Narodziny najlepszego klubu XX wieku

Historia Realu Madryt rozpoczęła się w 1896 roku, kiedy grupa absolwentów Oxbridge (Oxfordu i Cambridge) założyła drużynę o nazwie Foot Ball Sky i grała w piłkę nożną w każdą niedzielę rano.

W 1900 roku Foot Ball Sky podzieliło się na dwie drużyny, New Foot-Ball de Madrid i Español de Madrid. Prezesem tej drugiej był Julian Palacios i to właśnie ona dwa lata później została zarejestrowana jako Madrid Foot Ball Club.

Pierwszym prezesem klubu był Katalończyk Juan Padros Rubio. Początek Madrid Foot Ball Club przypada na marzec 1902 roku.

Real Madryt mecze zaczął rozgrywać od 9 marca przy ulicy króla Filipa II. Pierwsze spotkanie zostało rozegrane wewnątrz klubu, a nie przeciwko jakiemuś innemu rywalowi. Miało ono służyć wyłonieniu podstawowej jedenastki. Drużyna została podzielona na składy „niebieskich” i „czerwonych”. Mecz zakończył się wynikiem 1:0 na korzyść tych pierwszych.

Pierwszym trenerem drużyny kilkanaście dni później został Anglik Arthur Johnson. W kwietniu 1902 roku klub zaproponował burmistrzowi Madrytu zorganizowanie turnieju piłkarskiego z okazji koronacji króla Alfonsa XIII. To właśnie na jego cześć rozgrywki zostały nazwane Copa del Rey, czyli Puchar Króla.

Pierwsze trofea i chrzest „Królewskich"

W pierwszej edycji Copa del Rey Real odpadł w półfinale z Barceloną i zmierzył się z przegranym drugiej pary. Zwyciężył wtedy z Club Español Foot Ball 3:2 i wygrał swoje pierwsze trofeum, Copa de la Gran Peña. W następnej edycji Pucharu Króla przegrał w finale z Athletikiem Bilbao.

Pierwszy tytuł mistrzowski Real Madryt wywalczył 18 kwietnia 1905 roku. Drużyna zwyciężyła wtedy w rozgrywkach Copa del Rey, które były wtedy najważniejszymi w kraju. Tym razem w finale ponownie spotkali się z drużyną z Kraju Basków, ale zwyciężyli 1:0.

Pod koniec października tego samego roku Real Madryt rozegrał swój pierwszy międzynarodowy mecz. Carlos Padros Rubio zorganizował spotkanie z francuską drużyną Galia Sport, w celu upamiętnienia wizyty prezydenta Emile’a Loubeta w Hiszpanii. Stołeczny klub zremisował 1:1.

Kiedy Real Madryt wygrał swój pierwszy Puchar Króla, poszedł za ciosem i triumfował również w kolejnych trzech edycjach w latach 1906, 1907 i 1908. Po tych sukcesach Carlos Padros odszedł ze swojego stanowiska, ale został mianowany honorowym prezesem na zawsze. Jego następcą został Adolfo Melendez.

Od 31 października 1912 roku klub zaczął grać na nowo otwartym stadionie O’Donnell w Madrycie, którego utrzymanie kosztowało 1000 peset miesięcznie. Pierwsze kroki w klubie stawiał wtedy młody napastnik, Santiago Bernabeu. W tym czasie Real Madryt wyniki osiągał nieco słabsze, ale w 1917 roku odzyskał mistrzostwo, pokonując w finale inny baskijski zespół, Arenas Club de Getxo.

Klub z Madrytu oficjalnie występuje pod nazwą Real Madrid Club de Fútbol od 29 czerwca 1920 roku. Król Alfons XIII nadał klubowi tę nazwę i objął go swoim patronatem. Właśnie od tego dnia drużyną nazywa się mianem „Królewscy”.

Około pół roku później Real Madryt wyjechał na pierwsze w swojej historii zagraniczne tournée. Drużyna zagrała mecze w Portugalii i we Włoszech w takich miastach jak Lizbona, Porto, Livorno, Turyn, Genua i Bolonia.

Start w lidze hiszpańskiej i transfer Di Stefano

Real Madryt wziął udział w pierwszym meczu rozgrywek ligowych w Hiszpanii. Odbył się on 10 lutego 1929 roku. Rywalem była drużyna CE Europa pochodząca z Barcelony, a spotkanie zakończyło się zwycięstwem Realu 5:0. Stał się tym samym pierwszym liderem w historii ligi hiszpańskiej, ale sezon zakończył na 2. miejscu, ustępując FC Barcelonie. Tego samego roku Santiago Bernabeu po zakończeniu sportowej kariery podjął pracę w klubie jako jego generalny sekretarz.

