Zaloguj się
Wyniki na żywoWSZYSTKIE

[SKARB KIBICA] Grupa A, czyli Salah i Rosjanie w najsłabszej grupie mundialu

[SKARB KIBICA] Grupa A, czyli Salah i Rosjanie w najsłabszej grupie mundialu
YouTube
Od dziś przez kolejne dni będziemy analizować grupy Mistrzostw Świata w Rosji. W serii artykułów przybliżymy kadry wszystkich 32 uczestników, największe gwiazdy zespołów, a także na czynniki pierwsze rozłożymy atuty i słabości poszczególnych ekip. Na początek grupa A, w której zagrają gospodarze mistrzostw, a także Urugwaj, Egipt i Arabia Saudyjska.

ROSJA

Dalsza część tekstu pod wideo
Miejsce w Rankingu FIFA: 66

Starty w Mistrzostwach Świata: 3 jako Rosja (1994, 2002, 2014), 7 jako ZSRR (1958-1970, 1982-1990)

Najlepszy wynik na Mundialu: faza grupowa jako Rosja, 4. miejsce jako ZSRR (1966)

Selekcjoner: Stanisław Czerczesow

Eliminacje

Z racji statusu gospodarza Rosjanie nie musieli walczyć o występ na Mundialu w eliminacjach. Drużyna Stanisława Czerczesowa w okresie dwuletnich przygotowań zagrała kilkanaście spotkań sparingowych i wystąpiła w Pucharze Konfederacji w 2017 roku.
Bilans meczów kontrolnych nie jest dla "Sbornej" specjalnie udany. Pod wodzą Czerczesowa Rosjanie wygrali ledwie pięciokrotnie na osiemnaście meczów, aż osiem razy przegrali w tym nie tylko z Brazylią czy Francją, ale też Meksykiem, Wybrzeżem Kości Słoniowej, a także z Katarem.

Kadra

BRAMKARZE: Igor Akinfiejew (CSKA Moskwa), Wladimir Gabułow (Brugge), Andrej Łuniow (Zenit St. Petersburg),
OBROŃCY: Władimir Granat, Fiodor Kudriaszow (obaj Rubin Kazań), Ilja Kutiepow (Spartak Moskwa), Andrej Siemionow (Achmat), Igor Smolnikow (Zenit Sankt-Petersburg), Siergiej Ignaszewicz, Mario Fernandes (CSKA Moskwa)
POMOCNICY: Jurij Gaziński (Krasnodar), Aleksander Gołowin, Ałan Dżagojew (CSKA Moskwa), Aleksandr Jerochin, Jurij Żyrkow, Daler Kuzjajew (Zenit Sankt-Petersburg), Roman Zobnin, Aleksander Samiedow (obaj Spartak Moskwa), Anton Mirańczuk (Lokomotiv Moskwa), Denis Czeryszew (Villarreal),
NAPASTNICY: Artiom Dziuba (Arsenał Tuła), Fiodor Smołow (Krasnodar), Aleksiej Mirańczuk (Lokomotiw Moskwa)

Taktyka

Czerczesow preferuje ustawienie z trzema środkowymi obrońcami, które w razie potrzeby modyfikuje albo na klasyczne 3-5-2 albo też 5-3-2.
W ataku były trener Legii najczęściej ustawiał jednego typowego napastnika i ofensywnego pomocnika. Niestety pod nieobecność kontuzjowanego Kokorina siła ataku Rosjan będzie mniejsza; nadzieją jest młody Aleksiej Miranczuk, który może stać się odkryciem tego turnieju.

Największa gwiazda

Fiodor Smołow
Środkowy napastnik Krasnodaru debiutował w reprezentacji w 2012 roku za kadencji Fabio Capello. Od tego czasu rozegrał w drużynie narodowej ledwie 30 spotkań i strzelił 12 goli.
Pod nieobecność kontuzjowanego Kokorina to jednak Smołow może być podstawowym napastnikiem w zespole Czerczesowa. Miał on zdecydowanie najlepszy sezon ze wszystkich ofensywnych piłkarzy "Sbornej": strzelił 14 goli, zaliczył 6 asyst, a w całej lidze tylko Quincy Promes notował lepsze statystyki.

