Powstanie klubu, czyli jak pewien czworonóg przyczynił się do założenia Chelsea F.C.
Ścisły początek klubu Chelsea F.C. to rok 1904. Jednak wydarzenia, które w ogromnej mierze wpłynęły na jego powstanie działy się już 8 lat wcześniej. Kiedy londyński biznesmen, a jednocześnie fan futbolu, Henry Augustus „Gus” Mears wraz ze swoim bratem Josephem postanowili kupić piłkarski stadion Stamford Bridge Athletics Ground, sami nie podejrzewali, że przy okazji zdecydują się założyć własny klub. Na przejęcie nieruchomości w dzielnicy Fulham musieli jednak poczekać właśnie do roku 1904, kiedy zmarł jej poprzedni właściciel.
Ojcowie Chelsea najpierw starali się przekonać klub Fulham F.C., aby to właśnie oni zadomowili się na Stamford Bridge. Dziś już wiemy, że do tego nie doszło. Przyszłość obiektu stanęła tym samym w miejscu, a „Gus” chciał go sprzedać. Zainteresowanie kupnem wyraziła firma Great Western Railway Company, która chciała przerobić stadion na składowisko węgla.
Mears zmienił jednak zdanie dość szybko, a wszystko przez… psa należącego do jego przyjaciela – Freda Parkera, który próbował odwieść „Gusa” od pomysłu sprzedaży Stamford Bridge: „Byłem bardzo smutny, kiedy szedłem obok niego i o tym rozmawialiśmy. W pewnej chwili poczułem, że coś mnie szarpie za nogę. To był jego pies. Wbił mi kły w łydkę tak mocno, że poleciała mi krew. Zacząłem krzyczeć: „Twój przeklęty pies mnie ugryzł”, na co trochę zaniepokojony odpowiedział: „Terrier zawsze najpierw ugryzie, zanim się odezwie.” To było tak absurdalne, że aż komiczne. Nie mogłem powstrzymać łez i skakałem na jednej nodze z bólu, ale to, co powiedział mocno mnie rozbawiło. Powiedział mi wtedy: „Mój pies Cię ugryzł a Ty się śmiejesz? Większość ludzi wyrządziłaby mi przez to niezłe piekło, a Ty tak świetnie na to zareagowałeś. Słuchaj, przestanę słuchać się innych, zdam się na Ciebie. Idź do apteki, a jutro o 9:00 wspólnie coś postanowimy”.
W ten sposób Mears skorzystał z porady Parkera i razem założyli nowy klub piłkarski z siedzibą w Stamford Bridge – Chelsea F.C.
Jak nie drzwiami, to oknem - trudne początki klubu, który dziś jest wielki
Nazwa klubu została wyłoniona podczas debaty. Drugiego „Fulham” być nie mogło, a innymi opcjami były London F.C., Stamford Bridge F.C. oraz Kensington F.C. Ostatecznie zdecydowano się na Chelsea F.C., a niebieskie barwy z białymi dodatkami zostały wybrane przez samego ,,Gusa”.
Początkowo Chelsea miała zostać zgłoszona do Southern League. Jednak wobec sprzeciwu klubów Fulham F.C. i Tottenham Hotspur jej kandydatura została odrzucona. Ostatecznie wniosek klubu został przyjęty przez Football League, a duży wpływ na tę decyzję miała mieć przemowa Parkera, w której podkreślił on stabilność finansową klubu, atrakcyjność stadionu Stamford Bridge oraz umiejętności zawodników.
Pierwszy oficjalny mecz w swojej długiej historii Chelsea rozegrała przeciwko drużynie Stockport County. ,,The Blues” przegrali na wyjeździe 0:1, a już kolejne spotkanie, które zostało rozegrane przeciwko Liverpoolowi, zwyciężyli aż 4:0.
Oni też kiedyś spadali - tułaczka pomiędzy pierwszą, a drugą ligą
Klub dość szybko wspiął się szczebel wyżej. Chelsea Londyn wyniki w Second Division miała bardzo dobre i już w 1907 roku awansowała do First Division, czyli największej ówcześnie klasy rozgrywkowej w Anglii. Nie trwało to jednak długo, ponieważ już 3 lata później klub ponownie spadł i nie ustabilizował swojej pozycji aż do roku 1930. Właśnie wtedy Chelsea zagościła w najwyższej lidze na dłużej, bo aż do roku 1962. W międzyczasie, w 1955, zdobyła swoje pierwsze mistrzostwo Anglii.
