FC Barcelona - skład, statystyki, transfery, mecze

FC Barcelona - dzieło Szwajcara i Wyspiarzy

Narodziny jednego z najpopularniejszych klubów na świecie miały miejsce w roku 1899. Wszystko zaczęło się 29 listopada, kiedy Szwajcar Joan Gamper, będący pasjonatem piłki nożnej, wraz z grupą przyjaciół przy ulicy La Rambla założył Foot-Ball Club Barcelona.

Anglojęzyczna nazwa klubu wzięła się stąd, że jej pierwszy prezes, Walter Wild i bracia Parsons - William i John byli narodowymi "Wyspiarzami". Jako oficjalne barwy drużyny wybrano bordowo-granatowe. Wzorowano się wówczas na standardach przyjętych w FC Basel.

Pierwsze oficjalne spotkanie FC Barcelona rozegrała już 8 grudnia, 10 dni po założeniu klubu. Ich rywalem była wtedy Anglia. Mecz zakończył się jednak porażką Barcy wynikiem 0:1. Na premierowe zwycięstwo musiała czekać jednak względnie krótko - do 25 grudnia. Właśnie wtedy w meczu z lokalną Catalą FC wygrała 3:1.

W roku 1901 FC Barcelona wzięła udział w turnieju zorganizowanym przez Alfonso Macaya. Zajęła w nim 2. miejsce, ale już w następnej edycji zdeklasowała swoją konkurencję, wygrywając wszystkie 8 meczów i uzyskując w nich stosunek bramek 60:2.

Wszystkie poprzednie mecze klub rozegrał na terenie Katalonii. Pierwsze spotkanie poza swoją krainą Barcelona rozegrała 13 maja 1902 roku w ramach półfinału Pucharu Króla. Jej rywalem był stołeczny Madrid FC, czyli dzisiejszy Real Madryt. „Bordowo-granatowi” wygrali 3:1 i awansowali do finału, w którym musieli uznać wyższość Vizcayi - znanej współcześnie jako Athletic Club.

W 1904 roku FC Barcelona po raz pierwszy rozegrała mecz poza granicami Hiszpanii. Delegacja we Francji, a konkretnie w Tuluzie zakończyła się zwycięstwem 3:2 nad miejscowym klubem Stade O.E.T,

W kolejnym roku klub odniósł sukces wygrywając Puchar Katalonii. Mecz finałowy z Espanyolem zakończył się zwycięstwem 3:2. Wtedy rozpoczęły się jednak pierwsze problemy organizacyjne. Nastąpił spadek liczby "socios" (kibiców, którzy wspierają klub finansowo i są jednocześnie jego członkami) i kiedy w 1908 roku było ich zaledwie 38, wszystko wskazywało na to, że klub nie przetrwa.

Sytuację FC Barcelony uratował wtedy jej założyciel - Joan Gamper, który zrezygnował z funkcji kapitana drużyny, zakończył karierę piłkarską i objął funkcję prezesa. Sytuacja finansowa klubu znacznie się poprawiła, a w 1909 roku Barca przeniosła się na nowo wykupiony obiekt - Camp del Carrer Indústria.

Pierwszy w swojej historii Puchar Hiszpanii „Blaugrana” wywalczyła w sezonie 1909/10.

W wyniku tych sukcesów do klubu zaczęli zgłaszać się kolejni "socios", a ich liczba w porównaniu do roku 1908 powiększyła się prawie dziesięciokrotnie.

W 1913 roku Barca zdobyła swój trzeci Puchar Hiszpanii. Jej rywalem w finale był Real Sociedad, a mecz zakończył się wynikiem 3:2. Trzy lata później do stolicy Katalonii po raz pierwszy przyjechał Real Madryt. To spotkanie również zostało wygrane przez FC Barcelonę i zakończyło się wynikiem 3:0.

Nowy stadion i pierwsze problemy polityczne

Na nowy stadion o nazwie Camp de Les Corts Barcelona przeniosła się w 1922 roku. Na początku istnienia nie był on jednak funkcjonalny. Nie mogły odbywać się na nim mecze piłkarskie ze względu na problemy z nawierzchnią, która nie była porośnięta trawą.