Inni kluczowi gracze

Igor Akinfiejew
32-letni bramkarz CSKA to obok Żirkowa i Ignaszewicza jedyny gracz w obecnej kadrze, który występował na kapitalnej i wspominanej do dziś imprezie Euro 2008, na której Rosjanie pod wodzą Guusa Hiddinka awansowali do półfinału.
Głównymi atutami tego zawodnika są ogromne doświadczenie - aż 104 występy w kadrze i gra w pierwszym składzie na największych imprezach, a także wciąż całkiem niezła forma. W 28 meczach ligowych, w których Akinfeev zagrał w tym sezonie, w aż 15 nie puścił ani jednego gola.
Mario Fernandes
Naturalizowany Brazylijczyk zdołał zadebiutować w kadrze "Canarinhos "w 2014 roku, ale trzy lata później do kadry "Sbornej" powołał go Czerczesow, a Fernandes zagrał w trzech meczach towarzyskich i znalazł się w kadrze na Mundial.
Według transfermarkt to właśnie prawy obrońca CSKA jest najwyżej wycenianym zawodnikiem ekipy rosyjskiej, a prócz całkiem niezłej gry w defensywie daje on sporo także w ataku. W 201 meczach w barwach drużyny z Moskwy zaliczył już 31 kluczowych podań.
Ałan Dzagojew
Urodzony w Biesłanie zawodnik CSKA miał być największą gwiazdą rosyjskiej piłki i zrobić większą karierę na Zachodzie niż rewelacja Euro 2008 Andrej Arszawin. Z wielkich planów niewiele wyszło: Dzagojew od 2008 roku gra w CSKA i w ostatnich latach nie uczynił praktycznie żadnego postępu.
Mimo zaledwie 3 goli i 7 asyst w lidze w tym sezonie, a także nie najlepszych statystyk w reprezentacji (ledwie dziewięć goli w 55 meczach) jest jednym z kluczowych zawodników "Sbornej". Jeśli Rosja ma na imprezie u siebie osiągnąć sukces to właśnie od niego wymagać się będzie najwięcej.

Kandydat na gwiazdę

Aleksiej Miranczuk
Zarówno ofensywny pomocnik Aleksiej, jak i jego brat-bliźniak Anton, pełniący rolę typowego środkowego pomocnika, należą do grupy młodych graczy, którzy określani są mianem przyszłości "Sbornej". U Czerczesowa, uważany za zdolniejszego, Aleksiej zagrał dotąd w szesnastu meczach, w których zdobył cztery bramki.
Głównymi atutami strzelca siedmiu goli w lidze w tym sezonie są przegląd pola i świetna lewa noga. Uniwersalność Miranczuka pozwala mu być efektywnym zarówno w ustawieniu 4-2-3-1 za napastnikiem, jak i na skrzydle, a także jako partner klasycznego napastnika w preferowanym przez Czerczesowa 3-5-2.

Atuty

1) Gospodarzom pomagają nawet ściany
Jakby nie patrzeć głównym atutem reprezentacji "Sbornej "jest fakt rozgrywania turnieju na swoim terenie połączony ze szczęściem w losowaniu, które dało Rosji przydział do bodaj najsłabszej grupy na Mundialu.
W dotychczasowej historii Mistrzostw Świata tylko RPA będąc gospodarzem w 2010 roku nie wyszło z grupy, a w ostatnim czasie udało się to nawet Japonii i Korei. Urugwaj wydaje się poza zasięgiem "Sbornej", ale Egipt, a w szczególności Arabia Saudyjska to zespoły, z którymi można powalczyć o drugie miejsce.
2) Kilku ciekawych młodych graczy
Patrząc na atuty czysto piłkarskie największe nadzieje kibice rosyjscy powinni pokładać w młodych zawodnikach takich jak Anton i Aleksiej Miranczukowie z Lokomotivu, a także o rok młodszy Aleksandr Gołowin z CSKA.
W 2008 roku także mało kto stawiał na drużynę Guusa Hiddinka, która jednak zadziwiła świat głównie dzięki grze zawodników będących na dorobku. Stanisław Czerczesow wydaje się trenerem dobrze znającym potencjał tych graczy, który jest w stanie wycisnąć z nich maksimum na imprezie głównej.
3) Powrót Siergieja Ignaszewicza
Rosyjskie media domagały się powrotu do kadry doświadczonych obrońców CSKA: braci Bierezuckich i Siergieja Ignaszewicza. O ile ci pierwsi chyba na dobre rozstali się z kadrą narodową, o tyle do składu powrócił Ignaszewicz, który zagrał w spotkaniach towarzyskich.
Akurat w przypadku zespołu rosyjskiego może to być istotne, bo Czerczesow ma duże problemy z zestawieniem linii defensywnej. Kilku zawodników jest kontuzjowanych, a selekcjoner uparcie trzyma się ustawienia z trzema środkowymi obrońcami.

