Polska w roli statysty. Od Włochów dzieliła nas przepaść

W pierwszej połowie włoscy obrońcy mogliby udać się na niedzielnego grilla, a Gianluigi Donnarumma i tak nie miałby nic do roboty. Bardzo źle patrzyło się na to, jak gospodarze narzucili nam swoje warunki gry i nie zamierzali dyskutować nad jakimikolwiek ustępstwami. Od początku mocno złapali nas za gardło.

Heatmapa rozegranych akcji nie pozostawia cienia wątpliwości, pod kogo bramka toczyła się gra. Italia nas gniotła. Tylko dyspozycja Wojciecha Szczęsnego, odrobina szczęścia (spalony Bellottiego) i nieskuteczność przy wykończeniu akcji pudrowała wynik po 45 minutach.

W pierwszej połowie nie oddaliśmy ANI JEDNEGO strzału! Jakby tego było mało, nie zameldowaliśmy się nawet w polu karnym przeciwnika. Raz z piłką znalazł się w jego okolicy Sebastian Szymański, ale zagrał do tyłu, niedokładnie, bo w aut...

Kultura gry, jej rozumienie, szybka wymiana piłki na małej przestrzeni, wykorzystanie wysokiego pressingu, zbieranie drugich piłek - wszystkie argumenty były po stronie Azzurrich. Jeśli przypomnieć nasze częste spotkania w ostatnich dwóch latach, od kiedy trenerem jest Jerzy Brzęczek, to niestety progres tych konfrontacji jest na zdecydowaną niekorzyść. Im dalej, tym gorzej. Selekcjoner debiutował w Bolonii i tam kadra zagrała bardzo przyzwoite spotkanie. A potem było już tylko gorzej.

Obie drużyny przechodziły transformację i widać jak na dłoni, jak dobrze poradził z nią sobie Roberto Mancini. A my? Nie mam zamiaru dramatyzować z powodu tej porażki i biadolić, że ten zespół nie nadaje się kompletnie do niczego. Byłaby to nieprawda. Po prostu, tak jak zresztą powiedział Mancini po bezbramkowym remisie w Gdańsku, jesteśmy półkę niżej od najlepszych w Europie. Zgadzam się i musimy się z tym pogodzić. Oczywiście, że możemy powalczyć, a w pojedynczym spotkaniu nawet wygrać. Jednak na dziesięć starć z Włochami, Anglią, Portugalią czy Holandią pewnie przegramy z siedem.

Mniej więcej na takie widowisko jak na Mapei Stadium powinniśmy nastawić się przeciwko Hiszpanii podczas przyszłorocznych mistrzostw Europy. Dominacji i bombardowania naszej bramki. Drżenia o wynik od pierwszego do ostatniego gwizdka.

Może będziemy bronili lepiej. Może Jacek Góralski zachowa chłodną głowę zamiast wchodzić – nie wiedzieć po co – wyprostowanymi nogami w przeciwnika, za co powinien obejrzeć bezpośrednią czerwona kartkę. A ostatecznie zobaczył ją kilkanaście minut później, bo znów się zagrzał.

Powinniśmy wyciągnąć z tej dotkliwej porażki jak najwięcej wniosków. Choćby taki, że Arkadiusz Reca nie bez przyczyny gra w Crotone, które na 99 procent spadnie z Serie A, a nie w Atalancie Bergamo. Że to nie lewy obrońca, a wahadłowy, który w tej roli może pokazać więcej swoich naturalnych walorów. Że jednak ustawianie Bartosza Bereszyńskiego na lewej obronie miało sens z powodów czysto taktycznych – skupieniu na defensywie. Możecie mnie zweryfikować za osiem miesięcy, ale jestem niemal pewien, że przeciwko Hiszpanom na bokach obrony zagrają Tomasz Kędziora i Bereszyński właśnie.

Liczę, że Brzęczek wyciągnie z takiego meczu porządną lekcję, bo porażki wcale nie muszą być takie złe. One wręcz są potrzebne, żeby się rozwijać i sprowadzać nas na ziemię. Ustalmy fakty. Nie należymy do piłkarskiej elity Europy. Możemy do niej aspirować. Możemy nawet ją pobić, jeśli wyprujemy sobie żyły na boisku, a dyspozycja dnia i scenariusz meczu ułoży się jak należy.

Dziś przeciwko Włochom widzieliśmy coś jednak zupełnie przeciwnego. Polskę stłamszoną, spóźnioną, zdezorganizowaną i niedokładną. Nawet korekty w składzie niewiele dały. Ożywiły nas tylko na moment, ale Włosi szybko się przegrupowali i nic nie robili z szarpaniny na skrzydle Kamila Grosickiego.

Przeciwnik jeździł dziś ferrari, a my starym fiatem. Liczby pokazały, kto miał argumenty po swojej stronie. Biało-czerwoni? ZERO celnych strzałów, ZERO rzutów rożnych, ZERO okazji bramkowych. Po prostu przepaść.