Błyszczał w polskiej kadrze, kupowali go za miliony. A dziś? "Gra to za dużo powiedziane"

16 bramek w pięciu spotkaniach, efektowna gra, pozytywna bezczelność. Tak grała tamta kadra Marcina Włodarskiego. Wielu piłkarzy ze wspomnianej drużyny zrobiła na polskich widzach bardzo dobre wrażenie i nie mogliśmy się doczekać, aż pokażą się na seniorskim poziomie. Nawet jeśli podobny kadrowo zespół jeszcze w tym samym roku odpadł z mistrzostw Świata po trzech porażkach, co było dużym rozczarowaniem.

Filip Rejczyk ze wszystkich Polaków podczas tamtego turnieju spędził na boisku najwięcej czasu. Środkowy pomocnik reprezentował wówczas barwy Legii Warszawa, w której rozegrał finalnie jedynie sześć spotkań na poziomie pierwszego zespołu. Rok temu, po długiej sadze kontraktowej, odszedł ze stolicy do Śląska Wrocław. Tam również nie zaistniał, uzbierał sześć meczów w pierwszej drużynie i 14 w rezerwach. W tym roku ponownie zmienił klub, podpisując trzyletni kontrakt GKS-em Katowice. Nie zaliczył jednak miękkiego upadku, bo Rafał Górak dał mu zagrać ledwie minutę w starciu z Arką Gdynia. Od roku Rejczyk nie wystąpił w żadnej z młodzieżowych kadr narodowych.

Choć z drugim z Filipów na tej liście nie były wiązane takie nadzieje, jak z tym pierwszym, być może dzisiaj sportowo stoi on wyżej. W 2023 roku Wolski był piłkarzem Lecha Poznań, w którym nie zadebiutował, występując co najwyżej w rezerwach. Przed rokiem przeniósł się do Jagiellonii Białystok, a tam dla odmiany… też nie zaliczył żadnego spotkania. Po 12 miesiącach gry w drugiej drużynie “Dumy Podlasia” zdecydował się na ponowną zmianę barw, tym razem o szczebel niżej. Młody Polak trafił do Stali Rzeszów, w której jest rezerwowym. W tym sezonie siedem razy zameldował się na murawie, co przełożyło się na 114 minut. Od dwóch lat bez gry w barwach narodowych

O minutę mniej od Wolskiego na tamtym turnieju uzbierał Krzysztof Kolanko. Młody wciąż skrzydłowy w Ekstraklasie jako gracz Górnika Zabrze zadebiutował w 2022 roku, jeszcze przed 16. urodzinami. Nie udało mu się jednak przebić i do dzisiaj w tej klasie rozgrywkowej ma zaledwie cztery występy, z czego ostatni zaliczony w październiku 2022 roku. Rok temu zdecydował się na opuszczenie dotychczasowej ekipy i zasilił szeregi Zagłębia Lubin. Tam ogrywał się w rezerwach na poziomie II ligi i robi to również dzisiaj, tyle że w barwach Podbeskidzia. Ostatnio reprezentował też kadrę do lat 20.

Doczekaliśmy się pierwszego gracza na liście, który broni barw tego samego zespołu, co dwa lata temu. W przypadku bramkarza mowa o Jagiellonii Białystok, choć od lutego do czerwca tego roku przebywał na wypożyczeniu w Stali Stalowa Wola. Tam z miejsca wskoczył do pierwszego składu i rozegrał 14 spotkań. Nie uchronił jednak zespołu przed spadkiem z I ligi. Teraz Piekutowski, którego kontrakt z “Jagą” wygasa po sezonie, jest zmiennikiem Sławomira Abramowicza. Choć słowo “zmiennik” pasuje tu średnio, biorąc pod uwagę fakt, że Piekutowski jeszcze w drużynie Adriana Siemieńca nie zadebiutował. Być może nadarzy się do tego okazja w Pucharze Polski. Ostatni raz na boisku w kadrze narodowej młody golkiper pojawił się rok temu, a był to zespół do lat 19.