Słabości

1) Kontuzje podstawowych graczy
Jednym z kluczowych zawodników na Mundialu miał być ofensywny lider Zenita St. Petersburg Aleksander Kokorin. W rewanżu w 1/16 Ligi Europy z RB Lipsk napastnik doznał jednak poważnej kontuzji, która pogrzebała szanse ekipy Roberto Manciniego na odrobienie strat z Lipska i sprawiła, że Kokorin nie zagra na imprezie w Rosji.
Na Mundialu nie zagrają również Giorgi Jikia i Wiktor Wasin - obaj zmagają się z kontuzjami odniesionymi w trakcie sezonu. W meczach towarzyskich ta dwójka często wychodziła w pierwszym składzie. Uraz wykluczył z gry także bramkarza Aleksandra Selikowa, który ostatnio dostał powołanie na towarzyski mecz z Francją.
2) Mało doświadczona defensywa
Kontuzje Jikii i Vasina sprawiły, że Czerczesow w ostatnich spotkaniach musiał zestawić zupełnie inny środek obrony, a w spotkaniu z Brazylią i Francją Rosjanie stracili aż sześć goli. Mogło być ich więcej, gdyby "Canarinhos" byli skuteczniejsi.
Braki kadrowe selekcjoner "Sbornej" musiał uzupełniać zawodnikami naturalizowanymi jak - mający także niemiecki paszport - Roman Neustädter czy wspomniany już Brazylijczyk Mario Fernandes.
3) Kiepska atmosfera wokół reprezentacji
Na początku pracy z kadrą Czerczesow był chwalony za utrzymanie dobrej atmosfery w drużynie, ale kiepskie wyniki meczów towarzyskich szybko ją popsuły. Sytuacji nie poprawiają kontuzje czołowych graczy i perspektywa gry w dość łatwej, ale nie licząc Saudyjczyków, bardzo wyrównanej grupy.
Kibice rosyjscy spodziewają się klęski, a po dwóch spotkaniach kontrolnych z Brazylią i Francją pojawiły się plotki o tym, że Czerczesow może zostać zwolniony przed Mundialem. Rosjanie nie mają więc wielu atutów piłkarskich, ale nadal mogą liczyć na przychylność sędziów lub przełomową imprezę jednego z młodszych graczy.



URUGWAJ

Miejsce w Rankingu FIFA: 17

Starty w Mistrzostwach Świata: 12 (1930, 1950-1954, 1962-1974, 1986-1990, 2002, 2010-2014)

Najlepszy wynik na Mundialu: mistrzostwo – 2 razy (1930, 1950)

Selekcjoner: Oscar Tabarez

Eliminacje

Miłą odmianą były dla kibiców Urugwaju ostatnie kwalifikacje do Mundialu, w których Urusi co prawda stracili do lidera aż 10 punktów, ale zajęli drugie miejsce. Wcześniejsze trzy eliminacje Urugwaj za każdym razem kończył w barażach i raz w 2006 roku przegrał z Australią, nie kwalifikując się do imprezy w Niemczech.
Na 18 spotkań drużyna Oscara Tabareza przegrała ledwie pięć i zakończyła rozgrywki serią czterech meczów bez porażki. Łyżeczką dziegciu w tej beczce miodu jest jednak fakt, że w czterech spotkaniach z teoretycznie najmocniejszymi drużynami: Brazylią i Argentyną Urusi zdobyli zaledwie dwa punkty.

Kadra

BRAMKARZE: Fernando Muslera (Galatasaray Stambuł), Martin Silva (Vasco da Gama), Martin Campana (Independiente)
OBROŃCY: Diego Godin, Jose Maria Gimenez (obaj Atletico Madryt), Sebastian Coates (Sporting Lizbona), Maximiliano Pereira (FC Porto), Gaston Silva (Independiente), Martin Caceres (Lazio Rzym), Guillermo Varela (Penarol Montevideo)
POMOCNICY: Nahitan Nandez (Boca Juniors), Lucas Torreira (Sampdoria Genua), Matias Vecino (Inter Mediolan), Rodrigo Bentancur (Juventus Turyn), Carlos Sanchez (Monterrey), Giorgian De Arrascaeta (Cruzeiro Belo Horizonte), Diego Laxalt (Genoa), Cristian Rodriguez (Penarol Montevideo), Jonathan Urretaviscaya (Monterrey)
NAPASTNICY: Cristhian Stuani (Girona), Maximiliano Gomez (Celta Vigo), Edinson Cavani (Paris Saint-Germain), Luis Suarez (Barcelona)

Taktyka

O ile w meczach towarzyskich Tabarez testował różne ustawienia: 4-5-1 z Polską, 4-2-3-1 z Austrią czy też 4-1-4-1 z Włochami, o tyle w istotnych meczach jest on wierny 4-4-2; czasem klasycznemu, innym razem strategii z trzema środkowymi pomocnikami i jednym rozgrywającym. To ustawienie pozwala wykorzystywać główne atuty: solidną obronę, a także posiadanie dwóch świetnych środkowych napastników.
Często bywa ono jednak uznawane za dość archaiczne, bo nie daje szans na rozwinięcie ataku skrzydłami. Z drugiej strony jednak patrząc na atuty i słabości zespołu Urugwaju wydaje się ono idealnie dopasowane do potencjału Urusów. Na Mundialu raczej nie ma się co spodziewać zmian z racji długiego stażu Tabareza jako selekcjonera kadry.