Pierwsze spotkanie zorganizowane na cześć nowego obiektu przeciwko szkockiej drużynie St. Mirren, Barcelona wygrała 2:1. Tego samego roku zdobyła swój kolejny Puchar Hiszpanii. W 1924 roku, kiedy klub obchodził swoją 25. rocznicę istnienia, liczył już 12 207 "socios".

W roku 1923 FC Barcelonę dotknęły pierwsze problemy natury politycznej. W wyniku narastającego napięcia spowodowanego separatystycznymi ruchami Katalonii hiszpańskie władze zakazały używania języka katalońskiego i wywieszania flag. Rok później stadion klubu został zamknięty po tym, jak spalono hiszpańską flagę i gwizdami kibiców zagłuszony został narodowy hymn.

W wyniku konfliktu i tego, że FC Barcelona była na cenzurowanym, Joan Gamper został oskarżony o zorganizowanie spisku i musiał opuścić Hiszpanię. Wrócił do Szwajcarii, a po ponownym przyjeździe na Półwysep Iberyjski nie angażował się już w futbol.

W 1926 i 1928 roku Barca sięgnęła po 2 kolejne Copa del Rey. W tym samym czasie 3 razy wygrywała Campionat de Catalunya.

W 1929 roku rozpoczęła się w Hiszpanii pierwsza edycja rozgrywek ligowych. Pierwszym triumfatorem, a zarazem mistrzem kraju, została właśnie FC Barcelona. W tym sezonie drużyna strzeliła 37 bramek, a straciła zaledwie dwie. Arcadi Balaguer, który był w tych czasach prezydentem klubu, po zrezygnowaniu ze swojej funkcji został odznaczony medalem za zasługi.

Hiszpańska wojna domowa i „Więcej niż klub”

W 1936 w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. W wyniku działań militarnych FC Barcelona bardzo mocno ucierpiała. Liczba członków klubu z 7719 spadła do 2500.

Miesiąc po rozpoczęciu konfliktu prezydent klubu, Josep Sunyol, został wezwany na posiedzenie federacji piłkarskiej. Po drodze jego samochód został zatrzymany przez frankistów, a sam Sunyol pojmany i zastrzelony. Najlepszy piłkarz Barcy, Angel Arocha, został wcielony do armii Aragonii, a znaczna część składu wyjechała grać w piłkę w Ameryce Środkowej i Południowej. Takich zawodników było 16, a do kraju wróciło tylko 4.

W marcu 1938 na klubowy obiekt spadła bomba, która zniszczyła również zdobyte trofea i kasę klubu. FC Barcelona nie przestała jednak istnieć, ponieważ jeden z pracowników klubu znalazł kasetkę, w której znajdowało się 2500 peset. Ta kwota pomogła utrzymać firmę. Tego roku Barca zdobyła mistrzostwo Katalonii. Był to jej jedyny sukces, bo ze względu na wybuch II wojny światowej rozgrywki krajowe zostały zawieszone.

W roku 1940, na polecenie Francisco Franco, nazwa klubu została zmieniona na Club del Futbol Barcelona. Było to jedynie przetłumaczenie poprzedniej wersji na język hiszpański. Zmiany zaszły również w herbie FC Barcelony. W katalońskiej Seneyrze, na której znajdują się 4 czerwone pasy, ograniczono ich liczbę do dwóch. Z takim herbem Barca grała przez 9 kolejnych lat. Do dawnej nazwy wrócono natomiast dopiero w roku 1974.

W czasach wojny domowej i represji stadion FC Barcelony stał się bastionem dla wszystkich Katalończyków, a sam klub zaczął zostać nazywany dumą tego narodu. To właśnie niezwykła ranga klubu w życiowej hierarchii ich kibiców sprawiła, że zaczęto go nazywać „mes que un club”, czyli „więcej niż klubem”.

W sezonie 1941/42 FC Barcelona omal nie spadła do Segunda Division. Aby utrzymać się w najwyższej klasie rozgrywkowej, potrzebowała zwycięstwa z Realem Murcią. „Blaugrana” wygrała to spotkanie aż 5:1 i uniknęła degradacji, zajmując 12. miejsce w tabeli (w lidze grało wtedy 14 drużyn, a FC Barcelona terminarz ligowy miała złożony z 26 meczów). Ponadto w tym sezonie Barca zdobyła kolejny w swojej historii Puchar Króla.