Swój pierwszy tytuł klub wygrał w roku 1932. W sezonie, w którym triumfował Real Madryt terminarz ligi składał się z 18 kolejek. Drużyna z Madrytu zdobyła w nich 28 punktów i nie przegrała ani jednego spotkania. Dwa lata po tym sukcesie udało jej się wygrać Copa del Rey, pokonując w finale Valencię.

W 1936 roku w Hiszpanii wybuchła wojna domowa, która przyniosła wielkie straty Realowi Madryt. Wielu członków, w tym prezydent Rafael Sanchez Guerra, zginęło lub musiało opuścić klub. Stadion został natomiast zamieniony na więzienie i zniszczony.

Real Madryt rozpoczął później proces odbudowy, ale jeszcze przez długi czas nie udało mu się wygrać ligi. W sezonie 1942/43 zajął 10. miejsce, co było najgorszym wynikiem w historii klubu.

W 1943 roku w pucharze krajowym Real Madryt rozegrał jeden z najbardziej pamiętnych meczów w historii. Miało to miejsce w rewanżu półfinałowego dwumeczu Copa del Rey przeciwko Barcelonie. Najpierw na swoim terenie triumfowali Katalończycy, ale ostatecznie to Real awansował do finału. W stolicy pokonali swoich rywali 11:1. Jest to ich najwyższe zwycięstwo w historii „El Clasico”.

Mecz ten do dziś budzi jednak sporo kontrowersji. Wszystko dlatego, że tuż przed spotkaniem do szatni gości miały wtargnąć służby frankistowskie i szantażować piłkarzy Barcy, z których wielu niedawno wróciło do kraju po ucieczce do Ameryki Południowej.

W połowie września 1943 roku prezesem klubu został Santiago Bernabeu, którego jednogłośnie wybrano do objęcia tego stanowiska. Były piłkarz szybko rozpoczął budowę nowego stadionu, który został otwarty w 1947 roku. Do dziś nosi on nazwę wziętą od nazwiska ówczesnego prezesa. Pierwszym rywalem Realu na tym obiekcie był portugalski Os Belenenses. Gospodarze zwyciężyli w tym meczu 3:1.

W 1953 roku zawodnikiem Realu Madryt został jeden z najlepszych strzelców w historii klubu, Alfredo Di Stefano. Argentyńczyk początkowo miał trafić do Barcelony, ale ostatecznie jego losy potoczyły się inaczej i wylądował w stolicy Hiszpanii. W jego pierwszym sezonie drużyna sięgnęła po mistrzostwo Hiszpanii. Di Stefano został wtedy królem strzelców z 27 bramkami na koncie.

W kolejnym sezonie Real Madryt ponownie sięgnął po tytuł mistrzowski. Di Stefano zdobył w nim 25 goli. Królem strzelców z dorobkiem 29 bramek został jednak Juan Arza z Sevilli.

Puchar Europy - ulubione rozgrywki Realu Madryt

We wrześniu 1955 roku rozpoczęła się pierwsza edycja Pucharu Europy, czyli dzisiejszej Ligi Mistrzów. Real Madryt wygrał wszystkie pięć pierwszych turniejów, pokonując w finałach drużyny takie jak Stade de Reims (2 razy), ACF Fiorentina, AC Milan i Eintracht Frankfurt.

Było to historyczne osiągnięcie, którego do dziś nie powtórzyła żadna inna drużyna. Ostatni z tych finałów (przeciwko Eintrachtowi Frankfurt) Real wygrał aż 7:3. We wrześniu pokonał jeszcze w dwumeczu urugwajski Club Atlético Peñarol i zdobył swój pierwszy Puchar Interkontynentalny. Dwa lata później ponownie awansował do ostatniej fazy Pucharu Mistrzów, ale uległ w niej 3:5 Benfice Lizbona.

Na następny triumf w Pucharze Europy Real musiał czekać do 1966 roku. Pokonał wtedy Partizan Belgrad 2:1. Rok wcześniej „Królewscy” zapewnili sobie piąty z rzędy tytuł mistrza Hiszpanii. W latach 70-tych drużyna wygrała aż 8 trofeów, na które składało się 5 tytułów mistrzowskich i 3 Puchary Króla. Do roku 1980 klub miał na koncie już 39 różnych pucharów zdobytych na arenie krajowej i międzynarodowej.