Największa gwiazda

Luis Suarez
Gwiazdor Barcelony miał bardzo dobry sezon i oczywiście można narzekać na to, że był w cieniu Lionela Messiego, a po za tym jego statystyki w Lidze Mistrzów nie imponowały nadal jest kluczowym graczem w drużynie Oscara Tabareza. W 13 spotkaniach eliminacyjnych były zawodnik Liverpoolu strzelił 5 goli, będąc drugim strzelcem zespołu po Edinsonie Cavanim.
To jednak od Suareza zależy w kadrze najwięcej także dlatego, że częściej niż świetne występy w drużynie narodowej wspominane są jego niechlubne epizody takie jak ręka w polu karnym w ćwierćfinale z Ghaną w 2010 roku czy też ugryzienie Giorgio Chieliniego. Od tego więc czy Suarez utrzyma na wodzy swój wybuchowy charakter może zależeć sukces bądź porażka ekipy Tabareza.

Inni kluczowi gracze

Edinson Cavani
W eliminacjach piłkarz PSG strzelił 10 goli, dwa razy więcej niż uznawany za lepszego kolega z Barcelony, co przypomina nieco jego tegoroczną sytuację w klubie. Tam też strzelał więcej goli, ale i tak za większą gwiazdę był uznawany Neymar. W reprezentacji jednak nie ma to znaczenia, bo obaj piłkarze znakomicie się uzupełniają.
Cavani może nie mieć tak wielkich umiejętności jeśli chodzi o podawanie piłki i zaliczanie asyst, ale za to wydaje się lepiej radzić w pojedynkach powietrznych i jest piłkarzem skuteczniejszym. Po tym jak Urugwajczyk został królem strzelców Ligue 1 może on być jednym z cichych faworytów do wygrania tej samej klasyfikacji na Mundialu, choć pewnie podzieli się zdobyczami bramkowymi z Suarezem.
Diego Godin
Coraz starszy środkowy obrońca wcale nie traci wiele ze swoich największych piłkarskich atutów. W tym sezonie Godin był nadal ostoją najlepszej defensywy La Liga i choć Atletico było momentami mocno krytykowane, akurat graczom defensywnym dostawało się najmniej.
Godin to także ogromne doświadczenie w meczach reprezentacyjnych. Piłkarz "Los Colchoneros" zagrał w aż 116 spotkaniach zespołu Oscara Tabareza, będąc jego podstawowym zawodnikiem i kapitanem. Był w składzie drużyny, która w 2011 roku wygrała Copa America, a rok wcześniej zajęła czwarte miejsce na Mistrzostwach Świata w RPA.
Giorgian De Arrascaeta
Szerzej nieznany w Europie zawodnik, który został wybrany najlepszym zagranicznym piłkarzem brazylijskiej Serie A. Poprzedni sezon ligowy nie był dla niego udany z powodu kontuzji kolana, ale w pięciu pierwszych meczach nowych rozgrywek zdobył już dwa gole i zanotował asystę.
W Urugwaju widzi się w tym 23-letnim graczu naturalnego następcę Diego Forlana. Do jego atutów należą świetny przegląd pola i precyzyjne podania, dzięki którym zalicza wiele asyst.

Kandydat na gwiazdę

Rodrigo Bentancur
20-letni pomocnik Juventusu nie jest oczywiście jeszcze gwiazdą swojej reprezentacji, ale umieszczamy go w tym gronie jako zawodnika, który może poczynić największy krok do przodu. W tym sezonie dostawał on coraz więcej szans w ekipie "Starej Damy", grając w coraz ważniejszych spotkaniach, a w eliminacjach dostał szanse w dwóch ostatnich meczach.
Bentancur to typ defensywnego pomocnika, mocnego zarówno w odbiorze jak i w kluczowych podaniach. Jeszcze w Boca Juniors rywał równie dobrze jako zawodnik skoncentrowany na destrukcji, jak i ofensywny pomocnik i choć na razie jego dorobek jest dość skromny, po imprezie w Rosji może się to zmienić.