Rok później w marcu FC Barcelona doznała najwyższej porażki w dziejach „El Clasico”. Real Madryt wygrał to spotkanie aż 11:1. Już do przerwy „Los Blancos” wygrywali 8:0. Wokół tego meczu narodziło się wiele teorii, według których piłkarze Barcy mieli zostać zastraszeni tuż przed wyjściem na murawę. Żadna z nich nie została jednak potwierdzona.

Kubala i Cruyff - ikony Barcy

W latach 1945, 1948 i 1949 FC Barcelona statystyki poprawiła i wygrała kolejne mistrzostwa kraju. Pierwsze z wymienionych zostało zdobyta za kadencji trenera Josepa Samitiera - legendy klubu ze stolicy Katalonii. Popularny „Sami” w barwach Barcy strzelił 326 goli w 454 meczach w latach 1919-1932.

W 1951 roku do FC Barcelony dołączył piłkarz, dla którego zbudowano Camp Nou - Ladislao Kubala. Węgier początkowo miał dołączyć do Realu Madryt. Josep Samitier wykorzystał jednak sytuację. Popularny Laszlo znajdował się w stanie upojenia alkoholowego i zgodził się na wyjazd do Hiszpanii z przeświadczeniem, że zostanie zawodnikiem „Los Blancos”. Tak oto podstępem Sami sprowadził do Barcelony jednego z najlepszych zawodników w historii klubu.

FC Barcelona była bardzo bliska sprowadzenia również Alfredo Di Stefano. Nie zgodziła się jednak na warunki, według których Argentyńczyk po 2 latach udałby się do Realu Madryt. Były one wynikiem niewywiązania się z ważnych wymogów w tworzeniu kontraktu, ponieważ prawa do zawodnika posiadały wtedy 2 kluby z Ameryki Południowej: Millonarios i River Plate, czego Barca nie uwzględniła. Ostatecznie Di Stefano został zawodnikiem Realu Madryt.

Budowa nowego stadionu ruszyła 28 listopada 1954 roku. Pierwszy mecz na Camp Nou, z okazji jego otwarcia, odbył się natomiast niecałe 3 lata później - 28 września 1957. Rywalem była wtedy reprezentacja Warszawy. Od tej pory FC Barcelona mecze rozgrywała już na nowym obiekcie.

W międzyczasie, w sezonie 1955/58, FC Barcelona zdobyła swój pierwszy Puchar Miast Targowych po zwycięstwie z reprezentacją Londynu 6:2 w dwumeczu.

Pierwszą Złotą Piłkę wśród wszystkich piłkarzy FC Barcelony w historii zdobył Hiszpan, Luis Suarez. Stało się to w 1960 roku. Napastnik Barcy wyprzedził wtedy w rankingu piłkarzy takich jak Alfredo Di Stefano czy Ferenc Puskas.

W 1966 roku klub sprzedał tereny swojego starego stadionu Les Corts za 226 milionów peset. Ta transakcja bardzo wyraźnie poprawiła sytuację finansową FC Barcelony. W roku 1973 na Camp Nou, za rekordową wówczas sumę 922 tysięcy funtów, przeniósł się Johan Cruyff. Transfer Holendra okazał się przełomowym wydarzeniem w historii „Dumy Katalonii”.

Cruyff już w swoim debiucie przeciwko Granadzie strzelił 2 gole. Już w pierwszym sezonie za rok 1973 Holender zdobył Złotą Piłkę jako drugi w historii piłkarz Barcelony. W kolejnej edycji ligi hiszpańskiej Barcelona z Johanem w składzie pokonała Real Madryt 5:0 na Santiago Bernabeu. Do dziś jest to najwyższe wyjazdowe zwycięstwo w „Klasyku” w dziejach Barcelony.

Holender jako piłkarz rozegrał w Barcelonie 143 meczów i strzelił w nich 48 bramek. Jego odejście w 1979 roku do Los Angeles Aztecs nie było jednak definitywnym rozstaniem z klubem z Camp Nou. Cruyff wrócił jeszcze do Barcy jako trener i przeprowadził w drużynie rewolucję, która wpłynęła na przyszłość klubu.