Jednak już rok później Chelsea Londyn mecze niemal równie często przegrywała, co wygrywała. ,,The Blues”; jako mistrzowie zajęli w lidze 16. miejsce i od tej pory znowu musieli zmierzyć się z gorszymi czasami. Rokrocznie zajmowali miejsce w drugiej połowie tabeli, aby we wspomnianym roku 1962 ponownie spaść do Second Division.
Szybki powrót, bo zaledwie po roku, do First Division był już bardzo obiecujący. Jak na beniaminka, Chelsea Londyn statystyki miała naprawdę zadowalające i zajęła 5. miejsce w lidze. Duża w tym zasługa legendarnego trenera, Tommy’ego Docherty’ego, który trenował drużynę w latach 1961-67.
To właśnie on, pomimo spadku, potrafił dźwignąć zespół i po powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej do końca swojej kadencji zajmować wysokie miejsca w górnej połowie tabeli oraz wygrać dla Chelsea pierwszy Puchar Ligi Angielskiej. To na jego cześć drużyna została nazwana mianem ,,Diamentów Docherty’ego”.
Jednak następne duże sukcesy po pamiętnym Mistrzostwie Anglii Chelsea zaczęła odnosić dopiero w 1970 roku. Właśnie wtedy drużyna sięgnęła po swój pierwszy Puchar Anglii, który w tamtych czasach miał niezwykle duże znaczenie. Dzięki temu triumfowi ,,The Blues”; mogli zagrać o Puchar Zdobywców Pucharów i wygrać go pokonując w finale Real Madryt. Doliczając do tego 3. miejsce w lidze można uznać, że mieli najbardziej jak dotąd udany sezon.
Szalone lata 80-te, czyli kryzys i wielka odbudowa
Jeden z największych kryzysów w historii Chelsea przyszedł 5 lat później. Był on spowodowany kosztowną modernizacją stadionu Stamford Bridge, która doprowadziła klub do ogromnych problemów finansowych. W końcu w roku 1982 rodzina Mearsów sprzedała klub za jednego funta Kevinowi Batesowi.
W trudnej sytuacji i, w międzyczasie, tułając się znowu w Second Division, bardzo ważnym elementem był w Chelsea Londyn skład, którym klub dysponował. Zatrudnienie na stanowisko trenera Johna Neala było dobrym ruchem i wszystko złożyło się na rychły awans. Najlepszym zawodnikiem w drużynie ,,The Blues” był wtedy Kerry Dixon, który w następnym sezonie strzelił aż 24 bramki w 38 meczach i został zdobywcą Złotego Buta.
Problemy finansowe klubu jednak tak szybko się nie skończyły. Przez destabilizację finansową, Stamford Bridge wpadł pod koniec lat 80. w ręce deweloperów i tylko załamanie rynku nieruchomości oraz upór Batesa sprawiły, że Chelsea Londyn wciąż rozgrywała mecze na swoim stadionie. Odbudowa budżetu nastąpiła w końcu na początku lat 90., kiedy pierwszy raz klub wydał na transfer milion funtów kupując Dennisa Wise’a.
Z roku na rok i po ponownym awansie, tym razem już nie do First Division, a do Premiership Chelsea miała coraz więcej pieniędzy na wzmocnienia. Największym wydarzeniem było przyjście na Stamford Bridge jednego z najlepszych piłkarzy świata - Holendra Ruuda Gullita, który zdecydował się na ten ruch za namową trenera Glena Hoddle’a. Menadżer niedługo po tym przejął stanowisko selekcjonera reprezentacji Anglii, a Gullit (okrzyknięty szybko najlepszym zawodnikiem w historii klubu) został grającym trenerem Chelsea i w 1997 roku dał jej Puchar oraz Superpuchar Anglii.
Zbawca ze Wschodu - Era Abramowicza
W 2003 roku oblicze Chelsea zmieniło się raz na zawsze. Rosyjski multimiliarder Roman Abramowicz zdecydował się kupić klub, co doprowadziło do jego rozkwitu i głównie dzięki tej inwestycji znamy ten klub takim, jakim dziś jest. Nic oczywiście nie stało się od razu. W pierwszym sezonie ,,The Blues” mimo dokonania transferów na ok. 120 milionów funtów, nie zdołali wygrać żadnego krajowego trofeum, a w Lidze Mistrzów odpadli w półfinale po porażce z AS Monaco.