Atuty

1) Świetne duety w ofensywie i defensywie
O wyglądającej niemal na idealny duet dwójce Cavani-Suarez można napisać wiele. Same statystyki z eliminacji (15 goli zdobytych przez napastników PSG i Barcelony) robią wielkie wrażenie.
Należy też jednak wspomnieć o innym duecie graczy występujących w jednym klubie. Diego Godin i Jose Gimenez tworzyli w tym sezonie najczęściej parę stoperów najlepszej defensywy La Liga i choć po bokach nie mają tak dobrych partnerów jak w drużynie Atletico, to jednak i w reprezentacji radzą sobie wyśmienicie.
2) Kilku rezerwowych z potencjałem
Jednym z odkryć obecnego sezonu La Liga był niewątpliwie napastnik Celty Maximiliano Gomez, który szybko uzyskał dwucyfrowy wynik bramkowy z kolejki na kolejkę, go poprawiając. Na ławce Urusów na mundialu powinien też zasiąść najlepszy strzelec hiszpańskiej Girony Cristhian Stuani, który w tabeli strzelców La Liga ustępował tylko dużo sławniejszym piłkarzom.
Oprócz Bentancura cichymi bohaterami kadry mogą być także defensywny pomocnik Sampdorii Lucas Toreira, 19-letni Fede Cartabia z Deportivo La Coruna czy też szerzej nieznany europejskiej publiczności Nahitan Nandez z Boca Juniors.
3) Ogromne doświadczenie
Oscar Tabarez prowadzi reprezentację od 2006 roku i od tego czasu ustabilizowała ona swoją pozycję jako jedna z najlepszych drużyn w Ameryce Południowej. Mimo kilku problemów w eliminacjach w poprzednich latach Urusi zagrali na większości największych imprez, wygrali Copa America, a także otarli się o medal na Mistrzostwach Świata.
System 4-4-2 preferowany przez Tabareza został przez Urusów opanowany niemal do perfekcji i choć oczywiście ma on swoje wady w wykonaniu Urugwajczyków sprawdza się całkiem nieźle. Jest on też idealnie dopasowany do ich atutów: solidnej defensywy, a także niezwykle mocnego ataku.

Słabości

1) Niezbyt kreatywna druga linia
Głównym problemem Urugwajczyków niezmiennie pozostaje duża dysproporcja pomiędzy linią ataku i pomocą, w której brak kreatywnych zawodników. Matias Vecino, Carlos Sanchez czy wspomniany Toreira to zawodnicy defensywni.
Z kolei Nicolas Lodeiro czy Gaston Ramirez nie potwierdzili jak dotąd swoich atutów w reprezentacji i obaj nie pojechali do Rosji. De Arrascaeta jest z kolei graczem jeszcze mało doświadczonym, choć kibice spodziewają się po nim wiele.
W dodatku Urusi notorycznie cierpią na brak klasowych skrzydłowych, szczególnie na prawej stronie. Mający chyba największy potencjał Diego Laxalt z Genoi zagrał jak dotąd pięć spotkań w drużynie narodowej i trudno powiedzieć o nim jako o zawodniku, który może zmienić oblicze spotkania.
2) Od przybytku głowa... boli?
Oscar Tabarez ma do dyspozycji aż czterech świetnych napastników co oznacza, że nie będzie mógł wykorzystać pełnego potencjału swojej kadry. Nawet bowiem jeśli Maximiliano Gomez i Cristhian Stuani dostaną szanse jako zmiennicy, mogą mieć problem z pokazaniem swego potencjału grając ledwie kilkanaście minut w meczu.
3) Przeciętne wyniki jak na spory potencjał kadrowy
Patrząc na to jaką kadrą w ostatnich latach dysponowali Urusi powinni oni osiągnąć więcej niż tylko czwarte miejsce w 2010 roku. Cztery lata temu dostali się do ćwierćfinału, w którym gładko przegrali z Kolumbią. Wczęsniej zdarzało im się nie tylko nie wychodzić z grupy, ale wręcz nie kwalifikować się do imprezy głównej.



EGIPT



Miejsce w Rankingu FIFA: 46

Starty w Mistrzostwach Świata: 2 (1934, 1990)

Najlepszy wynik na Mundialu: faza grupowa

Selekcjoner: Hector Cuper



Eliminacje

Drużyna Hectora Cupera rywalizowała w grupie E eliminacji afrykańskich mając za przeciwników Ugandę, Kongo i faworyzowaną Ghanę. Przeciwko tym ostatnim Egipcjanie najpierw u siebie wygrali 2:0 po golach Salaha i El Saida, a w rewanżu zremisowali 1:1.
W grupie zajęli pierwsze miejsce z czteropunktową przewagą nad Ugandą, z którą przegrali jedyny mecz w tych rozgrywkach. We wszystkich spotkaniach ekipa Cupera strzeliła 8 goli, tracąc tylko 4.

