Oto odkrycie sezonu Ekstraklasy. "Ból przeszkadzał mi nawet w spaniu" [NASZ WYWIAD]

Oskar Wójcik szturmem wdarł się do składu Cracovii w nowym sezonie i poziom, na jakim gra, nie zwiastuje, by miał z podstawowej jedenastki wypaść. 22-latek nie dysponuje jednak dużym doświadczeniem, bo mecz pierwszej kolejki ligowej był dla niego pierwszym spotkaniem w wyjściowym składzie na poziomie Ekstraklasy. Wcześniej ani Jacek Zieliński, ani Dawid Kroczek nie dostrzegli w nim wystarczającego potencjału, który zobaczył Luka Elsner. Wójcikowi z pewnością przeszkodziło także zerwanie więzadła krzyżowego w sierpniu 2022 r.

W rozmowie z nami Wójcik mówi o trenerze Elsnerze, braku szans w przeszłości, dochodzeniu do siebie po urazie, jak i o sobie samym. A także o Filipie Stojilkoviciu, swoim największym marzeniu, wypożyczeniu do GKS-u Bełchatów czy o własnej roli w grze Cracovii.

OSKAR WÓJCIK, CRACOVIA: Było paru trenerów, u których nie grałem, dopóki nie zjawił się Luka Elsner. Myślę, że to bardziej pytanie do nich, niż do mnie, bo ja zawsze dawałem z siebie maksa. Trener Elsner to zauważył i zdecydował się na mnie postawić.

Niesprawiedliwość raczej nie, ale uważam, że zasłużyłem na więcej, niż tę minutę. Ogólnie uważam, że w każdej drużynie najważniejszą postacią jest trener, więc szanuję jego decyzje, nawet jeśli się z nimi nie zgadzam. Zwyczajnie trzeba je akceptować.

Mieliśmy jakąś gierkę na treningu i chciałem wtedy wyprzedzić chyba Benjamina Kallmana. Odepchnął mnie i upadając, opadłem na zgiętą nogę. Usłyszałem, że coś strzeliło mi w kolanie. Z początku to nie wydawało się groźne, bo sam zszedłem z treningu, jedynie czułem ból. Byliśmy przekonani, że to może być np. łąkotka. Na pewno nikt by wtedy nie powiedział, że to może być ACL, który wyszedł na rezonansie.

Pierwsze dni były dla mnie bardzo trudne, bo czułem niesamowity ból. To był ból, który przeszkadzał mi nawet w spaniu. Cały czas byłem na tabletkach przeciwbólowych i to trwało około pięciu dni.

Z jednej strony, myślę, że tak. W końcu to kontuzja, która zazwyczaj wyklucza na rok. Może nie tyle w sumie, że zwątpiłem w siebie, ile miałem myśli o tym, co będzie po kontuzji. Czy będę wolniejszy, mniej zwrotny, może będę miał blokadę w głowie, że będę się bał o kolano, może w ogóle zapomnę jak się gra w piłkę? Zawsze jednak dążyłem do tego, żeby wrócić i być w najlepszej formie.

Nie, to było już jakiś czas temu. Zresztą nie brałem opinii tej osoby do siebie, to tylko jeden człowiek. Mój fizjoterapeuta czy ludzie w klubie mieli inne zdanie i to ich wolałem słuchać. Sam też motywowałem się, że wrócę.

Jestem bardzo wdzięczny mojej rodzinie. Siostra czy brat mieszkali ze mną i mocno mnie wspierali, rodzice także bardzo często do mnie przyjeżdżali, więc miałem w swoich bliskich spore wsparcie.

Jego treningi są bardzo intensywne, nigdy nie można odpuszczać. Ciężko trenujemy, jego pierwsze słowa były takie, że nigdy nie będziemy tak ciężko pracować i trener dotrzymał słowa.

Może to wyglądać podobnie, bo gramy w takiej samej formacji, ale na pewno wspomniana intensywność teraz jest wyższa. Dużo więcej gramy w wysokim pressingu i chcemy dominować rywala, myślę, że to największa różnica.

To też nie było tak, że trener mnie zaprosił i powiedział, że zagram. Poinformował mnie, żebym był na to gotowy, bo miałem bardzo dobry okres przygotowawczy, bo dobrze prezentowałem się na treningach. Trener powiedział mi to chyba na początku tygodnia, który poprzedzał mecz.

Czułem się bardzo dobrze na obozie i domyślałem się, że trener będzie chciał na mnie stawiać, bo zagrałem, jeśli się nie mylę, najwięcej ze wszystkich. Czekałem tylko na szansę i ona przyszła już w pierwszym meczu.

Zaczęły się jakoś w trakcie obozu i potem trwały około trzech tygodni. Jestem szczęśliwy, że tutaj jestem.

Ucieszyłem się, bo w poprzednim sezonie zagrałem tylko minutę i zmiana trenera sprawiła, że wszyscy startowaliśmy od zera. Z drugiej strony to rzeczywiście przychodził do nas trener, który nie znał Ekstraklasy i samo to, dosyć głupia rzecz, że mógł spojrzeć, że zagrałem jedną minutę i zaszufladkować sobie na tej podstawie, że jestem słaby. Jak przygotowywał do pracy, to w meczach mnie nie widział, a pokazywali się inni.