Piłkarz Zagłębia Lubin w Ekstraklasie zadebiutował rok temu i trzeba przyznać, że został rzucony na głęboką wodę. Dostał bowiem 35 minut w meczu z Legią Warszawa i nie pękł. Od razu potem wywalczył wyjściowy skład i uzbierał ponad dwa tysiące minut w Ekstraklasie. Wydawało się, że będzie już tylko lepiej, bo i po zmianie trenera Orlikowski grał regularnie w pełnym wymiarzem czasu. Od początku tego sezonu młody stoper został jednak schowany do szafy i w polskiej elicie zaliczył tylko jeden występ. Przed miesiącem grał w meczu kadry do lat 20.

Kolejny z naszych obrońców również zanotował wejście do Ekstraklasy w trudnym meczu. Szala zagrał od pierwszej minuty w spotkaniu z Lechem Poznań i na boisku spędził ponad godzinę, mając wówczas 17 lat. Jan Urban stawiał na niego odważnie, dzięki czemu dziś Szala ma już w dorobku 28 występów dla Górnika Zabrze, co - biorąc pod uwagę urazy - jest dobrym wynikiem. Po przyjściu Michala Gasparika jego notowania spadły i, podobnie jak Orlikowski, w obecnym sezonie zagrał tylko raz. Przez kilka minut. Ostatnio był powołany do kadry U20, ale nie rozegrał żadnego meczu.

Chyba największa perełka z całej drużyny Włodarskiego, przynajmniej według wielu krążących opinii. Środkowy pomocnik w Śląsku poważnej szansy jednak nie dostał, rozgrywając zaledwie 11 meczów. Klub z Wrocławia zainkasował za niego przed rokiem dwa miliony euro, a Borys trafił do belgijskiego Westerlo, w którym się nie przebił i po pół roku wypożyczono go do słoweńskiego Mariboru, gdzie gra do dzisiaj. Gra to jednak dużo powiedziane, bo ten sezon to tylko 76 minut. W poprzednim był bardziej znaczącą postacią, jednak w połowie sezonu doznał groźnego urazu, który wykluczył go z gry do końca sezonu. Rok temu zadebiutował w kadrze U21, a we wrześniu rozegrał mecz w drużynie do lat 20.

Po udanym Euro na Węgrzech po wówczas 17-letniego pomocnika zgłosił się AC Milan, który zapłacił Zagłębiu Lubin milion euro. We Włoszech Skoczylas grał w drużynie do lat 20, a także do lat 18. Teraz natomiast zdecydował się na powrót do Polski i w końcówce okienka podpisał trzyletnią umowę z Cracovią. Zdążył rozegrać jeden mecz w drużynie rezerw, ale od jego przyjazdu do Krakowa minęły zaledwie dwa tygodnie, więc ciężko przewidywać, jaką rolę będzie pełnił w ekipie “Pasów”. Od dwóch lat jest bez gry w reprezentacjach Polski. Zatrzymał się na kadrze U18.

Igor Brzyski na Euro pojechał jako 16-latek i, mimo tego, Marcin Włodarski obdarzył go sporym zaufaniem, bo środkowy pomocnik spędził na placu gry prawie 300 minut. W Lechu Poznań, którego wówczas był piłkarzem, nie zadebiutował. Na początku minionego okna transferowego 18-latka z Wielkopolski wykupiło Torino, gdzie Brzyski występuje w Primaverze.

Ze wszystkich piłkarzy, których do tej pory omówiliśmy, ma zdecydowanie największy udział w grze swojego zespołu i na starcie rozgrywek po prostu błyszczy. Choć rok temu odszedł z Wisły Kraków na wypożyczenie do Torino, to we Włoszech nie został, a pod Wawelem go nie skreślono. Mariusz Jop w bieżącej kampanii postawił na niego odważnie i Krzyżanowski zagrał we wszystkich meczach, aż ośmiokrotnie lądując w podstawowej jedenastce. Strzelił przy tym gola i zaliczył cztery asysty, co, jak na lewego obrońcę, trzeba oceniać bardzo pozytywnie. Do tej pory ma w Wiśle 31 spotkań. Dobra forma przełożyła się na powołanie i grę w kadrze do lat 20.

Obrońca Lecha Poznań w Ekstraklasie zadebiutował jako 17-latek i od tego czasu jest stałym członkiem pierwszego zespołu. Choć często bywa pod formą, ma na koncie już 55 meczów w barwach “Kolejorza”. W zeszłych rozgrywkach ominął zaledwie cztery mecze ligowe, ale w tym sezonie trener Niels Frederiksen częściej korzysta z innych rozwiązań na lewej obronie, gdzie zwyczajowo gra Gurgul. W tym roku młody defensor był także w kadrze, która pojechała na mistrzostwa Europy U21.