Kadra

BRAMKARZE: Sherif Ekramy (Al Ahly), Essam El Hadary (Al Taawoun), Mohamed El Shennawy (Al Ahly)
OBROŃCY: Mohamed Abdel-Shafi (Al Fateh), Ayman Ashraf, Ahmed Fathi, Saad Samir (wszyscy Al Ahly), Ahmed Elmohamady (Aston Villa Birmingham), Omar Gaber (Los Angeles FC), Ali Gabr, Mahmoud Hamdy (obaj Zamalek), Ahmed Hegazi (West Bromwich Albion)
POMOCNICY: Mohamed Elneny (Arsenal), Abdallah El Said (Al Ahly Jeddah), Tarek Hamed, Shikabala (obaj Zamalek), Mahmoud Kahraba (Al Ittihad Jeddah), Sam Morsy (Wigan Athletic), Ramadan Sobhi (Stoke City), Mahmoud Hassan (Kasimpasa), Amr Warda (Atromitos)
NAPASTNICY: Marwan Mohsen (Al Ahly), Mohamed Salah (Liverpool).

Taktyka

Zarówno w eliminacjach, jak i w spotkaniach towarzyskich Hector Cuper grał w ustawieniu 4-2-3-1 z dwoma defensywnymi pomocnikami i ofensywnym graczem ustawionym za napastnikiem. Najważniejszą pozycją dla Egipcjan była oczywiście prawa strona gdzie grał zdecydowanie najlepszy zawodnik zespołu i jedna z niekwestionowanych gwiazd mundialu.

Największa gwiazda

Mohamed Salah
Po niepowodzeniu w Chelsea Salah odrodził się we Florencji, ale później grając w Romie uchodził za zawodnika o nieprzeciętnych umiejętnościach, który miał problemy ze skutecznością. Mówiono wtedy, że gdyby wykorzystywał większość idealnych okazji z pewnością byłby królem strzelców ligi.
Gdy przechodził do Liverpoolu za 42 miliony euro gdzieniegdzie można było usłyszeć utyskiwania na absurdalność kwot na dzisiejszym rynku transferowym. Nikt nie spodziewał się, że Salah pobije wszelkie klubowe rekordy, zostanie królem strzelców Premier League i poprowadzi zespół do finału Ligi Mistrzów. Czy trzeba dodawać, że był najskuteczniejszym strzelcem swojej drużyny narodowej w meczach eliminacyjnych?

Inni kluczowi gracze

Essam El Hadary
45-letni bramkarz i kapitan zespołu jest na dobrej drodze by zostać najstarszym zawodnikiem grającym na Mundialu. Jeszcze w eliminacjach zagrał w trzech spotkaniach w meczu z Ugandą, nie puszczając ani jednej bramki.
Ahmed Hegazy
Egipcjanin niespodziewanie zaczął sezon w WBA jako podstawowy zawodnik i utrzymał miejsce do końca, grając we wszystkich 38 spotkaniach ligowych. Hegazy opuścił tylko jeden mecz w eliminacjach i zagrał we wszystkich meczach Pucharu Narodów Afryki w 2017 roku, na którym Egipt zajął drugie miejsce.
Mohamed Elneny
Były zawodnik FC Basel nie zrobił w Premier League takiej kariery jak jego klubowy kolega, ale jest solidnym zmiennikiem w Arsenalu. W reprezentacji bywa nieoceniony: zagrał już w 60 meczach i strzelił 5 goli.

Kandydat na gwiazdę

Ramadan Sobhi
Jeśli liczyć na jakiegoś innego gracza ofensywnego prócz Salaha czy dobrze znanego Trezegueta, to może być nim 21-letni skrzydłowy spadkowicza ze Stoke. Sobhi w tym sezonie strzelił swoje pierwsze bramki w Premier League: wystąpił w 24 meczach, trafiając dwukrotnie w kolejnych spotkaniach z WBA i Huddersfield.
Sobhi to gracz uniwersalny, choć najczęściej grywa na lewym skrzydle dobrze czuje się też na przeciwnej flance, jak i ustawiony za napastnikiem w formacji 4-2-3-1. Jeszcze za czasów gry w lidze egipskiej imponował dryblingami, notując zdecydowanie najwięcej ze wszystkich graczy. Do tej pory świetna technika użytkowa i szybkość są jego największymi atutami.

