Nowy numer Mbappe w Realu Madryt!? Jak nagroda za wielki powrót

Do szatni Realu wchodził latem ubiegłego roku jak nowy uczeń do zgranej klasy. Nawet, jeśli był prymusem, wyjątkowo uzdolnionym chłopakiem, to i tak musiał zapracować sobie na poważanie wśród starej paczki. Na liderowanie po przekroczeniu progu nie mógł liczyć. On sam raczej wolał pozostawać nieco w tle, przyglądał się, jak funkcjonuje zespół, kiedy wygrywa i idzie dobrze, ale też, gdy wpada w kryzys. Był świadkiem całego przekroju atmosfery. Przysłuchiwał się weteranom, “senatorom”, żeby w przyszłości w ten sam sposób docierać przekazem do kolegów. W pierwszym miesiącach i tak musiał się skupić na innym problemie, który tylko on mógł dźwignąć.

Zanim trafił w lipcu na Santiago Bernabeu, Kylian przechodził przez trudny czas. Zupełnie nieudane EURO, złamany nos, strzelecka niemoc. Z tymi doświadczeniami ruszał do najlepszego klubu na świecie. Liczył, że sama aura stadionu, kibiców i historii podźwignie go i wróci do optymalnej dyspozycji. Debiut miał całkiem okazały, bo trafił w Superpucharze Europy w Warszawie, ale potem podupadał na formie. I zdrowiu. Pod koniec września doznał kontuzji mięśniowej, co wykluczyło go z gry dla reprezentacji Francji w październiku i listopadzie.

Stracił część swojej iskry. To nie tylko to, że “zaciął się karabin” - po prostu bardzo źle wyglądał na boisku. Często się snuł, nie widać było determinacji, chęci. Wyraźnie nie dogadywał się też z kolegami. Mówiło się, że przeżywa trudności mentalne. A nawet, że nie czuje się dobrze w stolicy Hiszpanii. W miejscu, gdzie zawsze chciał być.

Na domiar złego klub przeżywał własne bolączki. Notorycznie gubił punkty i tylko dziwne wpadki Barcelony na przełomie listopada i grudnia dawały “Królewskim” nadzieje na nawiązanie walki o prymat w lidze. W bezpośrednich meczach, klasykach, Real nie miał już czego szukać. Kompromitująca klęska 0:4 z Barceloną na Bernabeu zbiegła się z niebywałym wyczynem Mbappe, który ośmiokrotnie wpadał w pułapkę ofsajdową graczy z Katalonii. Był na ustach całej Hiszpanii, ale na pewno nie w takim kontekście, jakiego by sobie życzył.

Dotknął dna na początku grudnia, gdy w przegranym meczu z Athletikiem Bilbao nie wykorzystał rzutu karnego. Miał ścigać się z Robertem Lewandowskim o koronę króla strzelców, tymczasem Polak odskoczył mu na różnicę osiem trafień. Sprawa wydawała się właściwie pogrzebana w rundzie jesiennej. Czyżby?

Plot twist dwa tygodnie po Nowym Roku.

Najpierw ustrzelił dublet z Las Palmas, a w następnym spotkaniu poprawił hat-trickiem z Realem Valladolid. Wreszcie zaczął się uśmiechać, mówiąc na konferencjach prasowych, że najgorsze za nim.

- Dodawałem sobie otuchy. Powtarzałem “no dalej, nie jestem tutaj po to, by grać tak słabo”. Nie byłem nieśmiały, a raczej pokorny. Nie można do takiego klubu przychodzić z wymaganiami, tylko z szacunkiem - twierdził.

