futbolu. Aż przypomniało się EURO 2020. Dzięki jego interwencjom mistrzowie Francji mogli zmierzyć się z Interem, który wysłali na inną planetę. Doceniamy fenomenalną drogę Yanna Sommera, niemniej, koniec końców to zwycięzcy są na szczycie. A Donnarumma dorzucił do złotych medali nie tyle cegiełkę, co cały wór cegieł.

- Dla mnie Achraf Hakimi to jeden z najlepszych piłkarzy i najlepszy boczny obrońca na świecie - chwalił Cafu.

Legendarny Brazylijczyk trafił w punkt, a wątpiących zachęcamy do wtopienia się w drogę Hakimiego w tej edycji Ligi Mistrzów. Cztery gole i pięć asyst robią wrażenie, szczególnie że Marokańczyk dawał konkrety w najważniejszych momentach; ćwierćfinale, półfinale, finale. Ponadto dołożył grę w obronie klasy światowej - znajdziemy go w czołówce najważniejszych statystyk i defensywnych, i ofensywnych. Razem z Nuno Mendesem stworzył najlepszy duet bocznych obrońców na świecie.

- Mój system taktyczny idealnie pasuje do jego zestawu umiejętności. Korzysta na tym, jacy otaczają go piłkarze, ale jego priorytetem zawsze jest drużyna. To tajemnica jego sukcesu: atakuje, kontruje, broni, pressuje - tłumaczył Luis Enrique.

I kropka.

Nagroda wytrwałości z pewnością może wylądować w rękach brazylijskiego kapitana PSG. Marquinhos przeżył chyba wszystkie pomysły Nassera Al-Khelaifiego i 12 lat po przyjściu do Paryża wreszcie cieszył się z tego najważniejszego skalpu. Natomiast trzeba mu oddać, że nie tylko był twarzą tego sukcesu, ale też położył konkretne fundamenty. Szukając cyferek z całego sezonu widzimy go w ścisłej czołówce, jeśli chodzi o najwięcej wybić i najwięcej wybloków. Ominął tylko jeden mecz, pierwszy z Aston Villą - tak to dźwigał ciężar gry z Liverpoolem, Arsenalem, Interem. Wszystko z tarczą.

Może i “Nerazzurri” nie wznieśli trofeum, ale bez Bastoniego nie dotarliby tak daleko. Nie ma przypadku, że w przeszłości zgłaszali się po niego włodarze Manchesteru City i Realu Madryt. Włoch znowu rozegrał spektakularny sezon, plasując się w gronie najlepszych stoperów na świecie. To uosobienie nowoczesnego, efektownego obrońcy. Błysnął szczególnie w ćwierćfinale z Bayernem, gdy wyglądał w Monachium jak najnowsze wcielenie Franza Beckenbauera. Warto też docenić jego rozwój, bo to kolejny sezon Ligi Mistrzów, w którym wybija się ponad przeciętność.

- Alessandro jest mistrzem w swoim fachu. Ma odpowiednie warunki fizyczne, potrafi grać w obronie, ale trzeba też spojrzeć na jego technikę, zachowania z piłką. Zapewnia drużynie ogromny komfort - opowiadał słynny Lucio.

Chwaliliśmy Hakimiego, musimy pochwalić Mendesa, który na drodze do wymarzonego sukcesu pokazał się z równie fenomenalnej strony. Szczególnie w meczu “na żyletki” z Aston Villą, kiedy to strzelił dwa gole i dołożył do tego asystę. Wtedy razem z kumplem z drugiej flanki wręcz zgnietli rywali, gdy ich stempel miały cztery z pięciu bramek w wygranym 5:4 dwumeczu. Z przodu rozpędzony jak TFV, nieprzewidywalny, potwór techniczny i fizyczny, wyróżniający się rozegraniem piłki. Ponadto skuteczny w tyłach, więcej odbiorów zaliczył tylko Joao Neves, w przechwytach wypadł najlepiej (za fbref.com). Wybornie rozwinął się w piłkarza klasy światowej.

