Leo, uciekaj z FC Barcelony. Skorzystałyby na tym wszystkie strony

Zanim dowiecie się, dlaczego najlepszym wyjściem dla Leo Messiego byłoby rychłe rozstanie z Barceloną, pozwolę sobie, jako autor niniejszego tekstu, na odrobinę prywaty. Kilka dni temu opublikowaliśmy na łamach Meczyków artykuł - także mojego pióra - będący zestawieniem piłkarzy czołowych klubów, którzy w najbliższym okienku transferowym powinni zmienić barwy. Na czele rankingu znalazł się Cristiano Ronaldo, nie mający sensownej przyszłości w Juventusie. W komentarzach licznie zasugerowaliście, że tuż obok CR7 brakuje właśnie Messiego. Pozwolę sobie zacytować użytkownika o nicku “Morlock”, którego komentarz był inspiracją do napisania poniższej treści.

- Zabawne, bo ten tekst "Ma wokół siebie rzeszę średnich i przeciętnych zawodników. Czas na zmiany. Tu już nic poważnego nie ugra, a metryki nie oszuka" mógłby się również odnosić do pewnego osobnika z Katalońskiego klubu, a jednak nie został umieszczony na liście, mimo że [na chwilę obecną] za półtora miesiąca, staje się wolnym zawodnikiem.

I ja się właściwie z tym zgadzam, podpisuję w stu procentach.

Leo Messi ma wokół siebie rzeszę średnich i przeciętnych zawodników. Czas na zmiany. Tu już nic poważnego nie ugra, a metryki nie oszuka. Podpisanie nowej umowy z “Barcą” stanowiłby błąd ze strony argentyńskiego geniusza.

Rzesza średnich i przeciętnych zawodników to problem, który w Barcelonie narasta z roku na rok, przez co “Blaugrana” jest na dobrej drodze, by kontynuować proces “arsenalizacji” klubu. Bo właśnie taka taktyka, w postaci ściągania kolejnych “zwyczajnych” lub po prostu zbyt słabych jak na ambicje zespołu graczy, doprowadziła londyński Arsenal do miejsca, w którym aktualnie się znajduje. W ostatniej dekadzie z bliźniaczymi kłopotami, na różną, ale zbliżoną skalę, zmagano się także w Manchesterze United i Milanie. Oczywiście, “Barca” to nadal ogromna marka, zbyt wielka, by stracić status giganta i mająca mniejszą w porównaniu do Anglii i Włoch konkurencję w czubie tabeli. Ale gdyby wyjąć z obecnego składu Leo Messiego, “Blaugrana” pewnie właśnie biłaby się o miejsce w Lidze Europy z La Realem, Villarrealem oraz Betisem.

Kategoria zawodników średnich i przeciętnych ma dwie gałęzie. Pierwsza z nich to piłkarze niegdyś klasy światowej, stanowiący “starą gwardię”, którzy w barwach Barcelony zastygli, zawodząc w najważniejszych momentach, na przykład rokrocznie ostatnio w Lidze Mistrzów. Mowa tu o Gerardzie Pique, Jordim Albie (choć ten dalej potrafi wykręcać znakomite cyferki po stronie asyst), czy Sergio Busquetsie. Z tym tercetem zresztą istnieje problem nie tylko natury sportowej, ale także mentalnej. Zdaje się zwracać na to uwagę Joan Laporta. Kataloński “Sport” pisał w miniony czwartek tak:

- Laporta uważa, że z szatni zniknął zwycięski duch, a pojawiło się lenistwo. Prezes nie narzeka na trenera, a piłkarzy, którzy jego zdaniem nie reprezentują wartości klubu, stawiając futbol dopiero na drugim miejscu, za własnymi biznesami i komercyjnymi zobowiązaniami. Celem Laporty będzie pozbycie się z szatni połowy zawodników, w tym tzw. świętych krów. Na liście piłkarzy do odejścia jest większość kapitanów.

Kapitanowie to, oprócz Messiego, także Pique, Busquets oraz Sergi Roberto, o którego niesamowitym “zjeździe” pisaliśmy TUTAJ.

Prezes klubu z Camp Nou stawia więc właściwą diagnozę. Kwestia, czy za tymi słowami pójdą do czyny, bo po pierwsze, nie można ot tak wyrzucić z drużyny zawodnika (chyba że uprzednio się go upokorzy, jak Luisa Suareza). Po drugie, trzeba także dobrać odpowiednich następców, gwarantujących właściwy poziom. A z tym w minionych latach było w stolicy Katalonii niewesoło. I tutaj dochodzimy do drugiej gałęzi podupadającej, barcelońskiej rośliny. Powstałej głównie w wyniku fatalnych rządów Josepa Marii Bartomeu i spółki, będącej realnym kłopotem dla ich sukcesorów, z Laportą na czele.