Atuty

1) Mohamed Salah (cóż za zaskoczenie!)
Egipcjanie nie ukrywają, że największe nadzieje pokładają w grze tego zawodnika, który zanotował przełomowy sezon. Skrzydłowy Liverpoolu był liderem strzelców w eliminacjach, a klasę potwierdzał nawet w meczach towarzyskich (vide mecz kontrolny z Portugalią, w którym strzelił gola).
Kontuzja w finale Ligi Mistrzów o mało co nie doprowadziła do wielkiej narodowej żałoby, ale Egipcjanie są dobrej myśli. Wierzą, że nawet jeśli Salah nie zagra w pierwszym spotkaniu przeciwko Urugwajowi pomoże drużynie w kolejnych, kluczowych spotkaniach o wyjście z grupy przeciwko Rosji i Arabii Saudyskiej.
2) Wielki entuzjazm po powrocie
Drużyna z Afryki powraca na Mistrzostwa Świata po 28 latach przerwy, więc już sam awans jest wielkim sukcesem. W zespole nie ma więc presji i nawet w przypadku zakończenia imprezy na fazie grupowej nikt nie powinien mieć o to pretensji do zawodników.
3) Solidna defensywa
Oprócz Salaha na Pucharze Narodów Afryki wyróżniała się obrona Egipcjan, która straciła wtedy ledwie 2 bramki. Niektórym nie w smak był zbyt zachowawczy styl gry kadry, ale teraz może to zaprocentować w starciach o wyjście z grupy z Rosją i Arabią Saudyjską.

Słabości

1) Zdrowie lidera
Kontuzja Salaha w finale Ligi Mistrzów przekreśliła szanse "The Reds" na wygraną w tych rozgrywkach i może zadecydować o fiasku starań Egipcjan o wyjście z grupy. Bez skrzydłowego Liverpoolu w ofensywie drużyna Cupera praktycznie nie ma kim straszyć.
Mający opinię bardzo dobrego skrzydłowego Trezeguet w 24 spotkaniach kadry strzelił tylko 2 bramki, a oprócz typowego defensywnego pomocnika Mohameda Elneny'ego jedynie Abdallah Said ma przynajmniej 5 goli na koncie. Drużyna nie ma klasycznego napastnika - typowany na podstawowego zawodnika na tej pozycji Marwan Mohsen w 24 spotkaniach strzelił tylko 4 bramki.
2) Mało jakości w ofensywie
Cuper był atakowany za defensywny styl gry zespołu na Pucharze Narodów Afryki i zbytnie uzależnienie gry ofensywnej od jednego zawodnika. Tego typu postawa to oczywiście broń obosieczna. Jeśli lider gra dobrze zespół funkcjonuje, ale w przypadku jego słabszej formy drużyna ma duże problemy.
3) Atmosfera w drużynie
Gwiazdor Liverpoolu miał za złe federacji nieuprawnione wykorzystanie jego wizerunku w reklamie głównego konkurenta Vodafone, z którym umowę ma podpisaną Salah. Sprawa rozeszła się po kościach, ale przypomina ona o największym problemie reprezezentacji afrykańskich, w których często dochodzi do tarć pomiędzy federacją a zawodnikami.
 

ARABIA SAUDYJSKA

Miejsce w Rankingu FIFA: 70

Starty w Mistrzostwach Świata: 4 (1994-2006)

Najlepszy wynik na Mundialu: 1/8 (1994)

Selekcjoner: Juan Antonio Pizzi

Eliminacje

W dwustopniowych eliminacjach Saudyjczycy najpierw wygrali swoją grupę bez porażki z trzema puntami przewagi nad Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, a w kolejnej rundzie okazali się gorsi tylko od Japonii i awansowali bez konieczności gry w barażach.
W obu rundach eliminacyjnych Saudyjczycy strzelali sporo goli. W pierwszej trafili aż 28 razy, tracąc tylko cztery bramki. Mając trudniejszych rywali w kolejnej fazie strzelili tyle samo goli co liderzy z Japonii, do których stracili punkt.

Taktyka

W meczach eliminacyjnych drużyna prowadzona jeszcze przez Holendra Berta van Marwijka najczęściej grała w ustawieniu 4-2-3-1. W meczach towarzyskich obecny selekcjoner Juan Antonio Pizzi próbował ustawień 4-3-3 i 4-5-1, a przeciwko Portugalii w zeszłym roku zagrali nawet trzema obrońcami.