Istotną postacią w naszym awansie do półfinału dwa lata temu był Maksymilian Sznaucner. Środkowy pomocnik aż tak często - jak jego INNI koledzy z tamtej drużyny - nie pojawia się dziś jednak na świeczniku. Zapewne ze względu na to, że występuje na co dzień w Grecji. Nie zadebiutował jeszcze w PAOK-u Saloniki, ale regularnie gra w rezerwach klubu, w którym trenuje od czwartego roku życia. Jego kontrakt wygasa za rok.

Urodzony w Niemczech napastnik w sezonie 2024/25 bronił barw Zagłębia Lubin, gdzie przebywał na wypożyczeniu z Parmy. W pierwszym zespole “Miedziowych” gola nie strzelił mimo aż dziesięciu rozegranych spotkań. W rezerwach występował częściej i pięciokrotnie wpisywał się na listę strzelców. Latem wrócił do Włoch, tam zbiera szlify w Primaverze, natomiast wciąż musi czekać na debiut w pierwszym zespole Parmy. Umowa reprezentanta Polski do lat 20 wygasa wraz z końcem czerwca 2027 roku.

Sukces drużyny U17 w 2023 roku miał wielu ojców, ale jednym z nich bez wątpienia był Marcin Włodarski. Wiele osób czekało na to, aż 43-letni szkoleniowiec dostanie szansę zweryfikowania się w piłce seniorskiej. We wrześniu ubiegłego roku taką szansę dało mu Zagłębie Lubin i wtedy też trener zakończył swoją pracę dla PZPN-u. Przygoda w ekipie “Miedziowych”, choć rozpoczęta świetnie, okazała się klapą. W marcu Włodarskiego zastąpił Leszek Ojrzyński. W międzyczasie były selekcjoner pomagał też pierwszej reprezentacji w trakcie przygotowań do EURO 2024. Obecnie jest bez pracy. W sierpniu miał być blisko objęcia Odry Opole

Mike Huras (napastnik) w styczniu zeszłego roku przeszedł ze Stuttgartu do Ruchu Chorzów, w którym się nie przebił. Teraz gra w niemieckiej Regionallidze. Oskar Tomczyk (wahadłowy, napastnik) zimą, mimo ważnej roli w drużynie, zdecydował się na wypożyczenie z Wisły Płock do Bolonii. Po powrocie na Mazowsze gra jedynie w rezerwach. Nico Adamczyk (środkowy obrońca) tego lata zamienił młodzieżowe zespoły Borussii Dortmund na GKS Tychy, w którym balansuje na granicy obecności w kadrze meczowej i nie zdążył jeszcze zadebiutować. Axel Holewiński (bramkarz) rok temu odszedł na dwuletnie wypożyczenie z Pogoni Szczecin do Polonii Bytom. Najpierw wywalczył awans do I ligi, a teraz jako pierwszy bramkarz znajduje się w czubie tabeli tych rozgrywek. Piotr Kowalik (środkowy obrońca) trafił latem do Stali Mielec z Sandecji Nowy Sącz i zagrał w sześciu z dziesięciu meczów Betclic 1 Ligi. Krzysztof Kurowski (boczny obrońca) cały czas związany jest ze Śląskiem Wrocław, gdzie gra częściej w rezerwach. Szymon Kądziołka (ofensywny pomocnik) występuje w Stali Rzeszów, regularnie wybiegając w podstawowym składzie. Jakub Stępak (bramkarz) przebywa na wypożyczeniu z Wisły Kraków do Stali Stalowa Wola. Choć traci dużo goli, jego drużyna jest w czołówce tabeli Betclic 2 Ligi.

Oczekiwania, co tu ukrywać, były spore, ale póki co niewielu piłkarzy z tamtej kadry robi furorę w świecie seniorskiego futbolu. Jak to często bywa, przejście z piłki juniorskiej nie u każdego odbywa się łatwo i bezboleśnie. Pamiętać należy jednak przy tym, że to wciąż młodzi zawodnicy. Nikogo nie warto na tym etapie skreślać. Być może wrócimy do tematu za rok, dwa czy pięć. I będzie już wówczas zdecydowanie łatwiej o jakiekolwiek osądy.