Nieudany transfer Maradony

W 1978 roku prezydentem klubu został Josep Luis Nunez, który funkcję tę pełnił przez 22 lata (5 kadencji) i jest najdłużej urzędującym zarządcą w historii Barcy. Od tego momentu w ciągu 2 sezonów drużyna zdobyła kolejny Puchar Hiszpanii oraz Puchar Zdobywców Pucharów, wygrywając w Bazylei z Fortuną Dusseldorf 4:3.

Na potrzeby Mistrzostw Świata w 1982 roku Camp Nou zostało rozbudowane do 120 tysięcy miejsc. W tym samym roku Barca dokonała jednego z najbardziej spektakularnych transferów w swojej historii. Z Boca Juniors za 3 miliony funtów przeniósł się Diego Armando Maradona.

Kariera Argentyńczyka jednak już tak spektakularna nie była. Nękany przez kontuzję „Boski Diego” po dwóch latach przeniósł się do Napoli, a jego miejsce w składzie zajął Bernd Schuster. W sezonie 1984/85 Barca wygrała swoje dziesiąte mistrzostwo Hiszpanii. Do tego czasu o wiele lepiej szło jej w Pucharze Króla, w którym zdążyła zatriumfować już 20 razy. FC Barcelona wyniki i liczby miała więc z roku na rok coraz bardziej okazałe.

W 1986 roku Barca awansowała do swojego drugiego finału Pucharu Europy. Jednak podobnie jak w 1961 roku przeciwko Benfice, tak i teraz, gdy rywalem była Steaua Bukareszt, „Blaugrana” przegrała. O wyniku zadecydowała seria rzutów karnych.

„Dream team” - czyli powrót Johana Cryuffa

Na pierwszy sukces w europejskich pucharach FC Barcelona musiała czekać do powrotu Johana Cruyffa w roli trenera. Holender objął drużynę w roku 1988. Wspomniany triumf na arenie międzynarodowej miał miejsce w sezonie 1991/92. „Duma Katalonii” zdobyła wtedy swój 12. tytuł mistrzowski i awansowała do finału Pucharu Europy, w którym na stadionie Wembley w Londynie zmierzyła się z włoską Sampdorią.

Barcelona wygrała 1:0, a jedyną bramkę z rzutu wolnego strzelił Ronald Koeman. W składzie Cryuffa na ten mecz, oprócz wspomnianego Holendra, znaleźli się zawodnicy tacy jak: Pep Guardiola, Andoni Zubizaretta, Christo Stoiczkow, Michael Laudrup czy Jose Mari Bakero.

Podczas swojej przygody w roli trenera na Camp Nou, Cruyff zaszczepił w drużynie holenderską szkołę „futbolu totalnego”. Bazując na jego wizji gry, w latach 2008-2012, Pep Guardiola jako menedżer Barcy realizował słynną „tiki-takę” - styl, który w tym czasie przyniósł klubowi mnóstwo trofeów.

Johan Cruyff jako trener na Camp Nou zdobył aż 11 różnych trofeów w ciągu 8 lat. Jego zespół przeszedł do historii jako „Dream Team", czyli „Drużyna Marzeń". Holender zmarł 24 marca 2016 roku w wyniku raka płuc. Sam o sobie mówił, że przez całe życie był uzależniony od dwóch rzeczy: futbolu i papierosów.

Rijkaard i Ronaldinho - Barcelona gigantem Europy

W latach 1998 i 1999 FC Barcelona pod wodzą Louisa van Gaala zdobyła dwa mistrzostwa kraju i Puchar Króla. Holenderski menedżer, mimo że sprowadził do klubu znakomitych piłkarzy: Rivaldo, Kluiverta, Overmarsa, Andersona, Reizigera czy Petita, odszedł z klubu już w 2000 roku. Zarzucono mu wówczas, że uczynił z niego holenderską kolonię, jego relacje z kibicami nie były najlepsze i w końcu zmienił posadę. Został selekcjonerem reprezentacji swojego kraju.

Van Gaal, po tym jak z reprezentacją Holandii nie zakwalifikował się na Mistrzostwa Świata 2002 w Korei i Japonii, musiał podać się do dymisji. Ponownie został trenerem FC Barcelony, ale po szybkim odpadnięciu z Pucharu Hiszpanii został zwolniony już po pół roku. W dniu jego odejścia Barca zajmowała 12. miejsce w lidze.