Murowany kandydat do miana odkrycia sezonu. Portugalski diamencik trafił do Paryża przed sezonem z Benfiki i błyskawicznie odnalazł się przy stole z największymi. Z miejsca został fundamentem ekipy Luisa Enrique, absolutnie po nim nie widać, że dopiero skończył 20 lat. A gra przecież na bardzo odpowiedzialnej pozycji. I to jak gra! Nikt w tym sezonie LM nie zanotował tylu odbiorów, co on - wykręcił najlepszy wynik od niesamowitego Casemiro sprzed siedmiu lat. Świetnie przewiduje ruchy rywali, daje jakość w pressingu, napędza cały zespół. Genialny był choćby w styczniowym, wygranym 4:2 meczu z Manchesterem City. Na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Doceniamy też rewelacyjnego Vitinhę.

Tym, co zrobił przeciwko Realowi Madryt, na stałe zapisał się w historii Arsenalu i Ligi Mistrzów. Fenomenalne gole z rzutów wolnych to jednak tylko jedna strona medalu i nieuczciwie byłoby oceniać Rice’a wyłącznie przez ich pryzmat. Niesamowite, jaki zanotował progres czysto piłkarski, ewoluując z roli znakomitej “szóstki” do wszechstronnego, głównego dyrygenta londyńskiej orkiestry. Mikel Arteta cały sezon zmagał się z kontuzjami swoich najważniejszych zawodników, ale Anglik zawsze był dostępny, to on doprowadził zdziesiątkowanych “Kanonierów” do półfinału. Kapitalny rok.

Nie dziwimy się ludziom, którzy typują Pedriego do grona najlepszych na świecie i wymieniają jego nazwisko wśród faworytów do Złotej Piłki. Jeśli wątpicie, odpalcie El Clasico albo dowolny mecz Ligi Mistrzów z udziałem Hiszpana. Absolutny kozak, który łączy cechy doskonałego, klasycznego środkowego pomocnika, z każdym aspektem nowoczesnego futbolu. Odbiory, przechwyty, wybloki? Jasne, skutecznie i z gracją. Gra do przodu? Tak, proszę pana, tu napędzimy akcję ofensywną, tam wykreujemy sytuację bramkową, oczywiście, proszę pana. Niech tylko się go trzyma zdrowie, a piłka nożna na najwyższym poziomie długie lata będzie pod jego rządami.

Nie tyle może, co musi znaleźć się Ousmane Dembele na podium Złotej Piłki. Albo dobra - dajcie mu Złotą Piłkę! Francuz dorzucał się do każdego skalpu swojej drużyny, osiągając życiową formę. Liverpool, Aston Villa, Inter, PSG - tu gol, tam asysta, po prostu czysta jakość. To już nie jest ten sam piłkarz, który sprawiał problemy w Dortmundzie czy Barcelonie. Wystarczyło umieścić go w odpowiednim środowisku i patrzeć, jak wreszcie na maksa rozwija skrzydła.

- W tym sezonie rozegrał 54 mecze, notując w nich 35 bramek i 13 asyst. Indywidualne osiągnięcia przełożyły się na sukcesy drużyny. PSG wygrało Ligue 1, Puchar Francji i Ligę Mistrzów - pisaliśmy.

To nie był idealny sezon Borussii Dortmund, chociaż zakończony efektownym wjazdem do kolejnej edycji LM. Mimo turbulencji jest jeden zawodnik zasługujący na specjalne wyróżnienie - właśnie Serhou Guirassy. Autor 13 goli, bez którego BVB nawet zapewne nie znalazłaby się w ćwierćfinale. Przez fazę ligową szedł jak burza, a pucharową zakończył koncertem z Barceloną. Wybierając jedenastkę, zwraca się uwagę na czyste “cyferki”, a tutaj 29-latek jest szefem.

Może i FC Barcelona nie wygrała Ligi Mistrzów, jednak Raphinha śmiało może czuć się najlepszym piłkarzem tej edycji. Wystarczy po prostu spojrzeć w statystyki, gdzie znajdziemy 13 goli i dziewięć asyst Brazylijczyka. Ale poza suchymi liczbami lepiej przejść krok po kroku przez jego wszystkie występy - tylko w trzech na 14 nie dołożył ani gola, ani asysty. Zaliczył spektakularny sezon, a przecież niewiele brakowało, by przed nim zmienił barwy klubowe. Został i dziś widzimy go na podium Złotej Piłki. Absolutnie zasłużenie.