Nie upłynęło wiele wody w Manzanares, kiedy Keylor Navas udzielił wywiadu, w którym przyznał, że właściwie jest zadowolony ze swoich występów dla Realu Madryt w Lidze Mistrzów, jakkolwiek trudno mu było wstrzelić się z formą, gdy gra się jedynie raz w miesiącu. Wciąż nie zanosiło się na to, by na dłużej zagościł w pierwszym składzie.

Ale kilka tygodni w piłce nożnej to szmat czasu. Kostarykańczyk jeszcze przed ostatnią przerwą reprezentacyjną ponownie przywdział bluzę z numerem „1”, dostał szansę na ligowy mecz z Celtą i jak to często bywa z tym człowiekiem – nie zawiódł.

Przeciw Galicyjczykom nie tylko zanotował czyste konto, ale też znów pokazał kawał świetnego bramkarskiego fachu i ponownie wniósł akces na regularne występy między słupkami „Królewskich”.

Nie ma oczywiście przypadku w tym, że Navas wrócił do pierwszej jedenastki akurat, gdy na ławce trenerskiej znów znalazł się Zinedine Zidane. „Powrót Króla” spowodował, że na nowo w Madrycie rozgorzała stara dyskusja.

Nie, nie chodzi o to, który bramkarz bardziej zasługuje na pierwszy skład. Pytanie brzmiało: jak, do diabła, utrzymać dwóch równorzędnych golkiperów w klubie, by byli szczęśliwi?

To nie pierwsza taka sytuacja na Santiago Bernabeu, gdy dwóch bramkarzy dzieli jedną bramkę. Skrajnym jednak przypadkiem był schyłek tzw. Ery Garcia (nazwa wzięła się od mnogości piłkarzy o tym nazwisku w klubie). Do 1980 roku „porteros” było dwóch: Miguel Angel oraz Garcia Remon. To oni w ciągu dekady rozegrali po około 150 meczów każdy.

Ale kolejną dekadę w bramce rozpoczął już ten trzeci, czyli Agustin Rodriguez. - Musieliśmy się do tego przyzwyczaić, ale prawda jest taka, że sytuacja nie była normalna - zdradził w wywiadzie dla „Marki” Remon, zwany przez dziennikarzy „El gato de Odessa” (Kat Odessy) – po heroicznym meczu przeciwko Ukraińcom w ćwierćfinale Pucharu Europy w 1973 roku.

To jednak zamierzchłe czasy. Kibice Realu lepiej pamiętają turbulencje, jakie dotyczyły obsady bramki w schyłkowych latach Jose Mourinho. Portugalczyk mając kiepskie relacje z Ikerem Casillasem, często odsyłał go na ławkę, mimo że fani wcale nie musieli drżeć o formę wciąż przecież aktualnego reprezentanta „La Furia Roja”. Na boisko wybiegał jednak Diego Lopez, który zresztą też nie zawodził.

Z patowej sytuacji udało się wyjść dopiero następcy Mou – Carlo Ancelottiemu. Golkiperzy zgodzili się z włoskim trenerem na układ: Diego Lopez zakładał rękawice w rozgrywkach La Ligi, Casillas natomiast miał pewny plac przy okazji Ligi Mistrzów i krajowego pucharu. W teorii było to salomonowe rozwiązanie, jednak obaj zawodnicy byli bardzo konkurencyjni i zasługiwali na grę w każdym meczu.

Przyjście Keylora Navasa następnego lata wytworzyło jeszcze większą konkurencję. To oznaczało, że jeden klub był zdecydowanie za mały na trzech wykwalifikowanych piłkarzy o jednej specjalności. Z końcem sezonu 2014/2015 Bernabeu opuścił Iker, wieloletni reprezentant i ikona „Królewskich”.

Keylor sam nie mógł przypuszczać, że historia z Casillasem wróci także i do niego. I to ze wzmożoną mocą. Za pierwszej kadencji Zidane’a był niekwestionowanym numerem jeden. Później jednak Kostarykańczyk z żalem odkrył, że nowi trenerzy, Julen Lopetegui i Santiago Solari, faworyzowali letni nabytek Realu i gwiazdę mundialu – Thibauta Courtoisa.

Ten sezon jest jednak dziwny, nawet w kwestii rotowania bramkarzy. Nie ma jednolitego i sprawiedliwego podziału na ligę i Europę. I Navas, i Courtois grali we wszystkich możliwych rozgrywkach.

Ten pierwszy ma za sobą 14 proc. meczów w podstawowej jedenastce w La Lidze i 37 proc. w Lidze Mistrzów. Drugi zgarnia większość spotkań, zarówno ligowych (83 proc.), jak i europejskich (63 proc.), a nawet zdarzył mu się występ w Pucharze Hiszpanii. Gołym okiem widać, że to Navas jest tu back-upem, choć i tak z większą pulą minut niż typowy rezerwowy bramkarz jakiegokolwiek zespołu.

Obaj zresztą prezentują się w ciągu sezonu dość dobrze. Problemem „Los Blancos” nie byli bramkarze, a niepewna i chaotycznie grająca defensywa, mało kreatywny środek pola i nieskuteczna formacja ataku.

Zarówno Belg, jak i jego zmiennik potrafili wybronić kilka punktów, nie ustrzegli się przed małymi potknięciami, ale wielkich klopsów nie odnotowano. Słowem – solidni fachowcy. Ale wciąż bez jasnego wyboru – kto zdominuje bramkę.

Spójrzmy jeszcze na jedną rzecz. Zimą 2018 roku, kiedy władza Zizou nie była tak mocna, trener „Los Blancos” testował swoje specyficzne relacje z prezydentem Florentino Perezem, blokując już niemal pewny transfer Kepy Arrizabalagi z Athletiku Bilbao. Francuz miał jasno zdefiniowane pomysły na to, kto gra i kiedy.

Cechą panowania Zidane’a jest tworzenie dwóch osobnych planów dla Realu Madryt. Jeden to program dla ligowych rozgrywek, drugi – to oczywiście kampania europejska. Problemem, przed jakim stanął, to kwestia, jak zadowolić wszystkich. Istnieje obawa, że nie ma na to odpowiedzi.