Kadra

BRAMKARZE: Mohammed Al-Owais, Yasser Al-Musailem (obaj Al-Ahli), Abdullah Al-Mayuf (Al-Hilal)
OBROŃCY: Mansoor Al-Harbi, Motaz Hawsawi (obaj Al-Ahli), Yasser Al-Shahrani, Mohammed Al-Breik, Osama Hawsawi, Ali Al-Bulaihi (wszyscy Al-Hilal), Omar Hawsawi (Al-Nassr)
POMOCNICY: Abdullah Al-Khaibari, Hattan Bahebri (obaj Al-Shabab), Yehya Al-Shehri (Leganes), Fahad Al-Muwallad (Levante), Salem Al-Dawsari (Villarreal), Abdulmalek Al-Khaibri, Abdullah Otayf, Salman Al-Faraj, Mohamed Kanno (wszyscy Al-Hilal), Taiseer Al-Jassim, Houssain Al-Mogahwi (obaj Al-Ahli),
NAPASTNICY: Mohammad Al-Sahlawi (Al-Nassr), Muhannad Assiri (Al-Ahli).

Największa gwiazda

Mohamed Al-Sahlawi
Zawodnik Al-Nassr ma zdecydowanie najlepsze statystyki w drużynie. Dotąd zagrał w 38 spotkaniach i strzelił 28 bramek. Był najlepszym strzelcem zespołu w pierwszej części eliminacji: zdobył połowę z 28 goli Arabii Saudyjskiej.
W drugiej części kwalifikacji nie był już tak skuteczny, więc można zakładać, że najlepiej spisuje się w meczach przeciwko wyraźnie słabszym rywalom.

Inni kluczowi gracze

Osama Hawsawi
Obrońca Al-Hilal rozegrał aż 133 spotkania, co czyni go rekordzistą jeśli chodzi o obecną drużynę. W 2010 roku w meczu towarzyskim udało mu się strzelić bardzo ładną bramkę przeciw Hiszpanii, a jego drużyna przegrała tylko 1:2. W 2012 roku zawodnik ten zadebiutował w Anderlechcie, ale zagrał tam w tylko jednym meczu.
Taisir Al-Jassim
Drugi jeśli chodzi o liczbę występów w kadrze zawodnik Arabii Saudyjskiej. Środkowy pomocnik strzelił 18 bramek.
Nawaf Al Abed
28-letni pomocnik Al-Hilal strzelił najwięcej goli w drugiej części eliminacji, zaliczając 5 trafień i notując 4 asysty.

Atuty

1) Zaciąg z Hiszpanii
Federacja Saudyjska dogadała się z zarządem La Liga i kilku graczy powędrowało na wypożyczenia do klubów Primera Division. W kwietniu w barwach Levante zadebiutował w lidze Fahad Al-Muwallad. W sumie jednak rozegrał w 2 meczach zaledwie 26 minut. Fachowcy podkreślają, że choć reprezentacja ma spory potencjał, to tamtejszym piłkarzom brakuje obycia na piłkarskich salonach. Tylko kilku graczy w kadrze ma epizody z gry w klubach europejskich.
2) Brak presji
Saudyjczycy na mundialu wyszli z grupy tylko raz - w 1994 roku, a do imprezy głównej powrócili po 12 latach. Biorąc pod uwagę zawirowania wokół posady selekcjonera i ich miejsce w rankingu FIFA, każdy punkt w tej grupie będzie dla nich jak wycięstwo.

Słabości

1) Zamieszanie wokół selekcjonera
Mimo ogromnej krytyki Holendra za to, że nie zostawał w kraju, by oglądać rozgrywki ligowe, Bert van Marwijk zdołał doprowadzić zespół do awansu na Mundial. Po tym jednak jak nie dogadał się z federacją w sprawie nowego kontraktu, opuścił drużynę.
Jego następca Argentyńczyk Edgardo Bauza wytrzymał na stanowisku zaledwie cztery miesiące prowadząc zespół tylko w dwóch meczach. W końcu drużynę przejął Juan Antonio Pizzi, który dotąd w 5 meczach zaliczył z zespołem 3 wygrane, remis i porażkę.
2) Kiepska kadra
Rzekome atuty reprezentantów Arabii Saudyjskiej są znane chyba tylko tamtejszym ekspertom. Mało który reprezentant kraju grał w Europie, a wspomniane przez nas wypożyczenie graczy do klubów La Liga może przynieść owoce dopiero za kilka lat.
Źródło: własne
reprezentacja Egiptureprezentacja Rosjireprezentacja Urugwajureprezentacja Arabii SaudyjskiejMistrzostwa Świata 2018Skarb KibicaMeczyki Plus

Przeczytaj również

Dyskusja

- komentarzy