Tak jak w przypadku całego klubu można mówić o drodze “arsenalizacji”, tak skład od dawna znajduje się w fazie “lengletyzacji”. Clement Lenglet to bowiem dobry przykład zawodnika przeciętnego jak na zespół z najwyższej europejskiej półki, jakim była i znów chce być FC Barcelona. Ściągnięto go nie bez przyczyny, miał niezłe wejście, miewa przebłyski, ale na dłuższą metę nie da się trzymać światowego poziomu drużyny z piłkarzem pokroju Lenglet w roli podstawowego obrońcy. Do tego dochodzi brak alternatyw, bo Samuel Umtiti dawno wypadł z poważnego obiegu, a Oscar Mingueza, jak bardzo by nie walczył, pewnego poziomu nigdy nie przeskoczy. Warto stawiać na Ronalda Araujo, ale też nie wolno traktować go jako gotowy materiał na lidera defensywy, u którego boku będą rośli inni. O Juniorze Firpo nawet nie warto wspominać.

Powyższe przykłady dotyczą linii obrony, lecz w każdej formacji można znaleźć graczy nie przystających - z różnych przyczyn - poziomem. Martin Braithwaite to oczywisty przykład, ale oczekiwania zawodzą także Trincao, Miralem Pjanić czy Philippe Coutinho (gdy był zdrowy). Do tego dochodzi krnąbrny, nieregularny i nieskuteczny w ważnych momentach Ousmane Dembele oraz niezły w tym sezonie, jednak generalnie zasługujący na raczej negatywną ocenę Antoine Griezmann. Pedri to wyjątek od reguły, podobnie jak chwilowo niedostępny Ansu Fati.

Kadra jest źle zbilansowana, wąska, a Barcelonie wychodzą czkawką rokroczne transfery “Nelsonów Semedów, Firpów i Trincaów”. Dlaczego więc Leo Messi miałby zaufać, że tym razem projekt pójdzie we właściwym kierunku, a on nie będzie już otaczany tabunem lepszych i gorszych średniaków?

Odpowiedź niejako znajdziecie wyżej. Brzmi: Joan Laporta. Nowy-stary szef “Barcy” zdaje się doskonale rozumieć potrzeby klubu.

Przynajmniej tyle wynika z medialnych doniesień. Zalecam jednak zachować dystans do zapowiedzi gigantycznej rewolucji kadrowej, bo przecież już rok temu miało dojść do przebudowy, a skończyło się głównie wykopaniem Luisa Suareza, który zaraz pewnie zostanie mistrzem Hiszpanii. Pique, Busquets i spółka nie odeszli. A błędne koło niezmiennie się kręciło. Nie pomógł Ronald Koeman, który jest chyba bliżej niż dalej zwolnienia aniżeli kontynuowania obecnej pracy.

Załóżmy jednak, że Laporta spełni “groźby” i faktycznie dokona gruntownych roszad w zespole. Na pewno jest do tego zdolny, bo podobne działania serwował kibicom “Dumy Katalonii” za poprzednich rządów. W najbardziej radykalnym scenariuszu “adios” może powiedzieć nawet piętnastu piłkarzy. I tutaj pojawia się kłopot, o którym wspominałem wyżej - ktoś musi ich przecież zastąpić. Leo Messi musiałby uwierzyć, że “Barca” wykona sensowne ruchy nie tylko out, ale także in. Przy czym w obecnej sytuacji finansowej, nawet biorąc pod uwagę sporo prawdopodobnych odejść, zakontraktowanie klasowych piłkarzy nie będzie łatwym zadaniem. A też nie każdy przecież gracz zechce bezproblemowo wsiąść na niepewny, kataloński pokład. Barcelona nie jest tak magiczna jak kiedyś.

Leo Messi nie dostaje więc zbyt wielu argumentów sportowych, by pozostać w klubie, przedłużając kontrakt o kolejne dwa czy trzy lata. Kwestie prywatne, jak niechęć do przeprowadzki i poważne zmiany w życiu rodzinnym, odłóżmy na bok. Spójrzmy tu i teraz, stricte pod względem przydatności Barcelony w jego karierze. Nie na odwrót. To “Barca” potrzebuje Messiego, nie on jej. Leo mógłby zaryzykować i odświeżyć własną, futbolową kartę. Dalej jest wybitny i ma kapitalne statystyki, ale coraz częściej sprawia wrażenie zmęczonego tym, wokół kogo gra i w jakim otoczeniu. Na jego odejściu zyskałyby wszystkie strony. I Messi, i nowy klub, i przede wszystkim piłka nożna, której argentyński geniusz stanowi nieodłączną część. A także Barcelona, której messidependencia powinna wyjść na dobre. Rozstanie z “La Pulgą” byłoby odpowiednim punktem zwrotnym i idealnym momentem na faktyczną rewolucję, na zbudowanie czegoś na inną modłę niż wokół Leo, któremu zawsze można podać w razie problemów i braku pomysłu na grę.

A dokąd mógłby przenieść się Messi? Na logikę ma dwie opcje, te same, o których mówiło się rok temu, gdy wprost zażądał odejścia. PSG i Manchester City. Obie z wadami i zaletami. Obie lepsze niż pozostanie na Camp Nou przez kolejny rok, dwa czy trzy. Tego potrzebuje futbol. Czy Messi również? Miejmy nadzieję, że tak.