Od dramatycznej wtopy na San Mames zaliczył 30 meczów, w których strzelił 32 gole. Nieprawdopodobny pod względem liczb był maj: pięć meczów, dziewięć goli, w tym hat-trick w szalonym i przegranym drugim ligowym El Clasico 3:4. Tak naprawdę, w rundzie wiosennej przyszły tylko dwa kryzysy: w dwumeczu z Arsenalem, gdy nie istniał, podobnie jak 3/4 drużyny, oraz w starciu z Alaves, gdy nie wytrzymał ciśnienia, bezmyślnie kopiąc rywala i otrzymując czerwoną kartkę, ze skandaliczną dodatkową absencją w wysokości jednego meczu.

Poza tym, to on trzymał tę drużynę na powierzchni. Jego forma sprawiła, że w marcu i kwietniu Real Madryt bił się jeszcze o wszystkie możliwe trofea. Ostatecznie, prócz nagród pocieszenia w postaci Superpucharu Europy i Pucharu Interkontynentalnego, nie udało się zdobyć niczego, ale wyglądałoby to znacznie gorzej, gdyby nie wpływ kapitana “Les Bleus”.

Jeszcze nie napisał konkretnego rozdziału wielkiej i długoletniej historii Realu Madryt, ale dziesięć miesięcy wystarczyło, by zaistnieć w księgach rekordów. Dzięki 43 trafieniom “zluzował” Ivana Zamorano pod względem zdobytych goli w debiutanckim sezonie. Słynny Chilijczyk 32 lata temu miał na koncie “tylko” 37 bramek. Został także zaledwie czwartym zawodnikiem w historii La Liga, który strzelił co najmniej 30 goli w pierwszym sezonie - dołączając do wąskiego grona z grającym w latach 40. Prudenem, Romario i Ronaldo Nazario. Ostatnim zresztą, który przekroczył magiczną “trzydziestkę” w lidze, był, a jakże by inaczej, Leo Messi.

No i to wreszcie jemu przypadnie prestiżowy Złoty But przyznawany dla najlepszego strzelca spośród wszystkich europejskich lig. W pokonanym polu zostawił Mohameda Salaha, Erlinga Haalanda czy Roberta Lewandowskiego, którzy co roku walczą z nim o ten tytuł. Teraz to on po raz pierwszy w karierze poczuje się zwycięzcą. Można swobodnie zakładać, że nie ostatni raz.

Jak się to wszystko utrzyma w nowym projekcie Xabiego Alonso? Wiele nie trzeba zmieniać. Może tylko potrzebuje nieco lepszego serwisu. Vinicius kolejny rok robi duże liczby w klasyfikacji dogrywających, ale na przestrzeni całego sezonu widać było, że Francuz potrzebuje Jude’a Bellinghama w formie i jeszcze jednego przyzwoitego aktywa w napadzie. Niekoniecznie z rynku. Może wystarczy, by nowy trener uwolnił pełnię potencjału Rodrygo oraz Ardy Gulera?

Od lipca zmieni się na pewno jedna rzecz. W związku z odejściem Luki Modricia, wakujący stanie się numer 10. Od lata 2024 roku tajemnicą poliszynela było, kto obejmie “dychę” po legendarnym Chorwacie. Najbardziej prestiżowa liczba w światowym futbolu, która musi należeć do supergwiazdy, przypadnie Mbappe. Tak samo, jak ma to miejsce w reprezentacji Francji.

Po stosunkowo wolnym początku jak na jego nieziemskie standardy, oto Kylian Mbappe wrócił do starego dobrego piłkarza, za którym Florentino Perez i jego świta chodzili prawie dekadę. Ktoś, kto strzelał lawinę goli i w pojedynkę wygrywał mecze musiał również odcisnąć piętno w Realu. Jeszcze brakuje jednej kluczowej pieczęci na jego wybitnej karierze, ale chyba mało kto ma wątpliwości, że to kiedyś przyjdzie. Cel się nie zmienia. Liga Mistrzów zaprasza Francuza w swoje objęcia, a on w końcu z zaproszenia skorzysta. Real Madryt mu w tym pomoże. Zawsze odwdzięcza się swoim najlepszym synom.