Po sezonie trener Claudio Ranieri został zwolniony przez nowego właściciela, a jego miejsce zajął Jose Mourinho będący wtedy świeżo upieczonym zdobywcą Ligi Mistrzów, którą wygrał z FC Porto. Już w sezonie 2004/05, czyli swoim debiutanckim, Portugalczyk dał Chelsea drugie w historii, tak długo wyczekiwane mistrzostwo Anglii.
Z roku na rok Chelsea stała się jedną z najlepszych, a może nawet najlepszą drużyną w Anglii, gdyż w następnym sezonie udało jej się ten tytuł obronić i dorzucić do tego triumf w Capital One Cup. Jose Mourinho stał się tym samym ulubieńcem kibiców. Jego wyniki pogorszyły się dopiero w 2007 roku, a jego kontrakt został rozwiązany za porozumieniem stron. Mourinho udał się do Interu Mediolan, a Chelsea na jakiś czas musiała uznać wyższość
Manchesteru United Sir Alexa Fergusona. Rok po odejściu Portugalczyka, jeszcze za kadencji tymczasowego trenera Avrama Granta, Chelsea Londyn terminarz wzbogaciła o finał Ligi Mistrzów. Jednak po rzutach karnych przegrała to spotkanie właśnie ze wspomnianym United.
Na kolejny tytuł mistrzowski musiała czekać do 2010 roku, gdy stery nad drużyną objął Carlo Ancelotti. Kiedy widać było, że klub mocno stoi na nogach, a drużyna może wygrać z każdym, uznano, że teraz nadszedł czas na cel do tej pory nieosiągalny - wygraną w Lidze Mistrzów.
Roman Abramowicz chciał powtórzyć sukces, który na Stamford Bridge odniósł Jose Mourinho. W tym celu, ale z większym nastawieniem na Ligę Mistrzów, zatrudnił Andre Villasa-Boasa - portugalskiego trenera, który podobnie jak Mourinho odniósł sukces międzynarodowy z drużyną FC Porto. Nowy menedżer nie odnalazł się w klubie, a w trakcie pierwszego sezonu jego obowiązki przejął Roberto Di Matteo - były piłkarz Chelsea, który grał w tym klubie razem z Gullitem.
W tym sezonie w Premier League Chelsea prezentowała się wyjątkowo słabo, ale jego druga połowa poukładała się dla ,,The Blues” niezwykle dobrze. W 2012 roku drużyna znów awansowała do finału Ligi Mistrzów i w rzutach karnych pokonała Bayern Monachium.
Mimo zajęcia 5. miejsca w lidze, zakwalifikowała się do Ligi Mistrzów dzięki wygraniu tych rozgrywek, a sezon okazał się niezwykle udany. Największe zasługi za ten sukces do dziś przypisuje się Didierowi Drogbie, który strzelił bramkę w doliczonym czasie i wykorzystał ostatniego karnego w serii. Iworyjski napastnik został niedawno uznany najlepszym afrykańskim piłkarzem w historii angielskiej ligi.
Po 6 latach nieobecności na Stamford Bridge w roli menadżera powrócił Jose Mourinho. Portugalczyk nie był w stanie wygrać ligi w swoim pierwszym sezonie, ale dokonał tego zaledwie rok później. Wtedy wydawało się, że na fotel powrócił najlepszy możliwy kandydat.
Jednak w swoim 3. sezonie samozwańczy ,,The Special One'' zdecydowanie zawiódł. Jego drużyna przegrywała bardzo dużo meczów i przez dłuższy czas znajdowała się w środku tabeli. Przed końcem tego sezonu Abramowicz zrezygnował z Mourinho, a do gaszenia pożaru zatrudnił Guusa Hiddinka z umową do końca tego sezonu.
W sezonie 2016/17 drużynę objął Antonio Conte, który zdecydował się opuścić reprezentację Włoch w poszukiwaniu nowych wyzwań. Już w pierwszym sezonie na Stamford Bridge zdobył mistrzostwo kraju. Po sukcesie w Premier League stało się coś podobnego, jak w przypadku Mourinho. Chelsea znowu zaczęła grać źle i kiedy wydawało się, że Conte zostanie w Londynie na dłużej, został zwolniony wraz z końcem drugiego sezonu. Na pożegnanie z klubem zdobył jeszcze Puchar Anglii pokonując w finale na Wembley Manchester United.
Fotel po włoskim trenerze wraz z początkiem sezonu 2018/19 przejął jego rodak - Maurizio Sarri. W swoim pierwszym sezonie w Chelsea zanotował bardzo dobry start i ponownie daje nadzieję na odbudowanie pozycji klubu na europejskich salonach.