Ostatniego dnia sierpnia 1979 roku odbył się pierwszy turniej zorganizowany ku czci zmarłego rok wcześniej Santiago Bernabeu. Oprócz Realu Madryt udział w nim wzięły kluby takie jak AFC Ajax, Bayern Monachium i AC Milan. Trofeum trafiło do drużyny z Niemiec.

W sezonie 1980/81 Real pierwszy raz od 15 lat awansował do finału Pucharu Europy. W ostatnim meczu przeciwko Liverpoolowi bezbramkowy remis utrzymywał się aż do 82. minuty. Wtedy jednak bramkę na 1:0 strzelił Alan Kennedy i dał zwycięstwo drużynie z Anglii. Kolejna, wykorzystana już okazja na zdobycie tego pucharu miała miejsce dopiero w 1998 roku. Drużyna z Madrytu pokonała wtedy Juventus Turyn i zapewniła sobie siódmy triumf w tych rozgrywkach.

W styczniu tego samego roku Real Madryt został uznany przez FIFA najlepszym klubem XX wieku. W całym stuleciu zdobył 12 trofeów międzynarodowych, 27 mistrzostw Hiszpanii, 17 Pucharów Króla, 5 Superpucharów Hiszpanii i jeden Puchar Ligi.

Kolejne zwycięstwo Realu Madryt w Lidze Mistrzów miało miejsce w 2000 roku. „Królewscy” w ostatnim meczu pokonali Valencię 3:0. Był to pierwszy w historii finał, w którym wzięły udział dwie drużyny z Hiszpanii.

Tuż po finale z Valencią w Realu odbyły się wybory prezydenckie, w których zwyciężył Florentino Perez. Hiszpański biznesmen wygrał w dużej mierze dzięki złożonej obietnicy, według której w przypadku jego triumfu na Santiago Bernabeu przeniesie się kapitan FC Barcelony, Luis Figo.

Era „Galacticos" - transfery wielkich gwiazd

Florentino Perez aktywował klauzulę 56 milionów dolarów, którą Figo miał wpisaną w swój kontrakt. Real Madryt kupując Portugalczyka za tę kwotę ustanowił nowy rekord transferowy, który już w 2001 roku sam pobił. 9 lipca za kwotę 64,5 miliona dolarów do Madrytu z Juventusu Turyn przeniósł się także Zinedine Zidane.

Drużynę Realu Madryt z tamtych czasów nazywa się mianem „Galacticos”, czyli „Galaktycznych”. Oprócz wspomnianych Figo i Zidane’a w jej skład wchodzili inni wielcy piłkarze.

Raul Gonzalez był wtedy czołowym napastnikiem zespołu i jej kapitanem od 2002 roku po odejściu Fernando Hierro. Wśród najlepszych wymieniany jest również brazylijski lewy obrońca Roberto Carlos, który dołączył do Realu w 1996 roku. Skład „Królewskich” uzupełniali jeszcze Ronaldo (sprowadzony w 2002 roku za 44,5 miliona dolarów z Interu Mediolan) oraz David Beckham (kupiony w 2003 roku za 41 milionów dolarów z Manchesteru United).

Podczas pierwszej kadencji Florentino Pereza Real Madryt statystyki miał raczej średnie. Tylko raz, w 2003 roku, udało się mu wygrać mistrzostwo Hiszpanii, a rok wcześniej triumfował on w Lidze Mistrzów. Jedyną, pamiętną bramkę w tamtym finale przeciwko Bayerowi Leverkusen zdobył Zinedine Zidane.

Przerwa między jedną a drugą kadencją Florentino Pereza trwała 3,5 roku. W tym czasie prezesem Realu Madryt był Ramon Calderon, a drużyna dwukrotnie zdobyła mistrzostwo kraju. Po powrocie Perez od razu dokonał dwóch wielkich transferów. W 2009 roku na Santiago Bernabeu sprowadził laureata Złotej Piłki, Brazylijczyka Kakę z Milanu. Pomocnik kosztował aż 65 milionów euro, ale to nic w porównaniu z kwotą, którą Real zapłacił za Cristiano Ronaldo.