Na pewno. Ciężko by było, żeby przez te cztery lata się nie poprawiła, choć też nie jest idealnie. Najważniejsze jest to, żeby cały czas iść z tym do przodu.

Wiadomo, że na pozycji pół lewego stopera częściej trzeba używać lewej nogi, ale nie odczułem, że jest mi ciężej.

Nie, nie uważam tak. Myślę, że każdy z nas dobrze rozgrywa i ma do tego zdolności.

Szczerze mówiąc, to nie zdawałem sobie z tego sprawy. Lubię mieć piłkę przy nodze, podłączyć się do gry, podawać, ale najważniejsze dla mnie jest to, żeby zachować w jakimś meczu czyste konto. Fajnie, że jestem wysoko w tych statystykach, ale to nie jest dla mnie kluczowe.

Nie. Chcemy po prostu grać szybko, na jeden-dwa kontakty, przesuwać piłkę do przodu. Nie jest określone, gdzie mamy podawać. Każdy ma to robić tak, jak czuje w danym momencie. Często też gramy długim podaniem, ale mając w drużynie Filipa Stojilkovicia grzechem byłoby tego nie robić.

Filip jest bardzo szybki i jednocześnie bardzo silny. Ma świetne wykończenie. Myślę, że nie pokazał jeszcze wszystkiego, co potrafi i na pewno będziemy mieli z niego wiele pożytku w kolejnych meczach.

Są podobni.

Myślę, że muszę wprowadzić spokój do swojej gry, bo zbyt często chcę zrobić coś szybko. Do tego muszę poprawić główki, które często wygrywam, ale co mi po takim pojedynku, jak zagram piłkę do rywala. Muszę bardziej zwracać uwagę na to, gdzie kieruje piłkę po zagraniu głową.

Tak, zdecydowanie. Myślę, że cała drużyna dobrze się czuje w grze niską obroną. Mamy też umiejętności i myślę, że nieraz pokażemy, że potrafimy grać w piłkę.

W każdej drużynie musi być rywalizacja. Liczę na to, że nawzajem będziemy się motywować i pracować na to, aby drużyna wygrywała jak najczęściej.

Nie chcę się do niego porównywać, bo to świetny gracz, a ja jeszcze nic nie osiągnąłem. Na pewno chciałem go podpatrywać na treningach. Zobaczyć, jak zachowuje się w określonych sytuacjach. Myślę też, że Kamil to taki człowiek, że jakbym potrzebował pomocy, to od razy by mi pomógł. Cieszę się, że mamy kogoś takiego w szatni.

Myślę, że charakter. Zarówno on, jak i ja nigdy nie odpuszczamy i zawsze walczymy do końca. Zawsze interesuje nas tylko wygrana i zrobimy wszystko, żeby nie stracić gola.

W jakimś stopniu na pewno mam takie cechy. W rezerwach w zeszłym sezonie też w parunastu meczach byłem kapitanem, więc myślę, że mam zadatki na lidera.

Dwóch piłkarzy?

Bardzo dużo, bo musiałem dojść do siebie po kontuzji, co jest bardzo ciężkie bez gry. Każdy po długim urazie wraca i musi się ograć, żeby wrócić do formy, a wiadomo, że w pierwszej drużynie nie mogłem na to liczyć, a nie było też rezerw. Po rozmowie z trenerem Zielińskim doszliśmy do wniosku, że potrzebuję tego. Wtedy zjawił się GKS Bełchatów, w którym zagrałem w sumie chyba wszystkie mecze, jakie tylko mogłem. Złapałem pewność siebie. Poczułem, że kolano mi już nie doskwierało.

Myślę, że i to, i to. Jak się jest w grze, to się łapie pewność siebie, jest więcej luzu z piłką.

Byłem w Polonii Bytom i w Skrze Częstochowa. W Bytomiu było bardzo dużo osób testowanych, a finalnie nikogo nie wzięli. Przekaz był taki, że są zadowoleni, ale jednak to nie jest to. Potem w Częstochowie wszyscy byli zadowoleni, ale Skra miała problemy finansowe i nie było funduszy. Potem, jako ostatnia deska ratunku, zgłosił się GKS.

W grze było tylko wypożyczenie.

Nie wiemy tego. Musielibyśmy pogadać jeszcze raz z trenerem Zielińskim i coś ustalić.

Jestem ambitny i zawsze stawiam sobie poprzeczkę najwyżej, jak tylko mogę. Chcemy zająć jak najwyższe miejsce w tabeli, nie sprecyzowałem sobie, które to ma być. Skupiam się zawsze na najbliższym meczu i w nim chce dać z siebie wszystko. Co to przyniesie na koniec sezonu? Zobaczymy.

Zagrać w reprezentacji Polski.

Żeby nie przestawał w siebie wierzyć, bo jeśli w danym momencie jest źle, to znaczy to tylko tyle, że nadchodzi lepszy czas. Wiara i jeszcze raz wiara.