W 2003 roku prezydentem FC Barcelony został Joan Laporta. Jedną z jego pierwszych decyzji było zatrudnienie Franka Rijkaarda na stanowisko trenera. Holender stworzył drużynę, która drugi raz w swojej historii zdobyła Puchar Europy.

Finał w Paryżu z Arsenalem odbył się w roku 2006, a Barcelona wygrała 2:1. Od początku meczu musiała odrabiać straty. Na pewno pomogło jej to, że bramkarz „Kanonierów”, Jens Lehman, dostał czerwoną kartkę za faul na Samuelu Eto’o. Kameruńczyk był jednym ze strzelców goli w tym spotkaniu. Trafienie w końcówce dołożył rezerwowy obrońca - Juliano Beletti.

O sile FC Barcelony stanowił wtedy Ronaldinho - Brazylijczyk kupiony z PSG w 2003 roku. Spędził on w Barcelonie 5 lat i zdobył 70 goli w 145 meczach. W roku 2005 został wybrany najlepszym zawodnikiem roku przez FIFA. Zasłynął jako piłkarz, który jako zawodnik Barcelony usłyszał na Santiago Bernabeu oklaski ze strony kibiców Realu Madryt.

Era Pepa Guardioli i Leo Messiego - najlepszego piłkarza w historii klubu

Następcą Franka Rijkaarda na stanowisku trenera Barcy był Pep Guardiola. Katalończyk objął stery w drużynie w 2008 roku i wprowadził do niej styl zwany „tiki-taką”. Trzonem jego zespołu byli: Xavi Hernandez, Andres Iniesta i najlepszy piłkarz w historii klubu - Leo Messi.

Argentyńczyk na początku był postrzegany jako następca Diego Maradony. Jednak w piłce klubowej osiągnął o wiele więcej od swojego rodaka. Messi zadebiutował w pierwszej drużynie w roku 2004 i stopniowo rozwijał swoje umiejętności. W karierze zdobył aż 5 Złotych Piłek i przez wiele osób z całego świata jest uważany za najlepszego piłkarza w historii futbolu. Do roku 2018 wraz z Barcą wygrał aż 4 Ligi Mistrzów i 9 mistrzostw Hiszpanii.

Dnia 11 listopada 2018 roku Argentyńczyk zdobył dla „Blaugrany" swoją 566. bramkę. Wyprzedził tym samym Gerda Mullera, który dla Bayernu Monachium strzelił o jedną mniej. Został tym samym zawodnikiem, który w historii europejskiej piłki strzelił najwięcej goli dla jednego klubu.

Po odejściu Pepa Guardioli następcą został jego asystent i przyjaciel - Tito Vilanova. Zdobył on z Barceloną jedno mistrzostwo kraju. Jednak w wyniku raka ślinianki przyusznej, Vilanova zmarł 25 kwietnia 2014 roku.

Mistrzowie Hiszpanii - ciąg dalszy dominacji w kraju

Pierwszy triumf w Lidze Mistrzów po odejściu Pepa Guardioli Barcelona odniosła w sezonie 2014/15. „Duma Katalonii” pokonała wtedy w finale Juventus wynikiem 3:1. O sile ataku drużyny stanowiło trio „MSN” - Messi, Suarez, Neymar Jr. Był to pierwszy sezon trenera Luisa Enrique.

Barca w sezonie 2014/15 zdobyła „potrójną koronę” - wygrała ligę, puchar i Ligę Mistrzów. Było to jej drugie takie osiągnięcie w historii - pierwsze miało miejsce w sezonie 2008/09 za kadencji Pepa Guardioli. Żaden inny klub w Europie nie może pochwalić się osiągnięciem tego dwa razy.

W sezonie 2017/18, czyli pierwszym za kadencji Ernesto Valverde FC Barcelona była bardzo bliska przejścia przez 38 ligowych meczów bez porażki. W jednej z ostatnich kolejek przegrała jednak wyjazdowe spotkanie z Levante 4:5. 

W dekadzie obejmującej lata 2008-2018, Barca zdobyła mistrzostwo Hiszpanii aż 7 razy i całkowicie zdominowała futbol na hiszpańskim podwórku.

FC Barcelona jest rekordzistą pod względem zwycięstw w Copa del Rey. Do 2018 roku kapitanowie tego klubu wznosili Puchar Króla aż 30 razy.