Portugalczyk przeszedł do Realu Madryt w tym samym oknie transferowym z Manchesteru United. Jego transfer opiewał na 93 miliony euro i uczynił skrzydłowego najdroższym piłkarzem w historii piłki nożnej. Oprócz tych dwóch gwiazd na Santiago Bernabeu przenieśli się również Raul Albiol, Karim Benzema i Xabi Alonso.

Mimo wielu wzmocnień Real Madryt nie poprawił swoich wyników na arenie międzynarodowej i podobnie jak w czterech poprzednich edycjach Ligi Mistrzów, odpadł już na etapie ⅛ finału, przegrywając dwumecz z Olympique Lyon.

„La Decima" i kolejne triumfy w Lidze Mistrzów

Po słabym sezonie na ławce trenerskiej Manuela Pellegriniego zastąpił Jose Mourinho. Portugalczyk już w pierwszym sezonie 2010/11 doszedł do półfinału Champions League, ale odpadł w nim z Barceloną. Przeciwko Katalończykom triumfował natomiast w Pucharze Króla. Było to pierwsze zwycięstwo Realu w tym turnieju od 1993 roku.

Jose Mourinho w ciągu trzech lat w Madrycie raz wygrał mistrzostwo Hiszpanii. Miało to miejsce w sezonie 2011/12. Real Madryt zdobył wtedy rekordową liczbę 100 punktów w lidze hiszpańskiej.

W następnym oknie transferowym Real Madryt pobił swój kolejny rekord, kupując z Tottenhamu Walijczyka Garetha Bale’a. Skrzydłowy „Kogutów” kosztował „Los Blancos” 100 milionów euro.

Miejsce Mourinho na ławce trenerskiej w 2013 roku zajął Carlo Ancelotti. Włoch już w swoim pierwszym sezonie dał Realowi wyczekiwaną od 11 lat „La Decimę”, czyli dziesiąty tytuł najlepszego klubu w Europie.

„Królewscy” w finale zwyciężyli z Atletico po dogrywce 4:1. W podstawowym czasie gry przegrywali niemal do ostatniej minuty. Zespół uratował jednak gol Sergio Ramosa. Hiszpański obrońca wykorzystał dobre dośrodkowanie z rzutu rożnego i celnym strzałem głową pokonał bramkarza rywali, dając Realowi nadzieję na upragniony triumf. W dogrywce bramki strzelali jeszcze Gareth Bale, Marcelo i Cristiano Ronaldo.

Carlo Ancelotti został zwolniony z Realu Madryt po swoim drugim sezonie. Florentino Perez zdecydował się na ten krok, ponieważ Włochowi nie udało się wygrać mistrzostwa Hiszpanii i przerwać hegemonii FC Barcelony. Jego następcą został Rafael Benitez, który spędził w Madrycie tylko pół roku. Po tym czasie zrezygnowano z niego z powodu złych wyników drużyny.

Następnym trenerem Realu Madryt został jego były piłkarz, Zinedine Zidane. Francuz spędził na Santiago Bernabeu 3 sezony, podczas których klub święcił największe triumfy w XXI wieku. „Królewscy” w tym czasie trzy razy wygrywali Ligę Mistrzów i raz zostali mistrzami Hiszpanii. W finałach Champions League pod wodzą Zidane’a pokonywali Atletico Madryt, Juventus Turyn i Liverpool FC.

Po sezonie 2017/18 z Realem Madryt pożegnali się Zinedine Zidane i pięciokrotny laureat Złotej Piłki, Cristiano Ronaldo. Następcą Francuza na ławce trenerskiej został dotychczasowy selekcjoner reprezentacji Hiszpanii, Julen Lopetegui, który nie poradził sobie na nowym stanowisku i już po kilku miesiącach został zwolniony. Jego miejsce zajął były piłkarz Realu Madryt, Santiago Solari.

Cristiano Ronaldo natomiast przeniósł się do Juventusu Turyn. Portugalczyk podczas swojej kariery w Madrycie zdołał ustanowić wiele rekordów. W 438 występach zdobył łącznie 450 bramek, z czego aż 101 w Lidze Mistrzów. Popularny CR7 jest najlepszym strzelcem w historii tych rozgrywek i całego Realu Madryt.

Najwięcej występów na Santiago Bernabeu zaliczył natomiast Hiszpan Raul Gonzalez. Napastnik i wieloletni kapitan Realu Madryt zagrał w jego koszulce 741 razy.